Víkurfréttir - 13.12.2012, Blaðsíða 26

fimmtudagurinn 13. desember 2012 • VÍKURFRÉTTIR26
JólablaðIð 2012
Guðrún og Halldór eiga tvö börn, Aron Inga 12 ára sem
er ættleiddur frá Indlandi og Sól-
dísi Eyju sem er 11 ára. Hjónin
hafa verið starfandi fósturfor-
eldrar um nokkurt skeið og með
þeim til Kvarøya fluttu tvö börn
á unglingsaldri, strákur sem var
í skólanum á staðnum og stúlka
sem var búin með grunnskólann
og fór að vinna. Hann fann sig
ekki og fór aftur til Íslands en
stúlkan var áfram í Noregi. Ári
eftir að þau fluttu út tóku þau svo
að sér tveggja ára stúlku í Noregi
sem hefur búið hjá þeim síðan.
Vegna ákvæða í fóstursamningi
má stúlkan ekki koma fram í fjöl-
miðlum og því ekki meira um það
mál fjallað hér.
Á Kvarøya bjó fjölskyldan í þrjú ár
en tók sig svo upp síðasta sumar
og búa þau nú í Jessheim, sem er
þéttbýliskjarni skammt frá Gar-
dermoen flugvelli við Oslo.
EINS OG Í HIMMELBLÅ
Fjölskyldan bjó uppi á Ásbrú og
Guðrún var í skóla, að læra sjúkra-
liðann og Halldór var að vinna
hjá JRJ í Reykjanesbæ sem málari.
Rétt fyrir hrun var farið að renna
á þau tvær grímur um stöðu mála
á Íslandi og þau sáu ekki fram á að
geta framfleytt sér eftir að Guðrún
kæmi úr námi. Þau sáu auglýsingu
í dagblaði frá lítilli eyju í Norður-
Noregi þar sem auglýst var eftir
barnafólki og sóttu um tvær stöður
þar, Halldór um stöðu framleiðslu-
stjóra í fiskvinnslu og Guðrún um
stöðu umsjónarmanns með sumar-
húsum. Þau fengu jákvætt svar og
voru flutt á staðinn í júlí 2009 þar
sem þeirra beið nýbyggt einbýlis-
hús með öllum húsgögnum.
Indre Kvarøy er lítil eyja í Helgel-
and i Nordland fylki. Um miðja 20.
öldina var eyjan miðstöð siglinga
og verslunar fyrir svæðið og með
ýmsa starfsemi í þjónustu og iðn-
aði. Nú er öldin önnur og íbúafjöldi
um 60 og atvinnan snýst að mestu
um vinnslu á fiski, þá aðallega laxi
og krabba, en ferðaþjónusta er
einnig farin að ryðja sér til rúms.
Á eyjunni er lítil verslun, veitinga-
staður, fjölnota samkomuhús, skóli
og leikskóli en alla aðra þjónustu
sækir fólk til meginlandsins.
— Hvernig var tilfinningin að
vera flutt á litla eyju í Noregi fjarri
vinum og ættingjum á Íslandi?
G: Mjög blendin. Ekki laust við að
maður fengi svolítið sjokk yfir að
vera fastur á svona lítilli eyju. En
það er samt eitthvað sérstakt við
þetta umhverfi og manni leið eins
og maður hefði fundið jarðteng-
inguna. Þarna voru svo mikil ró-
legheit og friður. Við erum í mjög
góðum tengslum við foreldra mína
og því var mjög erfitt í fyrstu að vera
komin svo óralangt í burtu frá þeim,
að geta t.d. ekki verið til staðar fyrir
þau þegar þau myndu eldast.
H: Svo var líka ákveðin óvissutil-
finning í manni, þrátt fyrir að við
værum komin með fastan punkt
með atvinnu og húsnæði. Það fylgir
alltaf óvissa miklum breytingum
í lífinu.
G: Þetta er mjög lítið og fábreytilegt
samfélag og ekki mikið í boði. Þó
kom þarna bar seinna, þar sem við
mæðurnar stóðum fyrir ýmsum
uppákomum. Svo var líka fullt af
afþreyingu, bingó, bíó, og fólkið
duglegt að koma saman og búa sér
til viðburði. Þetta minnti okkur
óneitanlega á stemmninguna í
norsku þáttunum „Himmelblå“
sem sýndir voru á RÚV og pabbi
hafði einmitt orð á því þegar þau
komu fyrst í heimsókn til okkar.
— Hvernig voru móttökurnar í
samfélaginu?
H: Okkur var alveg ágætlega tekið.
Við komum náttúrulega þarna inn
sem útlendingar og í raun þeir
fyrstu sem setjast að þarna, þannig
að þetta var mjög nýtt fyrir alla og
eins og gerist og gengur voru sumir
með varann á sér. En það var ekk-
ert út á fólkið að setja og það tók
okkur vel.
G: En það var samt ekki fyrr en við
vorum að flytja í burtu að maður
fann hversu mikið fólkið mat
okkur, þegar fólk kom og kvaddi
okkur með tár í augum. Þá fyrst
upplifði maður hversu velkomin
við vorum í samfélaginu.
— Hvernig gekk að aðlagast þessu
nýja samfélagi?
G: Okkur gekk bara vel að aðlagast
og einnig samfélaginu að aðlagast
okkur því við komum líka með
ýmsa siði sem voru þeim framandi.
Það olli t.d. engum árekstrum þó
okkar börn fengju í skóinn frá 13
jólasveinum en hin börnin ekki.
Krakkarnir voru mjög sátt og undu
sér vel í þessu umhverfi. Í upphafi
var tungumálið erfiðast, ekki allir
sem töluðu ensku þarna og því oft
erfitt að eiga samskipti við fólk, sér-
staklega gamla fólkið sem hafði svo
mikinn áhuga á að ræða málin við
okkur. Þarna voru t.d. gamlir karlar
sem höfðu verið á sjó á Íslandi í
gamla daga. Maður átti því svolítið
í basli fyrst með samskiptin en svo
kom þetta smám saman.
HARÐFISKURINN SLÓ Í GEGN
— Hvers konar vinna var það sem
beið ykkar á eyjunni?
G: Mitt starf fólst í umsjón með
sumarhúsum og bátum á eyjunni en
þar sem ferðamannatímabilið var
Af þeim fjölda fólks sem hefur flutt af
landi brott síðustu ár í leit að betra lífi,
hefur stór straumur legið til Noregs. Í þeim
hópi eru hjónin Guðrún Eiríksdóttir og
Halldór Halldórsson en þau fluttu sumarið
2009 ásamt tveimur börnum sínum og
tveimur fósturbörnum frá Reykjanesbæ
til Indre Kvarøy í Norður-Noregi.
Guðrún er fædd í Keflavík og uppalin í
Vogunum. Hún greindist með sjaldgæfan
sjálfsofnæmissjúkdóm en þá bjó fjöl-
skyldan á Ólafsfirði og varð þess vegna
að flytja aftur suður. Hún var byrjuð í
sjúkraliðanámi áður en þau fluttu út en er
nú í fjarnámi við Háskólann á Bifröst í við-
skiptafræði með áherslu á markaðsmál.
Halldór er fæddur og uppalinn í Keflavík
en Akureyringur að ætt og uppruna. Hann
hefur langa reynslu af fiskvinnslu og hefur
haft með höndum framleiðslustjórn á Ís-
landi og Spáni, og nú síðast í Noregi.
ÚR HRUNI Í HIMINBLáMA
Frá Atløy.
17. maí. Kvarøy.
Aron Ingi, Sóldís
Eyja og Ásdís Rós.
Fjölskyldan að koma sér fyrir í Jessheim.