Jökull - 01.12.1977, Qupperneq 107

þóttust sjá vel yfir. Sáu þeir nú enn greinilegar
fell tvö, sem þeir höfðu áður réttilega nefnt
Sellandafjall og Bláfell. Norður af þeim sá til
Mývatns, en vestur af þeim Svartárvatn. Kl.
hálftíu voru þeir komnir niður úr Dyngjufjöll-
um. Þá seig á þá þreyta og svefnkennd öryggis-
ms, og þeir fengu sér klukkutíma ltlund við
lítið stöðuvatn. Síðan tóku þeir sér smáhvíldir,
því að þeim sótti lúi, og einu sinni ráku þeir
tungur sínar að stúti vasapelans. A háum og
löngum sandmel vestan Dyngjufjalla sáu þeir
í fjarska sauðkindur, og í sömu svipan rákust
þeir á örendan haftirðil. Nú gengu jteir lengi
um vatnslaust land. Kl. 4 sáu þeir loks vatns-
poll í hraunhellu, og var hann þurrausinn, er
þeir höfðu náð sér í kaffiketilinn. Þar fór síð-
asta kaffibrauðið og sykrið. Kl. 6 komu þeir að
upptökum Suðurár, fóru ekki þegar fyrir öll
upptök hennar, og kostaði það hálfrar stundar
töf, að þeir urðu að ganga til baka. Þegar þeir
voru vissir um að hafa komist fyrir öll upptök,
settust þeir niður og létu í sig síðasta nestis-
bitann, svo að ekkert var eftir annað en kaffi
og hafragrjón. Að svo búnu lögðu þeir upp í
síðasta áfangann til byggða, og var klukkan þá
hálfátta.
Ekki höfðu þeir lengi gengið niður með ánni,
er þeir sáu skammt frá götunni þrjá hesta í
hafti, og þótti þeim ráð að láta ekki svo gott
tækifæri sér úr greipum ganga. Gengu þeir til
hestanna yfir fjalldrapa og víði vaxna heiði.
Hestarnir nutu í makindum beitar á einum
tjarnarbakka, en urðu allfelmtraðir, er að bar
þessa útilegumenn. Hóst nú nokkur eltingar-
leikur, sem lauk á þann veg, að tvífætlingar
báru hærri hlut og settust á bak. Reiddi einn
tjaldið, annar fatapokann og stangirnar, sem
jjeir liöfðu með sem tjaldsúlur, en sá þriðji
reiddi olíubrúsann og pottinn, og í hann höfðu
þeir látið könnur og skeiðar. Ferðalöngum var
mjög í mun að komast sem fyrst til bæjar og
börðu ákaft fótastokkinn. En um leið og hest-
arnir voru farnir að brokka, gerðist allur fóta-
sláttur óþarfur, því að þá tók að hringla í könn-
um og skeiðum í pottinum, og hestarnir þutu
af stað og létu ekki staðar numið, fyrr en gadda-
vírsgirðing ein sagði hingað og ekki lengra. Þá
var skammt til bæjar að Svartárkoti, heftu ridd-
arar reiðskjóta sína við girðinguna og gengu
heim. Kl. var 10, en fólk gengið til náði í bæn-
um, enda var húsfreyja ein heima með börnum
þeirra hjóna, en Snæbjörn bóndi og vinnumað-
ur hans lágu við í tjaldi inni í heiði við liey-
skap. Vöktu þeir félagar upp á bænum, og veitti
húsfreyja þeim skjótan og góðan beina, er hún
hafði fréttir af ferðum þeirra, og tók vægt á
því tiltæki, er þeir stálu hestum bónda.
Miðvikudaginn 21. júlí voru þeir félagar vakt-
ir kl. 8 með góðu kaffi, og þá hafði húsfreyja
sent eftir bónda sínum. Það gekk á með smá-
skúrum, en af og til sá til sólar. Bóndi var hinn
alúðlegasti, þegar hann kom á vettvang, og bauð
ferðamönnum til reiðu livað eina, er þeir töldu
sig þarfnast. Mest lá þeim á hjarta að fá lánaða
hesta til að komast sem fyrst á símstöð, svo að
þeir gætu sent skeyti heim, en næsta símstöð
var að Ljósavatni, en þangað var 6 tíma reið.
Var það að ráði, að þeir fengu þrjá liesta lán-
aða til þriggja daga, og kostaði hesturinn 5 kr.
á dag. Voru hestar nú sóttir og járnaðir. Einn
þeirra félaga hjálpaði til við járninguna, en
hinir tveir sátu inni við sauma, annar staglaði
í skó, en hinn rimpaði saman fatarifníur. Um
leið og stigið var á bak, tilkynnti bóndi þeim,
að hestum þessum mættu þeir ríða eins hart
og þeir kæmust hvíldarlaust nótt með degi og
sá væri siður þar í Bárðardalnum að slá í aftur-
partinn, ef framparturinn vildi ekki áfram.
Kl. hálfeitt lögðu þeir af stað frá Svartárkoti
með þrjá hesta, tvo hnakka og eitt beisli. Hnakk
og beisli fengu þeir að Víðikeri og þriðja beisl-
ið að Bjarnastöðum. Riðu þeir nú allt hvað af
tók út Bárðardalinn, komu að Hrappsstöðum
og spurðu þar til vegar yfir Skjálfandafljót, að
Ljósavatni kl. 6, sendu hraðskeyti heim, livíldu
til kl. hálfátta og komu að Varðgjá kl. 12 á mið-
nætti. Ekki varð þeim að ósk sinni að njóta
útsýnis yfir Eyjafjörð af Vaðlaheiðarbrún, því
að þoka lá yfir firðinum og láglendi. A Varðgjá
varð Helgi eftir, og næsta dag fór hann út að
Skipalóni til að hitta skólabróður sinn. En Unn-
ar og Sigurbergur héldu áfram að Saurbæ í
Eyjafirði, en þar var þá prestur Gunnar bróðir
Unnars. Ráðgerðu þeir félagar að hittast næsta
dag kl. 3—4 að Karólínu Rest á Akureyri. Kl.
hálffjögur komu þeir Unnar og Sigurbergur að
Saurbæ og höfðu þá farið einhesta 123 km á
15 klukkustundum.
í Saurbæ var þá staddur dr. Heinrich Erkes,
háskólabókavörður í Köln. Átta surnur liafði
hann áður ferðast um hér á landi og hafði nú
JÖKULL 27. ÁR 105