Félagsbréf - 01.02.1959, Blaðsíða 15

INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON
Tveir menn
Eineygt skáld stóð ofarlega í brekku
með augnblöðku svarta þuldi kvæðið langa
um bróður simi er barst frá landi þekku
með birtuþotum yfir vík og tanga.
Á bak við reis lians lága minnismerki
og mannfjöldinn ldýddi á söng og ræðuliöldin
um skáld er hafði alltaf í orði og verki
unnað landi og þjóð eftir vinnu á kvöldin.
Nú var hann kominn á sínar æskuslóðir
andlitið steypt úr málmi, greyptur letri.
Menn voru þannig minningu lians góðir
þótt máski fennti yfir allt á næsta vetri.
Eineygða skáldið lauk sínu langa kvæði
og labbaði burt frá staðnum, mönnum, konum;
vissi að engan varðaði hvar hann stæði
samt vantaði ekki föðurlandsást hjá honum.
1957
Þótt fari það aOt
Þótt fari það allt fjandans til
í flestra hugum, sem ég vann,
skal enginn kuima á því skil
að mér þyki miður.
Um það saka eg engan mann.
Eg er mitt skáld og smiður.
1958