Glóðafeykir - 01.11.1977, Blaðsíða 43

GLOÐAFEYKIR
41
Horskur lengi á Bakka bjó,
björgina tók af landi og sjó:
Æðardún og eggjafans
allrei skorti í búi hans.
Bezt að sinni hlúði hjörð
þá helfrosinn var sær og jörð.
Fyrningar hans aukast enn
svo undrist bæði Guð og menn.
Kæmist Jón í kvennafans
hver ein laut þá valdi hans.
Hann varð strax — og hann er enri
hrundum kærri en aðrir menn.
Gamanyrði glóðu á vör,
gneistuðu augun hvöss og snör.
Snerust um hann ungmeyjar
eins og sólu stjörnurnar.
Hvar í sveit er sat við skál
sindraði af snilli kappans mál.
Trauðla seinn í tilsvörum,
talaði allt í hendingum —
og það voru engin atomljóð:
eldforn smðlun, snjöll og góð.
Otrauður við öl og dans
eins og Stefán vinur hans.
Vemdi góðar vættir hann
vorrar þjóðar listamann.
A efnum hans verði ekki þurrð,
enginn tali um niðurskurð.
Aldrei snótir arískar
etji ’onum á kvennafar.
Engin sekt hans gremji geð
þótt gleymi hann að baða féð.
Sitji hann margan sýslufund
Churshills maki á vorri gmnd.
Kveði hann enn mörg kyngiljóð
svo kætist menn og brosi fljóð.