Dagblaðið Vísir - DV - 20.07.2012, Blaðsíða 31

Viðtal 31Helgarblað 20.–22. júlí 2012
„Fer mér ekki að vera stillt og sæt“
asta manneskja sem ég veit um.“
Hefndist fyrir pungleysið
Þrátt fyrir ungan aldur og tiltölu-
lega stuttan feril í útvarpi hefur
Erla eignast dyggan hlustenda-
hóp. Hún skoraði til að mynda
hátt í könnun DV á vinsælasta út-
varpsfólkinu. Hún viðurkennir að
útvarpið hafi hér áður fyrr verið
karllægt umhverfi en segist ekki
finna fyrir því að vera ung kona
í geiranum. „Jafnréttis baráttan
hefur verið mér hugleikin frá því
ég man eftir mér enda er ég fædd
8. mars, á alþjóðlegum baráttudegi
kvenna. Í útvarpinu hafa gamlir
fréttarefir lengi ráðið ríkjum en
þetta er breytt í dag og kynjahlut-
fallið er allt annað en það var áður
fyrr.
Eflaust reka konur sig ein-
hvers staðar samt ennþá í glerþak-
ið – en á Rás 1, þar sem ég starfa,
er ástandið gott. Hér er kvenkyns
yfir maður og ég held að ég verði
að fá að hrósa rásinni fyrir að leyfa
röddum kynjanna að heyrast jafn
hátt. Ég hef bara góða reynslu og
þótt ég sé ung og ljóshærð hefur
mér alltaf verið tekið fagnandi hér
innan dyra. Ég hef aldrei mætt
neinu, hvorki andspyrnu né for-
dómum, en vissulega veit ég að
það er glerþak á fjölmiðlum þegar
konur eru annars vegar. Ég hef
ekki rekið mig í það enn sem kom-
ið er.
Hins vegar kynntist ég því í
bankaheiminum. Sá heimur var
ofboðslega karllægur. Þar hefndist
mér fyrir að vera ekki með pung.
Þar réðu testósterón og karllæg
viðhorf algjörlega. Enda dreif þessi
karlmennska þetta allt saman
áfram.“
Hún segir það hafa verið lær-
dómsríkt að hafa verið inni í miðju
hringiðunnar þegar allt hrundi.
„Ég tók þetta samt ekki eins nærri
mér og margir sem ég þekki úr
bankageiranum. Maður heyrði af
mörgum sem voru hreinlega í sorg
– eins og þeir væru að syrgja látinn
félaga þegar hrunið varð. Ég upp-
lifði þetta ekki þannig. Auðvitað
var þetta mjög leiðinlegt en mér
leið ekki eins og ég væri að syrgja,“
segir hún og bætir aðspurð við að
hún sé nokkuð bjartsýn á fram-
tíð Íslands. „Við Íslendingar erum
ótrúlega atorkusöm og dugleg að
bjarga okkur. Það kom bersýnilega
í ljós við þetta hrun – hvað við vor-
um snögg að rífa okkur upp.
Ég held að það hafi enginn
áhuga á að líta alltaf í baksýnis-
spegilinn. Þó það sé lærdómsríkt,
til að minna okkur á það sem gerð-
ist. En leiðin liggur fram á við.“
Mamma gift konu
Erla er hávaxin og glæsileg kona
og þegar hún var aðeins 14 ára
starfaði hún sem fyrirsæta á Ítalíu.
„Ég varð fljótt algjör himnalengja.
Mamma kom með mér til Ítalíu
og þar dvöldum við eitt sumarið.
Það var alveg mögnuð lífsreynsla.
Mamma beið á næsta kaffihúsi og
las blöðin á meðan ég mætti í við-
töl til að sýna möppuna mína og
fylgdist með þegar ég var í mynda-
tökum. Þetta var ótrúlega góður
tími fyrir okkur mæðgurnar sem
gerði okkur kleift að kynnast á nýj-
an hátt.“ Hún segir að fyrirsætu-
bransinn hafi ekki átt við hana en
að þessi tími hafi verið mikið ævin-
týri. „Ég hef ekkert á móti þessum
bransa og mæli algjörlega með því
að stelpur fari og prófi. Þær verða
hins vegar að vera með bein í nef-
inu og passa að láta ekki undan
þessum útlitskröfum. Þær verða að
standa í lappirnar og standa með
sjálfum sér. Ef þær gera það – þá
komast þær langt. Það þýðir ekkert
að vera eins og lauf í vindi því þetta
er harður heimur.
Ástæðan fyrir því að ég fann mig
ekki í þessum heimi var sú að það
fer mér ekki að vera stillt og sæt.
Þessi heimur hentaði mér ekki.“
Eins og áður sagði kom mamma
Erlu út úr skápnum á fullorðins-
aldri. „Ég var sjálf orðin fullorðin
og þetta var eiginlega bara hið
besta mál. Auðvitað þurfti maður
tíma til að aðlagast breyttum að-
stæðum. Allt í einu breyttist fram-
tíðin, því ég myndi ekki lengur fara
með börnin mín til ömmu og afa
heldur til mömmu og konunnar
hennar og pabba og konunnar
hans.
Það var eitt að foreldrar mínir
skyldu skilja en að mamma skyldi
svo giftast konu – maður þurfti al-
veg að aðlagast því. Þetta var samt
ekkert sjokk í sjálfu sér en það tók
tíma að laga sig að hugmyndinni.
Mestu máli skiptir að foreldrar
manns séu hamingjusamir og þá
skiptir ekki máli hvort þau séu það
með karli eða konu.
Margir af mínum bestu vinum
eru samkynhneigðir svo ég er mjög
frjálslynd þegar kemur að þessu
öllu saman,“ segir hún og bætir við
að þær mæðgur séu afar góðar vin-
konur. „Við heyrumst oft á dag. Ég
er líka ofsalega náin pabba. Hann
er einn af mínum bestu vinum. Ég
heyri í þeim báðum mörgum sinn-
um á dag.
Ég er reyndar ofsalega fjöl-
skyldurækin og legg mikla áherslu
á að vera í góðu sambandi við fólk-
ið mitt,“ segir hún og játar því þegar
hún er spurð hvort hana sé farið
að langa í eigin fjölskyldu. „Það er
næst á dagskrá – að kynnast ein-
hverjum,“ segir hún hlæjandi og
hugsar sig um þegar hún er spurð
út í drauma prinsinn. „Greind
heillar mig mikið. Greindir menn
með húmor. Svo sakar ekki ef þeir
eru hávaxnir og dökkhærðir.“
Gömul sál og náttúrubarn
Það fer ekki milli mála hjá þeim
sem hlusta á þætti Erlu að hún
hefur gaman að vinnunni en lestur
góðra bóka eru á meðal annarra
áhugamála hennar. „Svo finnst
mér ég eiga sjúklega skemmtilega
vini og reyni að hitta þá eins oft og
ég get. Annars er ég svolítill vinnu-
sjúklingur. Ef ég er ekki að vinna
reyni ég að hitti vini og fjölskyldu,
njóta náttúrunnar eða lesa góða
bók.
Ég er ein af þeim sem er alltaf
haldin samviskubiti yfir því að fara
ekki í ræktina. Ég þarf virkilega að
fara taka mig á. Eins og mér finnst
yndislegt að stunda jóga og hjóla
þá finnst mér tækjasalurinn leiðin-
legur og dreg lappirnar þangað
inn. En sumir hlutir eru bara
leiðinlegir. Mér líður bara alltaf
eins og hamstri á hjóli í þessum
blessaða tækjasal og finnst best
að fara með vinkonu svo ég geti
blaðrað á meðan ég hleyp,“ segir
hún og bætir við að það sem geri
hana hamingjusama sé notalegur
tími með fólkinu sínu. „Yndisleg
kvöldstund með góðum vini eða
vinkonu, góð stund með systkin-
um mínum og gott spjall við ömmu
og afa. Það að fólkinu mínu líði vel
gerir mig mjög hamingjusama. Ég
er líkast til gömul sál. Ég var alltaf
að drífa mig að verða fullorðin. Lá
mikið á enda leit ég út eins og ég
væri þrítug þegar ég var tólf ára.
Fermingarmyndirnar mínar sanna
það“ segir Erla og hlær.
Erla segist einnig kíkja út á lífið
af og til. „Ég stunda næturlífið
í törnum en undanfarið hef ég
verið mikið náttúrubarn. Ég var til
dæmis að koma frá Gjögri norð-
ur á Ströndum. Þar var amma alin
upp, ásamt 11 systkinum sínum
og þar stendur tíminn í stað. Þar
sátum við og hlustuðum á gömlu
gufuna og gæddum okkur á klein-
um og randalínum sem voru á
boðstólum. Sannkölluð paradís á
jörðu – eina áreitið var kríugargið
og sjávarniðurinn. Þaðan kom ég
hlaðin orku til baka.“
indiana@dv.is