Þjóðmál - 01.03.2009, Blaðsíða 16

14 Þjóðmál VOR 2009
um væntanleg „mótmæli“ og útsendingum
í útvarpi og sjónvarpi frá uppátækjum
„mótmælenda“ . Lengst allra hefur gengið
konan, sem undanfarið hefur sent út
vídeófréttir í stíl gamla Þjóðviljans undir
merkjum mbl.is, þar sem fram kemur
afdráttarlaus, kinnroðalaus stuðningur við
skrílinn . Hún hefur nú af fjölmiðlamönn­
um verið kosin „blaðamaður ársins“, sem
undir strikar og staðfestir allt það sem ég
sagði um hina sjálfhverfu, sjálfumglöðu
stétt hér að ofan, en velþóknun ritstjórnar
Morgunblaðsins sýnir líka hvernig komið
er fyrir þessu blaði og hvers vegna gamlir,
tryggir stuðnings menn þess eru nú sem
óðast að yfirgefa það .
Menn muna kannski, þegar ungliðar Sam fylkingar og VG söfnuðust
á palla í Ráð húsinu og gerðu hróp að
ný skipuðum borg arstjóra . Fjölmiðlar
fullyrtu þá hver um annan þveran að
„almenningur“ hefði mótmælt . Sag an
endurtók sig nú . Fáeinir „aðgerðar sinnar“
með Hörð Torfason í fararbroddi boðuðu
til mótmæla á Austurvelli . Fjölmiðlar gripu
þetta á lofti og voru óðara farnir að tala um
að „almenningur“ vildi mótmæla vonsku
stjórn valda . Fólk var opinskátt hvatt til að
mæta til að hlusta á Hörð og menn hans
og í rauninni furðulegt hve fáir létu sjá
sig, tíu­fimmtán sinnum færri en mættu
á „gleðigöngu“ hommanna . Þátttakendur
í „mótmælunum“ hafa langoftast verið
miklu færri en þeir, sem kusu Ástþór í for­
setakosningum og það er líka öruggt, að
hlutfall kjósenda Ástþórs í röðum „mót­
mælenda“ var afar hátt . Fjölmiðlamenn sjá
hins vegar ekkert athugavert við að segja
„almenning“, eða jafnvel „þjóðina“ hafa
mótmælt . Þeir hafa líka vísvitandi beint
athygl inni frá þeirri staðreynd að hér er
fyrst og fremst um að ræða liðsmenn ýmissa
öfga­ og jaðarhópa . Þess í stað hafa þeir beint
athygl inni að þeim nytsömu sakleysingjum,
sem stundum slógust í hópinn um lengri
eða skemmri tíma og segja þá sýna að hér sé
um „almenning“ að ræða, sem er alrangt .
Sem fyrr sagði var það einkennandi fyrir
þessa atburði, auk ofbeldisins, hve marga
nyt sama sakleysingja vinstri­öfgamenn irn ir,
sem forystu höfðu tókst að blekkja til liðs
við sig, a .m .k . um skamma hríð . Sak lausast
var trú lega átta ára barnið, sem var látið
halda ræðu . Ræða háskólakennara nokkurs
var hins vegar nytsömust . Hann var gerður
að ráðherra .
Ingibjörg Sólrún, lýðræðislega réttkjörinn fulltrúi á þingi þjóðarinnar, fékk skömm
í hattinn þegar hún benti hópnum á, sem
sat í Háskólabíói á frægum „borgarafundi“,
að hann væri ekki þjóðin . Fjölmargir, jafnt
innan fjölmiðla og utan þeirra töldu þetta
sýna „hroka“ Ingibjargar . Það er alveg ljóst
að fundarmenn, sem enginn hafði kosið og
voru sem fyrr sagði álíka margir og kusu
Ástþór, töldu sjálfa sig í raun vera þjóðina .
Ekki nóg með það . Þeir samþykktu ályktun,
þar sem þess var krafist, að fundarmenn
fengju framvegis tvo fulltrúa á fundum
ríkisstjórnarinnar! Samþykkt þessarar
tillögu sýnir betur en flest annað hvers
konar fundur þetta var og hvers konar fólk
hér var um að ræða .
Ýmislegt stendur upp úr frá þessum
atburð um, svo sem heimsókn fáeinna
„mótmæl enda“ til Bessastaða . Þeir voru
ýmist klæddir lamb húshettum eða með
klúta fyrir andliti eins og glæponar í
gömlum kábojmyndum . Mér fannst gaman
að sjá þá reyna að sötra te og súkku laði í
gegnum klútana og skíðagrímurnar .
Það merkilega er, að hvorki „mótmæl end­
urnir“ eða Ólafur Ragnar, sem einu sinni
titlaði sig prófessor í svonefndri „stjórn­