Ægir - 01.10.2011, Síða 50

50
göngu sunnan við landið
veiðast nú líka fyrir norðan
land, sem rekja má beint til
hlýnandi sjávar.
Vogmær er æt en ekki lostæt
Gunnar leggur sig ekki eftir
því að smakka allt það sem
að honum berst úr hafinu en
sumt óvenjulegt hefur hann
lagt sér til munns við misjafn-
ar undirtektir. Í fyrstu fiska-
bókinni sinni segir hann til
dæmis um vogmey: „Enda
þótt hún sé æt er hún ekkert
lostæti“. Umsögnin byggðist á
eigin reynslu.
„Ég var einu sinni á þýsku
rannsóknarskipi og skipstjór-
inn var sólginn í vogmey og
þótti hún herramannsmatur.
Þetta er hins vegar alversti
fiskur sem ég hef smakkað
og tel alveg óætan en fyrst
þýskur skipstjóri borðaði
vogmey með bestu lyst varð
ég að skrá hana æta í fiska-
bókina.“
Svartir djöflar í uppáhaldi
Óhjákvæmilegt er að lokum
að leggja samviskuspurningu
fyrir helsta fræðimann þjóðar-
innar um fiska við Ísland. Eru
einhverjir þeirra í sérstöku
uppáhaldi? Ekki stendur á
svari. „Ég er hrifnastur af
svörtu djöflunum!“
Þegar að er gáð eru í
djöfladeild hafsins afskaplega
ófríðir fiskar, sem halda sig í
myrkri á miklu dýpi. Einn
heitir surtur, annar sædjöfull.
Gunnar nefnir líka lúsífer, af-
ar sérstakan fisk með lýsandi
kúlur hangandi utan á sér. Í
Íslenskum fiskum er hrygnu
af lúsíferkyni lýst þannig:
„Hár og stuttvaxinn fiskur,
dálítið kúlulaga, minnir mest
á gamlan leðurfótbolta sem
loft hefur lekið úr.“ Tæpast er
tilviljun að lúsífer heitir á
ensku Atlantic footballfish.
„Djöflafiskar koma upp í
hugann af því þeir eru ein-
faldlega afar sérkennilegir út-
lits en ekki kræsilegir til átu.
Ég hef aldrei látið mér detta í
hug að smakka þá, enda éta
fiskifræðingar yfirleitt ekki
hvað sem er úr sjónum.“
Rýnt í furðufisk. Gunnar segist hafa mestar mætur á djöflafiskunum enda séu þeir „afar sérkennilegir útlits en ekki kræsilegir
til átu. Ég hef aldrei látið mér detta í hug að smakka þá, enda éta fiskifræðingar yfirleitt ekki hvað sem er úr sjónum.“
V I Ð T A L I Ð