Dagblaðið Vísir - DV - 30.04.2010, Qupperneq 20

20 FÖSTUDAGUR 30. apríl 2010 HELGARBLAÐ
ÞULURNAR ÞAGNA
Frá árinu 1966 hafa þulur Sjónvarpsins verið eins og partur af fjölskyldunni og nokkuð sem alltaf hefur
verið hægt að treysta á. Í dag lýkur þessu notalega 44 ára skeiði í íslenskri sjónvarpssögu en við hlutverki
þulanna tekur rödd leikkonunnar Jóhönnu Vigdísar Arnardóttur. Helgarblaðið heyrði í fjórum þulum og
einum karlkyns þuli en flest eru þau sammála um að mikill missir verði að þulunum.
„Þegar ég hóf störf var ég nýútskrif-
uð leikkona með lítið barn á hand-
leggnum. Ég stóð á tímamótum eftir
útskriftina en valdi að fara í sjónvarp-
ið frekar en í leikhúsið,“ segir Rósa
Ingólfsdóttir sem er líklega ein fræg-
asta þula landsins. Rósa starfaði sem
þula Sjónvarpsins í fimm ár eða frá
árinu 1985 til 1990. „Ég var teikn-
ari sjónvarpsins og var eins og einn
af innviðum hússins, eins og hvert
annað húsgagn, og þekkti allt og alla.
Ég var því mun afslappaðri en marg-
ur annar sem kom inn af götunni og
sá að ég gat nýtt mér leiklistarnám-
ið í vinnunni og gerði það. Ég var því
fagmanneskja á réttum stað.“
Stærsta leikhús landsins
Rósa vakti mikla athygli sem þula og
er líklega ein eftirminnilegasta sjón-
varpskona landsins og kom lands-
mönnum fyrir sjónir sem létt og
skemmtileg kona sem tók ekki lífinu
of alvarlega. „Þetta var allt úthugs-
að en ég var mjög heppin með yfir-
menn, eins og Ingimar Ingimarsson
og Sverri Friðþjófsson, sem voru víð-
sýnir og skemmtilegir menn í sam-
starfi. Ég er skapandi kona og vildi
yrkja og fékk leyfi til þess en ég fór
aldrei í útsendingu án handrits og
mínir yfirmenn vissu ávallt hvað ég
var að gera. Ég hafði mjög gaman
af þessu og þarna, í stærsta leikhúsi
landsins, fékk ég útrás fyrir leiklist-
ina. Ég er ofsalega þakklát fyrir þetta
tækifæri og vil endilega þakka kær-
lega fyrir mig,“ segir hún og bætir að-
spurð við að elskulegheit þjóðarinn-
ar séu henni eftirminnilegust. „Ég
fann fyrir væntumþykju því ég settist
við hliðina á þjóðinni hvert kvöld en
ekki fyrir ofan hana. Ég lét ekki rigna
upp í nefið á mér því ég var bara ein
af landsmönnum enda þykir mér
vænt um þjóð mína.“
Þulurnar bjarga lífum
Rósu eru breytingarnar mjög á
móti skapi. „Ég segi bara út með
Pál Magnússon og inn með þulurn-
ar. Páll hefur ekki þennan sjarma
sem þarf á skjáinn og fyrst hann ætl-
ar að setja leikkonu sem bakrödd
getur hann sjálfur lesið fréttirnar í
felum. Þulurnar eru okkur Íslend-
ingum nauðsynlegar, þær hafa ver-
ið vinir okkar í gegnum tíðina og
bjargað ófáum mannslífum ein-
mana fólks úti í bæ sem á ekkert
nema þuluna á skjánum sem birt-
ist á hverju kvöldi,“ segir Rósa og er
mikið niðri fyrir. „Ríkissjónvarpið á
að hafa sinn eigin stíl en ekki að vera
að herma eftir öðrum sjónvarps-
stöðvum úti í heimi,“ segir hún og
bætir aðspurð við að þulustarfið sé
ekki tímaskekkja. „Alls ekki. Þegar
ég var ráðin varð ég að starfa eins og
fréttamaður. Við urðum að afla okk-
ur heimilda og tala við fólk til að geta
sett saman textann og þetta var oft
mikil vinna.“
Fallegar konur á skjánum
Rósa segir margar góðar þulur hafa
birst landsmönnum í gegnum tíð-
ina. „Stelpurnar hafa staðið sig upp
og niður. Ég held mest upp á Ásu
mína Finns en við unnum saman á
sínum tíma. Ása bar af. Eins fannst
mér Svala Arnardóttir, núverandi
útvarpsþulur, æðislega fín. Hún var
svo einstaklega flott og elegant á
skjánum,“ segir Rósa og bætir við að
Katrín Brynja Hermannsdóttir hafi
líka staðið sig vel. „Katrín Brynja
hefur þessa réttu útgeislun sem
starfið krefst. Hún er látlaus en falleg
og geislandi. Þannig konur þurfum
við á skjáinn. Ég hef ekki verið hrif-
in af karlmönnum sem þulum nema
Gísla Baldri Garðarssyni hæstarétt-
arlögmanni. Hann bar af, var ofsa-
lega flottur, karlmannlegur og hlý-
legur karl með mikla útgeislun. Páll
á ekkert í hann.“
indiana@dv.is
Rósa Ingólfsdóttir, ein eftirminnilegasta þula
landsins, nýtti sér leiklistarnámið í starfinu.
Út með Pál,
inn með
þulurnar
Skiljanlegar breytingar
„Ég hafði afskaplega gaman af þessu
en þulustarfið var mitt aukastarf
í nokkur ár,“ segir fjölmiðlakonan
Sigríður Arnardóttir en Sirrý birtist
landsmönnum fyrst í sjónvarpi sem
þula. „Á þessum tíma var ég í fullu
starfi í útvarpi og gekk eftir vinnu
niður á Laugaveg þar sem Sjón-
varpið var þá til húsa. Milli kynn-
inga notaði ég stundum tímann
til að þýða greinar og klippa
viðtöl fyrir útvarpsþáttinn
minn,“ segir Sirrý og bætir
við að þá hafi fleiri verið
á vakt á útsendingar-
kvöldum en í dag.
„Það myndað-
ist skemmtileg stemning en við vor-
um vön að fá okkur eitthvað gott
með kaffinu og horfa á kvikmynd-
irnar saman og kynntumst þannig
vel. Um helgar var ég mætt í vinn-
una um tvö og fór aldrei heim fyrr
en síðastu myndinni var lokið. Þá
kynnti ég dagskrá morgundagsins,
kvaddi og valdi lokalagið.“
Alltaf í beinni
Sirrý segir ákveðinn styrk í því að
hafa þulurnar í beinni útsendingu.
„Sjálf er ég vön beinum útsending-
um og veit að þá vanda sig allir svo
ekkert fari úrskeiðis. Svo virðist sem
það séu ekki aðeins manneskjurn-
ar sem eru vel vakandi heldur eins
og tæknin klikki ekki heldur. Í mín-
um þáttum, Fólk með Sirrý, var allt
sent út beint nema þegar ég gerði
jólaþátt, þá var upptaka og það var
í eina skiptið sem vélarnar klikkuðu.
Önnur ástæða er að það er ákveð-
ið öryggisatriði að vera á staðnum.
Stundum vorum við látnar lýsa eftir
fólki og koma öðrum tilkynningum
á framfæri.“
Of formfast í dag
Sirrý segist hafa alist upp við jákvætt
viðhorf gagnvart þulum Sjónvarps-
ins. „Eina skiptið sem afi minn skrif-
aði lesendabréf í blöðin fyrir fjöl-
mörgum árum var þegar það stóð til
að segja þeim upp. Honum fannst
það afskaplega miður að það ætti
að reka svona notalegar elskur. Sjálf
kunni ég vel við þær allar en átti ekki
eina sérstaka fyrirmynd úr þeirra
hópi þegar ég byrjaði,“ segir hún
en viðurkennir að hægt sé að færa
rök fyrir að þulustarfið sé ákveð-
in tímaskekkja í dag. „Ég skil alla-
vega þessa breytingu. Bankahrunið
er hamfarir af mannavöldum sem
hefur orðið til þess að við verðum
að velta hverri krónu fyrir okkur. Á
meðan það er verið að segja upp
fólki í fullu starfi hjá RÚV er ekkert
skrítið að einhver hlutastörf missi
sig líka. Starfið hefur líka breyst og
að mínu mati ekki fylgt tíðarandan-
um. Hér áður fyrr voru þulurnar að
brydda upp á hinu og þessu, fengn-
ir voru óvæntir gestaþulir og annað
skemmtilegt en í gegnum árin hefur
mér fundist þetta einum og formfast
og ósýnilegt. Meiri óformleiki heill-
ar mig allavega í dag. En enginn veit
hvað átt hefur fyrr en misst hefur og
kannski eigum við öll eftir að sakna
þulanna.“ indiana@dv.is
Fjölmiðlakonan Sigríður Arnardóttir ólst
upp við jákvætt viðhorf gagnvart þulum
Sjónvarpsins.