Dagblaðið Vísir - DV - 04.10.2013, Blaðsíða 39

39Helgarblað 4.–6. október 2013
Júní 2008 var makedónski glæpafréttamaðurinn Vlado Taneski handtekinn vegna gruns
um morð á þremur konum. Upp komst um Taneski þegar hann skrifaði býsna nákvæmar fréttir
af morðunum – svo nákvæmar voru lýsingarnar að grunur féll strax á hann. Daginn eftir, 23.
júní, fannst Taneski látinn í fangaklefa sínum. Að sögn lögreglu drekkti hann sér.22
n Fráskilin kona var hundelt af sínum fyrrverandi n Hún skyldi deyja
M
ánudaginn 11. janúar,
2011, klukkan átta að
morgni, gægðist Claude
Larsonnier varfærnis­
lega út um framdyr
heimilis síns í þorpinu Pournier­
es, suðaustur af Aix­en­Provence í
Frakklandi. Í raun var það eðlilegt
því hún hafði búið við stöðugan
ótta síðan hún hafði skilið við eig­
inmann sinn til þrjátíu ára, Jean
Larsonnier.
Bifreið hennar hafði verið
skemmd, eldur borinn að verslun
hennar og henni borist líflátshót­
anir frá Jean. Jean var einn þeirra
aumkunarverðu karlmanna sem
töldu sig hafa óskorað vald yfir
fyrrverandi eiginkonum sínum og
hafði hótað henni dauða opinber­
lega þegar hjónaband þeirra rann
sitt skeið.
Litlum vafa virtist undirorp­
ið að Jean hygðist gera alvöru úr
hótun sinni. Hann hafði meira að
segja sent syni þeirra hjóna smá­
skilaboð: „Faðmaðu móður þína
að skilnaði; þú munt ekki sjá hana
nokkurn tímann aftur.“
Í greipum óttans
Eftir að Jean hafði skeytt skapi
sínu á bifreið Claude hafði hún
haft samband við lögregluna. Jean
hafði verið handtekinn, fengið
tveggja ára skilorðsbundinn dóm
auk þess sem hann sætti nálg­
unarbanni gagnvart fyrrverandi
konu sinni.
Claude velktist ekki í vafa um
að Jean myndi hundsa nálgunar­
bannið og greip því til þess ráðs
að flytja – til Pournieres. Aðeins
systir hennar, örfáir nánir vinir og
vinnufélagar fengu vitneskju um
búferlaflutningana. Engu að síð­
ur var óttinn svo greyptur í huga
Claude að hún fékk stundum vini
sína til að skutla sér heim og lá
hún þá gjarna í felum aftur í bíln­
um.
Þennan mánudagsmorgun var
rétt farið að örla fyrir degi og napr­
ir vetrarvindar blésu um Provence.
Claude leit upp og niður götuna
og fullvissaði sig um að Jean
væri hvergi nálægur. Hún settist í
Renault­bifreið sína og ók sem leið
lá til smábæjarins Rousset þar sem
hún rak raftækjaverslun.
Bíll í baksýnisspeglinum
En Claude var ekki rótt og gjóaði
augunum í sífellu í baksýnisspegil­
inn. Hún vissi hvernig bíll Jean var;
grár Citroen C4 – en henni til mik­
ils léttis var engan bíl að sjá fyrir
aftan hana. En þegar hún beygði
inn á aðalveginn sá hún bílinn –
gráan Citroen. Hann var kyrrstæð­
ur úti í kanti en þegar hún ók fram­
hjá honum blikkuðu aðalljósin.
Í baksýnisspeglinum sá hún
að henni var veitt eftirför og ótta­
slegin jók hún hraðan – í 90 kíló­
metra – yfir 100 kílómetra. Lauf­
laus trén virtust þjóta hjá en fram
undan var ekkert að sjá nema auð­
an veginn og í baksýnisspeglinum
blikkandi aðalljós Citroen­bifreið­
ar fyrrverandi eiginmanns hennar.
Á leið sinni til Rousset þurfti
Claude að fara um tvö hring­
torg, en sem betur fer var engin
umferð og því þurfti hún ekki að
hægja á sér og innan skamms sá
hún ljósin í Rousset. En Jean hafði
dregið á hana og hún varð að taka
ákvörðun um hvað gera skyldi.
Svo nálægt … en samt
Skyndilega mundi Claude að lög­
reglustöðin var nánast innan seil­
ingar, á miðju iðnaðarsvæði, um­
girt hárri girðingu. Claude sá í
hendi sér að það yrði ekki einfalt
að komast að aðaldyrum stöðvar­
innar því fyrir framan stöðina var
bílastæði. Hún yrði að hlaupa yfir
það til að komast að dyrunum.
Claude snarbremsaði og
mátti litlu muna að hún æki á
girðinguna. Hún rauk út úr bíln­
um og hljóp eins og hún ætti lífið
að leysa – sem var sannleikanum
samkvæmt. Jean stöðvaði Citroen­
bifreið sína fyrir aftan Renault
Claude og hún heyrði bíldyrnar
opnast.
Einhvern veginn tókst Claude
að komast í gegnum hliðið á
girðingunni og dyr lögreglustöðv­
arinnar færðust nær – „aðeins örfáa
metra í viðbót,“ hugsaði Claude.
Tveir metrar í öryggið
Fyrir aftan Claude kom Jean að
hliðinu. Á honum var ekkert óða­
got að sjá. Sallarólegur lyfti hann
hálfsjálfvirka veiðirifflinum sínum
að öxlinni og miðaði. Hann skaut
þremur skotum og Claude féll til
jarðar og bak hennar litaðist rautt.
Hún var í innan við tveggja metra
fjarlægð frá dyrum sem hefðu veitt
henni öryggi.
Lögregluþjónn inni á stöðinni
þekkti skothvell þegar hann heyrði
hann og rauk til dyra, rétt nógu
snemma til að sjá vopnaðan mann
hlaupa að Citroen­bifreið á bíla­
planinu. Jean beið ekki boðanna
og gaf bensínið í botn. Lögreglu­
maðurinn skaut tveimur skotum
að bíl Jean en missti marks.
Aðrir lögreglumenn stumruðu
þegar þarna var komið sögu yfir
Claude, en henni varð ekki lífs
auðið og gaf upp öndina áður en
sjúkrabíll kom á staðinn.
Iðrun, en helst til seint
Upphófst mikill eltingarleikur og
nú var Jean orðin bráðin. Þess
var skammt að bíða að hann yrði
króaður af og þegar það gerðist
steig hann út úr bílnum með upp­
réttar hendur. En það kjaftaði á
honum hver tuska: „Hún var þyrnir
í mínum augum. Hún eyðilagði líf
mitt.“
Jean hafði fátt sér til málsbóta
við réttarhöldin og var dæmdur til
25 ára fangelsisvistar.
Sonur Jean og Claude bar vitni
og lýsti samviskubiti sínu því hon­
um fannst hann hafa brugðist
móður sinni.
Sjálfur beygði Jean af og iðr­
aðist sáran, en sú iðrun kom helst
til seint – hann hafði nánast bók­
staflega hundelt fyrrverandi eigin­
konu sína og síðan bundið enda á
líf hennar. Jean fengi aldarfjórðung
til að velta sér upp úr eigin iðrun og
vangaveltum. n
„Hún var
þyrnir í
mínum augum.
Hún eyðilagði
líf mitt.
skotin á færi
Jean Larsonnier
Syndi iðrun við
réttarhöldin.