Félagsbréf - 01.08.1959, Blaðsíða 32

30
FÉLAGSBRÉF
„Þú spurðir mig um kennsluna,“ sagði hún loks.
„Já,“ svaraði ég fremur dræmt.
„Það varð ekki mikið úr kennslu.“
„Því trúi ég.“
„Af hverju ertu svona undarlegur? Þögull, guð minn góður, þú ert eins
og lokuð bók.“
„Af því mig dreymdi,“ lýg ég aftur.
„Segðu mér þá drauminn,“ segir hún blítt, leggur höndina á öxl mér,
og felur andlitið við barm minn. Anganin af mjúku og gljáandi hárinu
kitlar mig, og ég snerti varlega og hikandi lokka hennar.
Þegar Brynhildur reisir höfuð sitt frá barmi mínum, eru hvarmar hennar
þvalir og varirnar titra. Hún reynir sýnilega að hafa hemil á geðshrær-
ingu sinni.
„Ég er í voða stödd. Ef ég lendi í þessu aftur, er ég glötuð. Hvernig
gaztu farið frá okkur og skilið mig eina eftir með honum,“
„Þú gafst svo augljóst tilefni. Mér var vissulega ofaukið.“
„Skilja mig eftir eina með hermanni, en sú riddaramennska! Þú heldur
þig hafa sýnt göfuglyndi?“
„Nei, það var minnimáttarkenndin.“
„Ekki annað?“
„í tilfinningamálum er minnimáttarkenndin óbærileg.“
„Þú misskilur kunningsskap okkar Dicks.“
„Nei, hermenn eru alls staðar eins.“
„Þú ættir heldur að segja, að karlmenn væru alls staðar eins, kald-
lyndir og grimmir.“
Um leið og hún segir þetta, hörfar hún fótmál aftur á hak, og starir
á mig. Augu hennar loga af geðshræringu.
„Við skulum halda til bæjar,“ segi ég, og rétti fram hönd mína.
„Einmitt, svo það viltu! En svo auðvelt er málið ekki. Ég fer ekki með
þér til bæjar í nótt, en ætla heldur að segja þér álit mitt á tveimur mönn-
um, sem ég þekki: Þér og Dick! Þið eruð báðir dýr! Dick er eins og
hungraður úlfur, en þú ert eins og mettur kjölturakki! Það ertu, skræfa!
Að þessu mæltu, gefur hún mér duglegan löðrung. Ég verð meira undr-
andi heldur en reiður, en svo verð ég hryggur og reiður í senn. Nokkur
stund líður; það er svo hljótt og kyrrt, að ég heyri öran andardrátt hennar-
Áhrifin frá löðrungnum eru horfin, en nú finnst mér eins og eitthvað kvikt