Dagblaðið Vísir - DV - 21.01.2011, Síða 47

Hvernig skyldi skrautlegur hópur íslenskra áhorfenda í Cloettahallen í Linköping í Sví-
þjóð koma handboltaleikmönnum á
vellinum fyrir sjónir? Eða áhorfend-
um af öðru þjóðerni?
Ungur piltur fer úr að ofan og
breytir sér í íslenska fánann. Litar lík-
amann hátt og lágt niður að buxna-
streng. Stendur fyrir framan fjöldann
neðst í stúkunni og stýrir hvatningar-
og herópum: „Áfram Ísland, klapp,
klapp, klapp, áfram Ísland ...“
Aðrir hafa keypt húfur, boli, vík-
ingahjálma, málað íslensku fána-
litina í andlitið, veifa íslenska
fánanum, skreyta sig með nöfnum
vinsælla leikmanna íslenska liðsins,
berja bumbur eða málmstykki eða
slá taktinn með öðrum hætti. Eins
og um helgisiðahald væri að ræða,
líkt og það sem við sjáum stundum í
kvik- eða heimildamyndum um ind-
jána eða frumbyggja í afrískum regn-
skógum.
Það rennur upp fyrir óvönum og
óbreyttum að þetta er enginn leikur.
Að hvetja strákana sína er háborin al-
vara. Hópathöfn sem skiptir máli og
vekur athygli. Helgisiður sem eflir og
treystir samkennd og samhygð.
Hefði farið frá skjánum heima
Ég sat prúður á áhorfendapöllum í
Cloettahallen síðastliðinn þriðjudag
og hafði með hangandi hendi skipt
út húfunni minni fyrir trúðshúfu í ís-
lensku fánalitunum. Fann mig ekki í
helgisiðahaldinu. Íslenska mannhaf-
ið var skrautlegt yfir að líta og hávað-
inn óbærilegur. Hvell málmhljóð og
þungar drunur í bumbum austur-
rísku áhorfendanna. „Áfram Ísland“
yfirgnæfði þetta allt. Austurríkis-
menn voru 5 mörkum yfir í hálfleik
og vonlaust að komast út, fara heim
og breiða upp fyrir haus. Við sjón-
varpið heima hefði ég getað stað-
ið upp, farið fram í eldhús og lesið
blöðin ef mótlætið hefði orðið yfir-
þyrmandi. Á áhorfendabekknum fer
maður hvergi og neyðist til að láta
bölið yfir sig ganga.
Kleif niður bekkjaröð og gargaði
Á næsta bekk fyrir framan höfðu sest
Íslendingar í vígahug. Í bolum, með
lúðra, veifur, víkingahjálma og hvell-
ar málmbjöllur sem slegnar voru
með trommukjuðum. Gáfu ekkert
eftir þrátt fyrir mótlætið og fyrirsján-
anlegt fyrsta tap íslenska liðsins. Fyr-
ir Austurríkismönnum. Ömurleg til-
finning eftir samfellda sigurgöngu og
bólgið sjálfstraust.
Vígamennirnir fyrir framan okkur
stóðu upp reglulega og byrgðu mér
og félögum mínum sýn. Gerir ekk-
ert til. Við erum að tapa hvort eð er,
hugsaði ég með mér. Þegar ég missti
af einu marki vegna hamagangsins á
bekknum fyrir framan skaust ég upp
í sæti í næstu röð fyrir ofan. Nú voru
íslensku strákarnir „okkar“ greini-
lega farnir að sýna klærnar og senda
okkur á bekkjunum boð um að herða
þátttökuna í leiknum. Voru þeir ekki
að því? Keppnin og áhorfendurnir –
allt ein heild?
Þegar ég missti af öðru marki
fauk í mig. Kleif niður eina bekkjaröð
og gargaði: Er ekki hægt að láta þessi
fífl sitja svo við hin sjáum eitthvað!
Þeir snéru sér við, horfðu eitt
andartak rannsakandi á þetta við-
undur. Á þessi ekki bara að vera
heima við sjónvarpið, sagði einn
þeirra og hélt áfram iðju sinni.
Var þetta virkilega ég sem hafði
ráðist að gegnheilum stuðnings-
mönnum íslenska liðsins? Ástæð-
an fyrir heift minni blasir nú við. Ég
var genginn sefjuninni á hönd. Ég
var orðinn hluti af leiknum, en hafði
óafvitandi gert þau mistök að standa
ekki upp á réttum stöðum þegar leik-
ar tóku að æsast.
Er þetta ekki málið. Þegar van-
virt og niðurlægð íslensk þjóð í sam-
félagi þjóðanna eftir bankahrunið
felst kannski eina vonin, til að bæta
sjálfsmynd og skert sjálfstraust, í sigri
í Cloettahallen. Sýna heiminum í tvo
heimana í heimsmeistarakeppni í
handbolta? Kenna íslenskum stjórn-
málamönnum í leiðinni eitthvað um
undur liðsandans og sigurverk liðs-
heildarinnar.
Leikmennirnir lesa
sálarástandið í stúkunni
Aftonbladet er með þetta á tæru
á forsíðu íþróttakálfsins daginn
sem heimsmeistarakeppnin hefst:
„Grupp B: Ísland – Ungverjaland.
Fylgist með íslenska handboltaund-
rinu: Aðeins 320 þúsund en keppa
alltaf um verðlaunasæti. Algerlega
ótrúlegt.“
Þegar hæst stendur og „strákarn-
ir okkar“ búnir að jafna gegn Aust-
urríkismönnum gleyma allir stað og
stund. Spennan er óbærileg. Þvílík
frammistaða! Hvaðan koma þeir?
Hvert eru þeir að fara?
Sjónskynjunin nær ítrustu
skerpu. Taktfastur hávaðinn bylur á
hljóðhimnunum. Menn standa upp
fagnandi án þess að vita af því þegar
mörkin tínast inn. Sjálfur tek ég eft-
ir því hvernig líkaminn allur er ein-
hvern veginn kominn út á völlinn.
Ég finn hvernig vöðvarnir spennast
í mínum eigin fótum þegar Guðjón
Valur beitir öllu afli til að rífa af sér
varnarmann og skora. Á áhorfenda-
pallinum er ég byrjaður að sveifla
höndinni í skotstöðu – án þess að
gera mér beinlínis grein fyrir því –
þegar Alexander kemur með nítró
í æðum í skotstöðu inn að miðj-
um teig. Með einhverjum hætti hef-
ur hann tekið sér bólfestu í mér og
taugaboð fara út í handlegg minn:
Skjóttu!
Lesa íslensku liðsmennirnir einn-
ig sálarástand á áhorfendabekkj-
unum og gera það að sínu þegar
hvatningin og herhvötin er hávær og
taktföst?
Svarið er já. Það gera þeir og það
hafa þeir margoft sagt sjálfir.
Sigurinn okkur að þakka
Í hálfleik heyri ég út undan mér tvo
unga Svía ræðast við. „Íslendingarnir
eru að tapa þessu. Þeir ráða ekki við
vörnina. Það má bóka sigur Austur-
ríkismanna.“
Hið ótrúlega gerist. Eftir að hafa
verið 5 mörkum undir í hálfleik, 16–
11, lýkur leiknum með sigri Íslend-
inga, 26–23. Fullt hús.
Leikmenn íslenska liðsins hylla
áhorfendur einlæglega í leikslok,
stilla sér upp fyrir framan bláa, hvíta
og rauða áhorfendapallana, hneigja
sig niður í gólf og klappa. Eins og þeir
séu berum orðum að segja: Sigurinn
er að hluta til ykkur að þakka!
Þetta ósýnilega samband: Áhorf-
endurnir setja sig í spor leikmanna
sinna á vellinum. Ólafur, Sverre, Aron
og allir hinir finna aftur á móti hvern-
ig hvatningin af áhorfendapöllunum
tekur sér bólfestu innra með þeim.
Samspil áhorfendapallanna og leik-
mannanna nær með þessu nýjum og
næstum yfirskilvitlegum hæðum.
Menn sefjast saman í hóp. Menn
fara saman á völlinn, saman á barinn
og koma saman í heimahúsi. Fjöld-
inn keyrir upp stemningu og sam-
kennd með athöfnum sem hafa á sér
blæ helgisiða.
Hjarðhegðun góð eða slæm?
Samkennd og hjarðhegðun er merki-
legt fyrirbrigði. Hjarðhegðun hefur
stundum verið talin neikvæð og af
hinu illa. Hún er hvorki neikvæð né
jákvæð. Hún er! Í henni felst afl sem
leiðir einstaklinginn frá sjáfum sér að
hópnum sem hann er hluti af. Hjarð-
hegðun og sefjun hefur stundum
leitt til velfarnaðar, en stundum leitt
til hörmunga heilla heimsálfa.
Í íþróttahöllinni er sefjunin og
samkenndin áþreifanleg og virkjuð
til sigurs.
Sport | 47Helgarblað 21.–23. janúar 2011
Cafe Catalina n Hamraborg 11 n 200 Kópavogur n Sími: 554 2166 n www.catalina.is
Um helgina leikur
Hljómsveitin sín
AllAr veitingAr í boði s.s:
n BBQ svínarif, hamborgarar,
steikarsamlokur
n Hádegismatur m/súpu og kaffi
n Hópamatseðlar fyrir veislur,
smáréttaborð og fleira
Snyrtilegur klæðnaður áskilinn
Hm í HAndboltA
Við sýnum alla
leikina frá HM
í handbolta
Tökum að okkur þorra-
veislur, árshátíðir og
annan mannfagnað
Verður haldið þann 5.febrúar
næstkomandi og hljómveitin
Feðgarnir spila fyrir dansi.
Borðapantanir í síma 554-2166
Sjá nánar www.catalina.is
ÞorrAblót
vestfirðingA
Aukaaflið á pöllunum
Handbolti
Jóhann Hauksson
skrifar frá Linköping
Íslenskir áhorfendur á pöllunum í sænskum íþróttahöllum vekja athygli fyrir
einbeittan stuðning við lið sitt á HM í handbolta sem fram fer í Svíþjóð. Jóhann
Hauksson blaðamaður er í Linköping og reynir að gera sér grein fyrir sambandi
strákanna okkar og áhorfendanna sem hafa komið víða að til að fylgja þeim eftir.
Eftirtektarverðir Íslensku stuðningsmennirnir hafa vakið athygli í Svíþjóð.