Jón á Bægisá - 30.09.2004, Qupperneq 91

Handa Ford Madox Ford í himnaríki
svo það líktist stígum og görðum
þess æðri heims sem þú gistir núna.
En, vinur kær, nú hefurðu tekið mikinn
hluta þess frá okkur.
Sú Provence sem þú söngst
svo fagurt lof verður aldrei söm
í okkar augum
þegar þú ert horfmn.
Mér virðist þú himneskur orðinn og þó
leit ég aldrei á þig sem dýrling.
Það lék eitthvað tröllslegt um þig,
naumast af þessum heimi.
Heimurinn er þriflegur, fáður og vel
smíðaður, en himneskur maður
er óhreinn í holdinu, og spilltur og
elskur að áti og sumbli og hórdómi —
hlær að sjálfum sér og óttast sig
ekki og veit ofurvel að hann
á hvorki eignir til né skoðanir
sem óhætt er að veðja á
og annað er hann ekki, en þó alinn
ekki ósvipað og kjölturakki er alinn.
Rístu þá upp og elskaðu og skrapaðu þér magafylli
í almáttugs nafni!
Það hlægir mig að hugsa til þín másandi í himnaríki.
Hvar er himnaríki? Hví skyldi ég spyrja
úr því þú vísaðir mér veg?
Mig varðar ekki hið minnsta um það —
nema skárri hlutann sem lifir
með mér hér á meðan ég
lifi og man þig. Guði sé lof að þú varst
aldrei viðkvæmur, þú hleyptir heiminum inn
á á— Menninga(r)miðlun í ljóði og verki
89