Skírnir - 01.09.1989, Blaðsíða 90

340 HERMANN PÁLSSON SKÍRNIR
sem nú eru löngu glötuð. Þó er ekki að ófyrirsynju að haugsþættir
þeirra Gunnars á Hlíðarenda séu bornir saman:
Þeir urpu haug eftir Gunnar og
létu hann sitja upp í hauginum.
(192)
Þeir Skarphéðinn og Högni voru
[.. . ] fyrir sunnan haug Gunnars;
tungiskin var bjart en stundum
dró fyrir. Þeim sýndist haugurinn
opinn, og hafði Gunnar snúist í
hauginum og sá í móti tunglinu
[.. . ] Þeir sáu að Gunnar var kát-
legur og með gleðimóti miklu.
Hann kvað vísu [ . . . ]
Síðan laukst aftur haugurinn.
(192-4)
Það er fyrst bæn mín [ . . . ] að
haugur sé orpinn eftir föður minn
[... ] Hann skal sitja á stóli. (366)
[Hrólfur] reið til þess er hann
kom til Hreggviðar haugs.
Tunglsljós var bjart. Hróifur sté
af hestinum og gekk upp á haug-
inn. Hann sér hvar Hreggviður
konungur situr utan undir haug-
inum og horfir mót tunglinu og
kvað:[.••]
Síðan fór Hreggviður öfugur
inn í hauginn, en Hrólfur byrgði
aftur hauginn. (437-9)
Hér skal ekki rekja lengra skyldleika tveggja frásagna urn haug-
búa, og getur þó engum dulist hve mikið þeim svipar saman. Þeim
er það sameigirdegt að fallin hetja bíður hefndar í haugi sínum og
hvor um sig gleðst yfir því að illvígir andstæðingar munu brátt
hljóta makleg málagjöid, enda er þetta í hinsta sinnið að hetjan birt-
ist dauðlegum mönnum. Báðir kappar kveðaíhaugi sínum; Gunn-
ar dróttkvæða vísu sem auðsæilega hefur verið ort af öðrum manni
og í annars koriar tilgangi, en Hreggviður þrjár vísur undir forn-
yrðislagi um gleði sína yfir því að senn dregur að hefndum fyrir
dauða hans. Sérstakt má það teljast í íslenskurn sögum að haugbúar
séu jafn hugþekkir og þeir Hreggviður og Gunnar.
Ymsurn öðrum atriðum í Göngu-Hrólfs sögu svipar til Njálu,
þótt í smáu sé. Ekki verður mikið lagt upp úr því að þeir Hreggvið-
ur og Gunrrar eru afburðamenn og einstökum þáttum í mannlýs-
ingum þeirra svipar saman:
Gunnar [ . . . ] var mikill maður Hreggviður [ . . . ] var mikill að
vexti og sterkur, manna best vexti, sterkur að afli, manna
vígur. (52-3) vænstur og vopndjarfastur. (360)