Iðjuþjálfinn - 01.11.1994, Side 10

8
komu oft til meðferðar í iðjuþjálfun
miðaldra konur haldnar kvíða og
depurð þar sem áhersla var lögð á
sjálfstyrkingu. Stundum var þar einnig
hægt að setja saman hópa, sem voru
þá oftast umræðuhópar eða verkefna-
hópar. Ekkert teymi var í kringum
vistmenn með geðræna erfiðleika
frekar en aðra vistmannahópa á þess-
um árum, en geðlæknir kom á staðinn
einn til tvo eftirmiðdaga í viku og
héldu iðjuþjálfar með honum viku-
lega fundi.
Á níunda áratugnum urðu miklar
breytingar á endurhæfingarstarfsemi
Reykjalundar. Umfang þjálfunardeild-
anna, sjúkraþjálfunar og iðjuþjálfunar
óx hratt og virkum endurhæfingar-
plássum á staðnum fjölgaði mikið.
Afdrifaríkasta breytingin var þó til-
koma svokallaðrar heilsuþjálfunar sem
varð til sem eins konar hliðargrein út
frá sjúkraþjálfun. Þetta hafði það í för
með sér að til urðu ótal heilsuræktar-
hópar sem ætlaðir voru öllum þeim
vistmannahópum sem komu á Reykja-
lund til endurhæfingar.
Sá hópur vistmanna sem átti við geð-
ræn vandamál að etja fór ört vaxandi
á þessum árum. Einnig virtist það
verða sífellt algengara að fólk sem
lagðist inn með aðrar sjúkdómsgrein-
ingar þurfti á sálrænni meðferð að
halda. Þetta varð til þess að árið 1985
var ráðinn geðlæknir í fulla stöðu að
Reykjalundi. í kringum hann varð
fljótlega til vísir að geðteymi og
gegndu iðjuþjálfar þar veigamiklu
hlutverki. Að frumkvæði iðjuþjálfa og
hjúkrunarfræðings var komið á fót
áfangastað á lóð Reykjalundar, sem
var fyrst og fremst ætlaður geðfötluð-
um. Áherslan í iðjuþjálfun færðist
meir og meir yfir á þjáfun í daglegu
lífi, sérstaklega hvað varðaði búsetu
og vinnu. Hópmeðferð með skapandi
athöfnum eins og myndmeðferð og
tónlistarmeðferð lagðist smám saman
af, en þess í stað tóku vistmenn þátt
í gönguferðum, leikfimi, íþróttum o.fl.
í opnum hópum undir stjórn heilsu-
þjálfa. Áfram var þörf fyrir sjálfstyrk-
ingarmeðferð fyrir þunglyndar og
kvíðnar konur á miðjum aldri og var
henni oftast sinnt í einstaklings-
meðferðum þar sem það var sífellt
erfiðara að koma saman hópum vegna
þess hve uppteknir vistmenn voru af
annarri meðferð en þeirri sem heyrði
undir iðjuþjálfun. Slökun var kennd í
iðjuþjálfun í formi hópnámskeiða og
oftast nýttist það tilboð fyrir þessar
konur. Þriðji hópurinn fór nú einnig
að verða meira áberandi. Þetta var
eldra fólk sem hætt var störfum,
börnin löngu flutt að heiman og sumir
hverjir voru búnir að missa maka sinn.
Þessir einstaklingar höfðu þörf fyrir
að takast á við ný viðfangsefni í stað
atvinnu eða heimilisreksturs og að
koma sér upp aðstæðum þar sem þeir
gátu notið félagslegrar samveru.
Staðan í dag
Undanfarin tvö ár hefur enn orðið
stefnubreyting í iðjuþjálfun þeirra