Félagsbréf - 01.02.1959, Blaðsíða 17

FÉLAGSBRÉP
15
Einar Benediktsson.
niig, skömrnu eftir andlát hans:
Það er stundum gott að hafa ekki
þekkt mikilmennin of vel?
Ég spyr sjálfan mig þessarar
spurningar einmitt vegna þess, að
Irá harnæsku var ég alinn upp við
þá hugmynd, að Einar Benedikts-
son væri fremri öðrum íslending-
um, flestum eða öllum, sem þá
voru á lífi, því að föður mínum
])ótti meira koma til Einars en
annarra manna. Þá miðaði hann
þó ekki fyrst og fremst við skáld-
skap Einars, sem hann að vísu
hiklaust taldi hafa gerzt þjóð-
skáld þegar um þrítugt, og heldur
ekki við einkafjársýslu hans, sem
hann sagði sig of ókunnugan til
að dæma um. Dóm sinn byggði
liann einkum á stjórnmálaafskipt-
um Einars og hugsjónum hans í
þeim efnum. Er Einar þó vafa-
laust minnst þekktur vegna þeirra
mála meðal þjóðarinnar í dag.
En þar er þess að gæta, að hug-
sjónir Einars í stjórnmálum tóku
og til hinna meiriháttar ráðagerða
lians í fjármálum.
Þessi dómur var ekki kveðinn
upp af manni, sem sá Einar í
fjarlægum hillingum. Faðir minn
ólst upp á Húsavík í næsta ná-
grenni þeirra feðga, Benedikts
sýslumanns á Héðinshöfða og Ein-
ars, sonar hans. Hann sá því til
þeirra og heyrði niikið uni þá tal-
að. Þess skal t. d. getið til gamans,
að eitt sinn eftir að Einar liafði
•setið heima ltjá Sveini afa mínum,
veitingamanni á Húsavík, sendi
hann Sveini þessa gátu:
Við glaum og sút á ég gildi tvenn,
lil gagns menn mig elta, en til skenunda
inig hljóta,
til reiða er ég liafður, um Iiálsa ég renn,
til höfða ég stekk, en er bundinn til fóta.
Síðar, er faðir minn, sem var
13 árum yngri en Einar, var kom-
inn liingað suður, hófst með þeim
samstarf í stjómmálum svo náið,
að frú Valgerður Benediktsson
sagði, að enginn liefði verið jafn-
kunnugur stjómmálaafskiptum
Einars. Ég rek þetta til að sýna,