Dagblaðið Vísir - DV - 31.03.2010, Side 4

4 MIÐVIKUDAGUR 31. mars 2010 FRÉTTIR
SKÝRSLAN PRENTUÐ
HJÁ ÚTRÁSARVÍKINGI
n Íslenska þjóðin bíður nú með
öndina í hálsinum eftir Rannsókn-
arskýrslu alþingis. Skýrslan er nú í
prentun í Prent-
smiðju Odda og
búast margir við
að í henni verði
fjallað um útrás-
arvíkingana svo-
kölluðu og þeirra
gjörðir. Eigandi
Odda er Þorgeir
Baldursson,
einn útrásarvík-
inganna, en Oddi hefur verið með
prentsmiðjur í Evrópu og Bandaríkj-
unum. Þorgeir hefur setið  í stjórnum
Baugs og SP fjármögnunar, auk þess
sem hann sat í bankaráði Lands-
bankans og var formaður fjármála-
ráðs Sjálfstæðisflokksins. Hvort nafn
hans komi til með að birtast í sjálfri
rannsóknarskýrslunni er ekki enn
ljóst en nafn prentsmiðjunnar í hans
eigu verður allavega í skýrslunni.
Það er ljóst.
OFTRÚ Á SKÖTTUM
n Sitt sýnist hverjum um nýleg um-
mæli Jóhönnu Sigurðardóttur for-
sætisráðherra. Eins og kunnugt er
hafði hún, eftir
samflokkssyst-
ur sinni, að of
mikill tími færi í
að smala saman
meirihluta á Al-
þingi. Slíkt væri
eins og að smala
köttum. Hagyrð-
ingar láta ekki
svona uppákomu
sér úr greipum renna. Jón Atli Ját-
varðarson á Reykhólum setti þessa
vísu saman:
Jóhanna upplýsir ástand breytt,
oftrú er þó á sköttum.
Ásta Ragnheiður orðin þreytt,
á því að smala köttum.
ALLIR Í STRÆTÓ
- NEMA UM PÁSKANA
n Sú áhersla, sem hefur verið lögð á
almenningssamgöngur undanfar-
in misseri og ár, virðist hafa gleymst
í aðdraganda
páska. Alla-
vega hefur verið
ákveðið að engir
strætisvagnar
gangi á föstu-
daginn langa og
páskadag. Þeir
sem hafa treyst á
þessar samgöng-
ur verða því ann-
aðhvort að redda sér fari eða leggja
á sig langar gönguferðir nema þeir
vilji sitja heima. Þetta fer fyrir brjóst-
ið á Degi. B. Eggertssyni, oddvita
Samfylkingarinnar, sem fór mikinn
á Facebook-síðu sinni þar sem hann
gagnrýndi borgarstjórnarmeirihlut-
ann og skammar hann fyrir metn-
aðarleysi.
TIL VARNAR
KEFLVÍKINGUM
n Bloggarinn, kvikmyndagerðar-
maðurinn og mótmælandinn Heiða
B. Heiðars er ósátt við Jónas Kristj-
ánsson, fyrrver-
andi ritstjóra,
þessa dagana
þrátt fyrir að
hafa löngum haft
gaman af „brút-
al“ stíl hans.
Henni ofbauð
hins vegar þegar
Jónas gagnrýndi
Suðurnesjamenn
harkalega og furðaði sig á því hvers
vegna „latt og kraftlítið fólk“ byggi
þar auk þess að segja námsárangur
þar lakari, f leiri á opinberu fram-
færi og öryrkja fleiri en annars stað-
ar, fyrir nú utan að hann sagði Suð-
urnesin vera botninn á tilverunni.
Gamla Keflvíkingnum Heiðu of-
bauð og sagði að Jónas yrði að hætta
að vera svona ósvífinn...alla vega
þegar hann fjallaði um málefni sem
snertu hana.
SANDKORN
„Mig langaði bara til að deyja. Þeg-
ar tilhugsunin um lífið hjá ungu
skólabarni er orðin verri en til-
hugsunin um dauðann, þá er
eitthvað mikið að,“ segir Gunnar
Magnús Halldórsson Diego. Hon-
um hefur liðið illa frá því hann var
sjö ára gamall. Í grunnskóla var
hann lagður í einelti og glímir enn
í dag, ríflega tvítugur að aldri, við
alvarlegar afleiðingar eineltisins,
þunglyndi og sjálfsvígshugsanir.
Þegar Gunnar Magnús lauk
fyrsta bekk í grunnskóla flutti fjöl-
skyldan í Grafarvog þar sem hann
fór í annan bekk í Húsaskóla.
Hann segir eineltið fljótlega hafa
byrjað í hans garð, bæði líkam-
legt og andlegt. Þannig hafi nið-
urlæging af ýmsu tagi verið dag-
legt brauð, hvort sem það var með
því að hrækt væri á hann, girt nið-
ur um hann, stolið af honum eða
hann laminn. Hann vinnur nú að
gerð heimildamyndar um einelti.
Vilja deyja eða drepa
Gunnar Magnús telur skólakerf-
ið bregðast ítrekað börnum sem
verða fyrir eineltisofbeldi. Í viðtali
við DV á síðasta ári lýsti hann því
yfir að hann hefði á tímabili hugs-
að um að drepa skólafélaga sína
og þannig segir hann ástatt hjá
mörgum fórnarlömbum eineltis.
„Mér finnst svo skrítið að ofbeldi
gegn fullorðnum hefur sinn gang
í kerfinu en ekki ofbeldi meðal
barna. Börnin eru það dýrmæt-
asta og þau eigum við skilyrðis-
laust að vernda. Ég hef talað við
fjölda fórnarlamba eineltis og öll
hafa þau sagt mér sömu söguna,
að hafa annaðhvort sjálf viljað
deyja eða hafa viljað drepa skóla-
félaga sína,“ segir Gunnar Magn-
ús.
„Skólarnir glíma við algert úr-
ræðaleysi og því miður er lítið að-
hafst gegn einelti. Vissulega eru
skólarnir misjafnir að þessu leyti
en það er alltof mikið um afneitun
gagnvart eineltinu. Ég skil eigin-
lega ekki hvers vegna vandamál-
ið er ekki tekið eins alvarlega og til
þarf, sennilega eru hinir fullorðnu
búnir að gleyma því hvernig það er
að vera barn og hversu erfitt getur
verið að vera barn í skóla. Skólinn
verður að taka eineltið alvarlega
og kenna að það sé bannað. Skóla-
stjórnendur verða að sýna ábyrgð.
Sé það ekki gert halda skólarnir
áfram að drepa saklausar sálir.“
Einelti í öllum skólum
Aðspurður segir Gunnar Magnús
eineltisreynslu sína eiga eftir að
hafa áhrif allt hans líf. Hann seg-
ir að því ljúki alls ekki þótt skóla-
vist ljúki. „Það er einelti í öllum
skólum, það er bara mismikið eft-
ir skólunum. Sjálfur þorði ég ekki
að segja frá þessu lengi vel og það
var eiginlega ekki fyrr en í 7. bekk
sem ég gerði það almennilega. Þá
tók skólinn á því eins og um væri
að ræða einstök tilvik milli mín
og einhvers annars. Það var aldrei
neitt gert og skólinn brást mér al-
gjörlega. Því miður er það alltof al-
gengt að skólarnir horfi algjörlega
fram hjá þessum málum,“ segir
Gunnar Magnús.
„Eftirköst eineltis eru svo
langvarandi og áhrif eineltisins
eru alls ekki búin þegar skólan-
um lýkur. Upp úr 5. bekk fór kvíði
og þunglyndi að hafa mikil áhrif
á mig. Sjálfsvígshugsanirnar voru
mjög sterkar og einlægar, þær fóru
að leita á mig í 6. bekk og þá hugs-
aði ég sem svo að betra væri að
deyja en halda þessu áfram. Þeg-
ar ég hætti í neyslunni tæplega
tvítugur þurfti ég að skilgreina
veruleikann upp á nýtt. Þá fékk ég
mikinn viðbjóð upp í hausinn á
mér sem ég reyndi að gleyma og
útiloka. Þetta var mér mjög þung-
bært.“
Lærir að fyrirgefa
Gunnar Magnús var uppnefndur
„gúllas“ alla sína skólagöngu og
í mörg ár segist hann varla hafa
heyrt sitt rétta nafn. Aðspurður
segist Gunnar Magnús einu sinni
hafa upplifað að einstaklingur sem
lagði hann í einelti leitaði hann
uppi til að biðjast fyrirgefningar á
hegðun sinni. Aðra gerendur seg-
ist hann hafa hitt án þess að við-
komandi hafi sýnt nokkra iðr-
un. „Eineltið á eftir að hafa áhrif
á mig allt mitt líf. Ég hef reynt að
gera þessi mál upp við sjálfan mig
og lært að fyrirgefa gerendunum.
Ég hef í gegnum tíðina hitt suma
þeirra og það er eins og þeir átti
sig ekki á hvað þeir hafa gert mér.
Sumir þeirra kalla mig enn „gúll-
as“ þegar þeir hitta mig. Sumir
þeirra heilsa mér bara eins og ekk-
ert hafi í skorist og ég er hreinlega
ekki viss um að margir þeirra viti
hvert mitt raunverulega nafn er,“
segir Gunnar Magnús.
n Valgerður Selma Guðnadóttir, skólastjóri Húsaskóla, segir frásögn
fyrrverandi nemanda síns koma sér verulega á óvart en á sama tíma sé hún
afar sorgleg. „Að vissu leyti kemur þetta mér á óvart því ég kannast ekki við
að hann hafi opnað sig hjá okkur. Það er hins vegar afar sorglegt að hugsa
til þess að nokkur sé með svona slæmar minningar úr skóla. Þetta slær
mig mjög. Sem betur fer hefur margt breyst frá þessum árum og ég tel að
hlutirnir hafi þróast til betri vegar. Í dag mælist einelti hjá okkur 3,9 prósent,
sem sýnir svart á hvítu þann árangur sem við höfum náð, en auðvitað er það
3,9 prósentum of mikið. Ég myndi gjarnan vilja lifa þann dag sem einelti
væri útrýmt en það er spurning hvort það sé hægt. Þetta er mikil vinna og
við þurfum alltaf að vera vakandi,“ segir Valgerður Selma.
Sorgleg frásögn
TRAUSTI HAFSTEINSSON
blaðamaður skrifar: trausti@dv.is
„ÉG ER ENN ÞÁ
KALLAÐUR
GÚLLAS“
Frá sjö ára aldri hefur Gunnari
Magnúsi Halldórssyni Diego
liðið illa en hann var lagður
í einelti alla sína skóla-
göngu. Hann glímir enn
við sjálfsvígshugsanir
og þunglyndi. Í gegnum
tíðina hefur hann hitt
þá sem lögðu hann í
einelti án þess að greina
hjá þeim nokkra iðrun.