Dagblaðið Vísir - DV - 23.03.2012, Síða 55

Lífsstíll 55Helgarblað 23.–25. mars 2012
Reynir
Traustason
Baráttan
við holdið
Þ
etta er
lífsnautn
sem ég vil
upplifa
sem oftast,“ sagði
göngumaðurinn
sem ég mætti á leið niður af
Esjunni eftir að við höfðum
heilsast. Þetta var að sjá eldri
maður en sprækur sem lækur í
vorleysingum. Léttur á fæti og í
lund. Hann var með bakpoka og
áföst við var ísöxi. Þetta virtist
vera alvörumaður á fjalli.
É
g hafði lagt á fjallið í
bjartviðri. Það hafði snjóað
fyrr um daginn og leiðin upp
að Steini var á köflum torsótt.
Það var með nokkru stolt að ég
uppgötvaði á áfangastað að alls
hafði leiðin upp tekið 66 mínútur.
Það var öldungis
bærilegt ef miðað væri
við mann sem átti í
erfiðleikum með að
rölta upp Úlfarsfellið
aðeins rúmu ári fyrr.
Þar sem við áðum við
Steininn gerði skyndilega snjóbyl
svo vart sá út úr augum. Auðvitað
var ekkert hættuástand en það
fennti í sporin og ég óttaðist
þó að rata ekki rétta leið niður.
Ég ræddi málið við hundinn
sem skildi ekki bofs. Ég ákvað
að hinkra aðeins við og hugsa
málið. Skyggnið var einungis 50
metrar og ég magnaði örlítið upp
óttann við það að týnast og þurfa
hjálp. En þá gerðist eitthvað eins
og lítið kraftaverk. Snjóbylnum
slotaði á örfáum mínútum. Það
var eins og tjald væri dregið frá og
glaðasólskin og ægifagurt útsýni
tók við af dimmu óveðrinu.
H
jartað fylltist af fögnuði
af því tagi sem þeir einir
þekkja sem puða upp fjöll
og uppskera á efsta tindi
árangur erfiðisins. Við mér blasti
höfuðborgin sveipuð gullbjarma
íslensku vetrarsólarinnar. Ég gekk
hratt áleiðis niður. Þá mættu ég
manninum sem gekk hratt upp
hlíðina og blés ekki úr nös.
Hann kynnti sig. „Fórstu
upp að Steini?“ spurði hann. Ég
jánkaði því stoltur. „Og af því að
ég er Þingeyingur get ég sagt þér
að ég fór 120 sinnum á Esjuna í
fyrra,“ sagði hann.
F
yrir þá sem
ekki þekkja
er Steinninn
neðan við
klettabeltið á
Þverfellshorni.
Aðeins þeir
hörðustu fara upp klettana og að
vörðunni og þá helst að sumri
til. Þeir sem eru færir í flestan sjó
fara klettana að vetri þegar það
getur beinlínis verið háskalegt að
vera á ferðinni. „Ætlarðu upp að
Steini?“ spurði ég hikandi. Hann
leit undrandi á mig og klappaði á
ísöxina. „Nei, ég fer alla leið upp
eins og í gær og fyrradag. En ég
er nú farinn að gerast rasssíður
enda 74 ára,“ sagði hann. Ég gapti
á manninn. Á meðan jafnaldrar
hans voru sumir hverjir að
staulast um með hjálpartæki
skokkaði hann eins og hind upp
Esjuna. Og þetta var ekki búið.
M
ér telst til að ég hafi farið
500 sinnum á Esjuna
síðustu þrjú árin og
sjaldnast upp að Steini,“
sagði Þingeyingurinn. Það datt
af mér andlitið. Ég kvaddi hann
lágum rómi og rölti lotinn í
herðum niður brekkuna.
500 sinnum
upp Esjuna
Þ
að var í júlí 2007 sem ég fékk
þær fréttir að það væri ekk­
ert hægt að gera,“ segir Teit­
ur Birgisson sem fékk að vita
það fyrir tæpum fimm árum
að hugsanlega ætti hann ekki meira
en sex mánuði eftir ólifaða. Krabba­
mein sem hann var með hafði dreift
sér og læknar töldu afar ólíklegt að
hann myndi sigrast á því.
„Ég fékk sortuæxli fyrir tíu árum.
Það var pínulítill blettur á bakinu á
mér. Það uppgötvaðist þannig að ég
var að fara inn í bíl og beltið á buxun­
um mínum rakst eitthvað í blettinn
og það byrjar að blæða úr honum. Þá
lét ég kíkja á þetta og það kom í ljós
að þetta var sortuæxli sem var skor­
ið burt og ég var svo í framhaldinu
í eftirliti í 5 ár og allt gekk vel þar til
árið 2006 að eitill í nára fór að bólgna
upp og þá kom í ljós að sortuæxlið
var komið í eitla. Síðan eftir það var
verið að taka einn og einn eitil. Ég fór
síðan í myndatökuna þarna í byrjun
júlí 2007 og þá var spurning hvort það
ætti að hreinsa alla eitla úr náranum
á mér.“
Skelfilegt að fá greininguna
Þá fékk hann eins og áður sagði þær
fréttir að ekkert væri hægt að gera.
„Krabbameinið var búið að dreifa sér,
var komið í lifrina og pípur fyrir aftan
lungun. Þeir vildu ekki skera þetta
þar sem það væri svo stór aðgerð og
myndi skemma lífsgæðin það sem
eftir væri svo mikið,“ segir Teitur og
viðurkennir að þetta hafi verið mikið
áfall. „Þetta var skelfilegt. Við eigum
þrjú börn og hugarfarið breyttist mik­
ið. Það þurfti að endurskipuleggja
allt, þannig lagað. Maður fór bara að
huga um hvað þyrfti að klára og ann­
að slíkt. Ég fékk þessa greiningu á
föstudegi og byrjaði strax í lyfjameð­
ferð á mánudegi. Læknirinn sagði við
mig að það væru ekki miklar líkur á
því að lyfjameðferðin myndi virka.
Það voru ekki til kjörlyf við sortuæxli á
þessum tíma og ef lyfin myndu virka
þá væri ólíklegt að þau myndu virka
lengur en sex mánuði,“ segir Teitur.
Kraftaverk að vera á lífi
Hann lét engu að síður reyna á það
enda aðeins 38 ára, eiginmaður og
þriggja barna faðir. Teitur er Akur­
eyringur og flaug í hverri viku til
Reykjavíkur í lyfjameðferð. Það ótrú­
lega gerðist, hann brást vel við lyfja­
meðferðinni. „Alltaf virkaði lyfið
og minnkaði þetta. Síðan var þetta
nánast horfið eða allavega búið að
minnka töluvert og þá var kominn
grundvöllur fyrir því að skera í nár­
ann. Nú er ég búinn að fara í nokkrar
aðgerðir á nára og þetta lítur allt vel
út. Það sést varla neitt í dag, nokkrar
doppur. Þetta er í raun alveg ótrúlegt
og læknarnir trúa þessu varla. Þetta
er kraftaverk, það er bara þannig,“
segir Teitur sem er þakklátur fyrir að
vera á lífi og nánast laus við krabba­
meinið fimm árum eftir að hann fékk
nánast dauðadóm.
Læknarnir gáttaðir
„Læknarnir skilja þetta ekki. Ég
spurði lækninn minn um daginn
hvernig ég ætti að horfa á framtíðina.
Hann sagði bara: „Ég veit það ekki,“
segir hann hlæjandi.
Teitur vinnur hjá Höldi á Akureyri
en þar hefur hann unnið í tæp þrjá­
tíu ár. „Það er fínt að vinna hérna. Ég
byrjaði sem bensíntittur og hef verið
hér síðan. Þegar ég var í lyfjameðferð­
inni fór ég á morgnana og var komin
til baka um 2–3 á daginn. Þá stund­
um náði ég í vinnuna ef ég var hress.
Læknarnir höfðu sagt Teiti að hann
þyrfti að fara að huga að því að hætta
að vinna en það kom þó aldrei til
þess. „Það var einhvern veginn aldrei
í huga mér. Ég var bara „gíraður“
inn á það að taka á þessu og komast
í gegnum þetta. Ég reyndi að halda
þessu daglega gangandi. Maður þarf
að vera mjög bjartsýnn og jákvæður
í þessu eins og öllu öðru, það kemur
manni mjög langt,“ segir hann.
Þakklátur
Teitur er þakklátur fyrir að vera á lífi
og er að fara að ferma yngsta barnið
sitt, einkadóttur sína, 1. apríl. „Ég
bjóst aldeilis ekki við því að ég yrði á
lífi. Ég var einmitt í lyfjameðferð og
mjög slappur þegar ég fermdi í fyrsta
skiptið. Þetta er mjög ánægjulegt,“
segir hann.
Teitur vill vekja athygli á Mottu­
mars sem er í gangi núna og hvetur
fólk til þess að leggja málefninu lið.
Sjálfur tekur hann þátt. „Ég er númer
1822 í mottumars og hvet ég alla til
að setja á mig áheit sem renna í gott
málefni,“ segir hann.
„Svo verð ég bara að koma á fram­
færi þökkum til alls þessa frábæra
starfsfólks sem vinnur á spítölunum.
Hvort sem það er í Reykjavík eða hér
á Akureyri. Þetta er alveg frábært fólk
og gott starf sem það vinnur.“
Fyrir tæpum fimm árum
fékk Teitur Birgisson að
vita að hann ætti hugs-
anlega bara sex mánuði
ólifaða. Í dag er krabba-
meinið nánast horfið og
hann lítur björtum augum
til framtíðar. Hann er einn
af fjölmörgum kepp-
endum í Mottumars og
hvetur fólk til að leggja
málefninu lið.
„Þetta er
kraftaverk“
Viktoría Hermannsdóttir
viktoria@dv.is
Viðtal
Mottumars í fullum gangi
n Marsmánuður er tileinkaður körlum og krabbameini. Þetta er í fimmta sinn sem
Krabbameinsfélagið stendur fyrir árvekniátaki sem beinist að krabbameini í karl-
mönnum og í þriðja sinn undir nafninu Mottumars. Viðtökur síðustu ára voru mjög góðar
og mátti víða sjá karlmenn skarta yfirvaraskeggi.
Fjölmargir taka þátt í átakinu og sýna þannig málefninu stuðning sinn. Inni á heimasíð-
unni mottumars.is má sjá þátttakendur í Mottumars en það eru bæði einstaklingar og lið
sem taka þátt og keppast um að fá sem flest áheit. Í fyrra söfnuðust alls þrjátíu milljónir
í átakinu en stefnt er að því að safna 35 milljónum í ár. Þegar blaðið fór í prentun var upp-
hæðin sem safnast hafði tæpar 19 milljónir.