Félagsbréf - 01.08.1959, Page 23

JÓN FRÁ PÁLMHOLTI:
Um farvcg daganna
Lífsþúngar hendur hefja óttusprotann
og valdið fellur yfir hríngdansinn
Þá er hljómkviðan hafin
orðlaus og hrein í þögninni
fagnar hún heimsins dýrustu kvöl
með hvít hnén þanin til lífshlaups
Stjörnurnar eru varðaugu og ncetureldar
komnar úr djúpunum miklu
þar sem fögnuðurinn er vorljóð
og dagarnir hvítir fánar
sem koma nýir og heitir með sól í fánginu
og nœtur sem kveikja á œrslablysum
kasta á vánga manns gulu rauðu eða svörtu hári
Þið sem eruð roskin vitið
að þetta er ekki allur sannleiki
Þið vitið að sandurinn berst af götunni
og rúðurnar verða gleymnar á umferðina
að upplituð hnén gliðna undan hversdagsþúnganum
og treginn rennur ^nní kviðarholið
Þögnin er ekki lengur orðlaus
og eftirvœntíngin fjarar út með nóttina fyrir lognveifu
Þið hirðið ekki um ferð daganna úr þessu
Þá er einginn vegur nema til baka
þar rís upp Ijóð og lýsir upp foksandana
það ljós heitir í hafsauga
og þið sem eruð roskin vitið
að það er hinn eini sannleiki