Víkurfréttir - 13.12.2012, Blaðsíða 27

VÍKURFRÉTTIR • fimmtudagurinn 13. desember 2012 27
JólablaðIð 2012
langt komið var ég með aðstoðar-
mann með mér sem kenndi mér og
kom mér inn í hlutina. Starfið var
mjög umfangsmikið og fjölbreytt,
mjög krefjandi og skemmtilegt. Ég
sá um að taka á móti ferðamönnum
og sinna þeirra þörfum, taka á móti
pöntunum, finna nýja söluaðila og
nýjar markaðsleiðir. Á veturna var
rólegra og aðallega hópar sem voru
með ráðstefnur en samhliða því
sinnti ég bókhaldi og alhliða skrif-
stofustörfum tengdum þessum
rekstri. Ég fann mig vel í þessu og
ákvað í kjölfarið að fara í nám í við-
skipta- og markaðsfræðum, hafði
áður tekið námskeið í Háskólanum
á Bifröst og fékk þar inni í fjarnámi
í janúar 2011.
H: Ég var ráðinn sem framleiðslu-
stjóri í vinnslu krabba, sem var mjög
athyglisvert og mikill lærdómur.
Það var mjög skemmtileg vinna og
á þessum þremur árum þróuðum
við vinnsluna mikið. Þarna gat
ég byggt á þeirri reynslu sem ég
hafði úr vinnslu sjávarafurða og
yfirfært á þennan nýja vettvang.
Þetta gekk orðið svo vel að síðasta
árið vorum við búin að selja alla
framleiðsluna fyrirfram, áður en
vertíðin hófst. Síðar fórum við að
vinna bolfisk sem kom aðallega
til vegna hugmyndar minnar um
að setja af stað harðfiskvinnslu. Þá
tókum við lundina úr þorskinum
til venjulegrar vinnslu og unnum
afganginn í harðfisk, flök og bita.
Ég hafði stýrt framleiðslu á harð-
fiski á Ólafsfirði og var öllum
hnútum kunnugur við það ferli.
Það er ekki hefð fyrir svona fram-
leiðslu í Noregi og þetta vakti því
nokkra athygli. Framleiðslan var
seld í byggðunum í kring og sló
hreinlega í gegn, við höfðum varla
undan að framleiða.
EFNI Í HEIMILDARMYND
— Saga ykkar varð efni í heim-
ildarmynd sem sýnd var í norska
ríkissjónvarpinu. Hvernig kom
það til?
H: Það voru tveir strákar sem voru
að útskrifast úr kvikmyndaskól-
anum í Trondheim, sem ákváðu að
gera þessa heimildarmynd eftir að
þeir sáu grein í staðarblaðinu í Mo
i Rana um að Kvaroy væri að flytja
inn Íslendinga. Þeir gerðu þetta svo
í samvinnu við Mo i Rana blaðið
sem fylgdi þeim svo eftir og tók
viðtal við okkur. Í kjölfarið kom
svo norska ríkissjónvarpið NRK og
gerði frétt um þetta. Ég var ekkert
yfir mig hrifinn af þessu en lét til
leiðast.
G: Þeir fylgdu okkur eftir næstum
hvert fótmál í þrjár vikur. Síðan
fengum við frið í mánuð og þeir
komu aftur í tvær vikur, fengum
frið í smá tíma og komu svo til
að klára þetta í þrjár vikur. Við
urðum oft að fylgja ákveðnum
fyrirmælum, t.d. að vera ekki að
tala of mikið þegar við vorum niðri
í fjöru að grilla pylsur. Þetta var
mjög þrúgandi á köflum og ekki
eitthvað sem mig langar að gera
meira af. Myndin var svo sýnd í
bíó, á einhverri stuttmyndahátíð
þarna fyrir norðan og svo í NRK.
Svolítið skrýtin tilfinning þegar
maður tók ferjuna upp á land að
versla að finna að fólk var að mæla
mann út og jafnvel börn að benda á
okkur og segja „mamma þarna er
fólkið sem var í sjónvarpinu“. Eftir
á að hyggja vorum við ekkert sér-
staklega ánægð með að hafa tekið
þátt í þessu og höfum til dæmis
ekki horft á þessa mynd síðan. En
það verður kannski skemmtilegt
seinna meir að sjá hana og hún
verður eflaust ágætis heimild þegar
frá líður.
— Hvað varð til þess að þið fluttuð
í burtu frá Kvaroya?
G: Það var eiginlega félagslíf
barnanna. Þau voru að því leytinu
mjög einangruð og þurfti að fara
með þau upp á land til allra slíka
athafna, t.d. íþrótta. Á eyjunni voru
eiginlega engin börn á sama aldri
og börnin okkar. Á eftir okkur
komu fleiri fjölskyldur en þær voru
bara með lítil börn. Það var nóg af
börnum í leikskólanum en aðeins
örfáir í skólanum. Strákurinn hafði
því engan félaga og það fór smám
saman að íþyngja honum. Það er
ekkert hollt fyrir tólf ára strák að
hanga öllum stundum inni í her-
bergi í tölvunni og hitta aldrei sína
jafnaldra. Eitt sinn kom hópur af
strákum á hans aldri frá Mo i Rana
og voru í sumarbústað þarna á eyj-
unni. Honum var boðið til þeirra og
þegar hann kom til baka þá ljómaði
hann allur og sagði: „Mamma,
getum við ekki flutt í burtu. Ég vil
fara að vera með strákum á mínum
aldri.“ Þá sáum við að við þyrftum
að komast í samfélag þar sem
börnin hefðu tækifæri á að vera
með sínum jafnöldrum.
LJÓT SAGA Í ALLA STAÐI
Í júní síðastliðnum, eftir þriggja ára
búsetu í Kvaroya, flutti fjölskyldan
til Atløy sem er eyja sunnar á vestur-
strönd Noregs, rétt fyrir norðan
Bergen. Þar fékk Halldór vinnu við
framleiðslustjórn í krabbavinnslu
en Guðrún var heimavinnandi með
litlu fósturdótturina.
ÚR HRUNI Í HIMINbLá A
Yfirsýn yfir höfnina í Kvarøy.
Það er fallegt um að litast í Atløy.
6. bekkingar í Jessheim,
elduðu grænmetissúpu og
buðu fjölskyldunni í mat.