Jökull - 01.12.1977, Síða 109

þeim að losna við baggana af baki sér, en liver
þeirra var 40 pund. En ekki reyndist sleðinn
neinn léttingur, því að brátt var komið móts
við Kverkfjöll að jökulbrekkunni. Kl. 11 þetta
sunnudagskvökl komu þeir í liraunið, þar sem
þeir hlóðu vörðuna í norðurleið. Var j)á suð-
vestan hvassviðri með skafrenningi. Þótti þeim
ekki ráðlegt að halda lengra, því að hér í hraun-
inu var skjól, ef meira skyldi hvessa, en nú þótti
þeim útlit ískyggilegra en nokkru sinni fyrr í
ferðinni. Þeir tjölduðu í skjóli, báru grjót á
hæla og settu sterkt toppstag á suðvesturstafn-
inn og báru snjó upp með veggjum og stafni.
Mánudagsmorguninn 26. júlí vöknuðu þeir
félagar kl. 5. Þá var allhvasst suðvestan, fjúk og
æðidimm þoka. Þá var sá hraustur, er áður var
krankur, en sjúkir jreir, er áður voru heilbrigð-
ir. Sá hinn ósjúki hitaði vatn handa félögum
sínum, og kl. 8 kom til tals, að lagt væri af stað.
Þóttist þá annar hinna sjúku vera ferðafær og
um það rætt, livort búa skyldi á sleðanum um
hinn, sem enn elnaði sóttin. En þar sem æði-
löng brekka var framundan, var horfið frá því
ráði ,en ákveðið að bíða og sjá, hverju fram
yndi um heilsufarið. Er það nú af hinum sjúka
að segja, að hann sofnaði, svaf til kl. 2 um dag-
inn og var þá tekinn að liressast. Þá drifu þeir
sig af stað. Veður var þá betra en um morgun-
inn, þoka minni, svo að nú sá til sólar, en fjúk
huldi enn fjallasýn. Þegar upp kom á hájökul-
inn suðvestur af Kverkfjöllum, stigu þeir á
skíðin, var færi og leiði í besta lagi, og gekk
ferðin því greitt niður brekkurnar. Um sólar-
lagsbil voru þeir austur undan Kverkfjöllum.
Þar tjölduðu þeir og fengu sér bita. Veður var
nú orðið bjart, kófi lokið, þoka horfin, en nú
var hægur norðaustanvindur með frosti. Nú
þótti þeim ekki til setu boðið, drifu farangur
á sleðann, settu upp segl og sigldu sleðanum
í blásandi byri á nýföllnum, sleðaheldum og
mannheldum snjónum, og var göngunni nú hrað-
að, svo sem ferðalangar þóttust hafa orku til.
KI. 11 létu þeir staðar numið og töldu sig liafa
farið ærna dagleið, þótt seint væri komist af
stað. Sá sjúki var nú orðinn hinn hressasti, en
hafði þó matarlyst af skornum skammti. Þeir
fóru í þurra sokka, hengdu hina blautu til
þerris, snökuðu sér í háttinn og sváfu fast og
rótt til kl. hálffjögur um nóttina.
Þá var heiðskírt veður, þoku hvergi að sjá,
norðvestan andvari og frost meira en áður.
Ivlæddust þeir félagar nú í snatri, gáfu sér ekki
tíma til að hita kaffi, en fengu sér bita og voru
komnir af stað kl. 4 að morgni þriðjudagsins
27. júlí. Færi er enn ágætt, en byr í minna lagi.
Þeir brunuðu áfram glaðir og reifir og gerðu
sér vonir um að sjá til Hornafjarðarfjalla upp
úr miðjum degi. Þeir gáfu sér enn ekki tíma
til að hita kaffi, borðuðu af skyndingi kl. 10
og héldu svo strax af stað.
En brátt dró bliku á loft í tvennum skilningi.
Um hádegi var komið blíðalogn, svo að fella
varð seglin. Þá skall á frostleysa, snjór tók óðum
að Iinast, sleðinn að þyngjast og skíðafæri að
kárna. Kl. 1 sáu þeir sér vænst að fá sér hvíldar-
stund, tjölduðu og hituðu kaffi. Var þá kominn
sunnanvindur og smáskúrir, og dimmur þoku-
bakki lá á suðurbrún jökulsins. Kl. 2 aftur af
stað. Þá var sleðinn svo Jrnngur, að hann var ill-
drægur á skíðum. Færið þyngdist jafnt og þétt,
vindurinn óx, þokubakkinn þokaðist í norður
og öðru hvoru gengu yfir krapaskúrir. Illveður
var sjáanlega í aðsigi.
Kl. 5 tjölduðu þeir aftur, borðuðu og hituðu
kaffi. Var þá kornin niðdimm þoka, livassveður
og áköf krapahríð. Hlífðarföt reyndust lakleg,
þegar á reyndi, og urðu þeir brátt holdvotir.
En áfram skyldi haldið, og kl. 6 var aftur lagt
út í hríðina. Nú varð ekki lengur komið við
skíðum, og sleðafærið þyngdist sí og æ. Þeir
sóttu gegn veðrinu og óðu snjóinn í mjóalegg
og upp á kálfa. Loks tók að halla undan fæti,
og varð sleðinn þá léttari í drætti, en jafnframt
tók nú að draga af þeim félögum. Brátt tóku
gjár að verða á vegi þeirra og æ þéttar. Bundu
þeir sig þá á streng, gekk einn á undan með
staf í liendi til að kanna traustleika snjóloft-
anna, en hinir tveir gengu með sleðanum. Brátt
tók snjórinn á jöklinum að þynnast, og jjar
sem þeir töldu útbúnað sinn ekki góðan til að
tjalda á berum jökli, þá réðu þeir af að tjalda,
meðan enn var snjór. Tjölduðu þeir kl. 10 um
kvöldið og voru þá orðnir allþrekaðir.
En nú vissu þeir, að skammt var á jökulbrún.
Nú heyrðist greinilega vatnsniður, og þegar þeir
höfðu komið tjaldinu niður, birti í þokuna, og
þeir sáu fjall skammt frá. Þeir giskuðu á, að
það væri Fossaheiðin inn af Viðborðsdal, og
væri það rétt til getið, þá átti ekki að vera nema
tveggja tíma gangur á Gæsaheiði, en þar ætluðu
þeir sér að lenda. Þeir vildu bíða þess, að betur
JÖKULL 27. ÁR 107