Félagsbréf - 01.08.1959, Blaðsíða 26

24
FÉLAGSBRÉF
2.
Brynhildur situr og les í bók. Allt látbragð hennar, síðan hún kom, er
tvírætt. Svipur hennar er laus við hlýju og nærgætni. Ég hefst ekkert að,
en handleik þó smárablómið og fífuna eins og úti á þekju, en þau hafði
ég varðveitt og borið með mér heim. Aðdáun mín á blómunum vakti aðeins
hlátur hennar: „Þetta blóm,“ sagði hún, „nei, 'þetta er sko kúafóður —
gras,“ bætti hún við og hló.
Ég geng að útvarpstækinu og opna það. Nokkur augnablik líða, en svo
berast tónarnir um stofuna. Ég sezt niður á stól og fel andlitið í höndum
mér. Umhverfið, með Brynhildi, hverfur mér, og á svipstundu er ég kominn
inn í glæstan hljómlistarsal í milljónaborg, þar sem hinn mikli andi
Beethovens ríkir. Nú hljómar aftur svo ógnþrungið og töfrandi, sama
stefið, þrungið veraldlegum lífsþrótti, samofið þeim unaðssemdum, sem
lyfta mannsandanum til flugs inn í takmarkalausar fjarlægðir.
Skyndilega verður allt hljótt. Ur útvarpstækinu berst fögur konurödd,
sem mælir á erlendu tungumáli, sem ég skil ekki, en síðan fjarlægist stööin
og hverfur.
Ofurhægt tek ég hendurnar óttafullur frá andlitinu, stari á gólfið, en
lít síðan upp og sé, að augu Brynhildar hvíla á mér. Ég sé, að hún er
undrandi.
„Ertu veikur?“ segir hún.
„Nei, Brynhildur,“ svara ég.
„En það háttarlag að byrgja andlitið, þó að útvarpið sé opið.“
Ég svara ekki, en byrgi aftur andlit mitt. Mér er þannig innanbrjósts,
að það er sem ég hafi fengiö þéttingslöðrung. Mig hitar í andlitið. Ég
vil þó ekki viðurkenna fyrir sjálfum mér, að ég var sárt vonsvikinn yfir
tilfinningaleysi Brynhildar.
Ég rýk á fætur, bæði reiður og skömmustulegur, og opna útvarpið. Eftir
andartak ómar vel þekkt danslag um stofuna. Það fer eins og mig grunaði-
Brynhildur rís úr sæti sínu og fer að dansa. Hún sveiflar handleggjunum-
kastar til höfðinu, glampinn kemur í augu hennar, spékopparnir dýpkm
munnurinn opnast, og það skín í hvítar tennurnar.
3.
KvÖldið er fagurt. Blámóðan dökknar, og að lokum verða litbrigSin
óraunveruleg.