Félagsbréf - 01.08.1959, Page 31

félagsbréf
20
AS eyrum mér berast ógreinileg hljóð. Ég legg við eyrun, og nú heyri
ég það aftur, og nú betur. Það er sem einhver sé að kalla á mig.
Ég legg út árar og ræ á hljóðið. Eftir drjúgan róður legg ég inn árarnar
sem snöggvast. Ég hlusta, en heyri ekkert. Það fer að grisja í þokuna, og
skyndilega hrannast þessi grái ógnarheimur, og þokunni er svipt af stóru
svæði.
Við mér blasir hugþekk sjón. Vingjarnlegt nesið teygir sig fram í
hlátært vatnið, lágir víðirunnar og kjarr nær alveg fram á bakkana. Og
hraunið, daggvott og litförótt, mosa og kjarrgróið, teygir hrikalega hramma
sína út í vatnið. Þokan liggur enn þá yfir landinu, og nemur við miðjar
hlíðar fjallanna.
Aftur ræ ég, á leið til lands. Ég sný bakinu að ströndinni og horfi út
yfir vatnið. Sólin er að koma upp. Geislarnir merlast í gegnum þoku-
hakkann, flæða svo heitir og kyssa iðandi, silfurbláan vatnsflötinn.
Nú heyri ég kallað nafnið mitt, og þegar ég renni að vatnsbakkanum,
sé ég, hvar Brynhildur situr og leikur sér að smárablómi.
„Þú hefur villzt í þokunni,“ segir hún og réttir mér höndina. Ég svara
henni ekki, og tek ekki á móti útréttri hendi hennar, en geng frá festum
hátsins.
„Af hverju ertu svona undarlegur? Hefur þú sofið?“
„Já, sofið og dreymt,“ lýg ég að henni.
„Segðu mér, hvað þig dreymdi.“
„Nei, en hvernig gekk kennslan?“
Þögn.
Við göngum þögul hlið við hlið. Á milli okkar er þó fjarlægð. í vitund
nnnni óma hljómbrot hljómkviðustefsins. Þau ýfa tilfinningar mínar og
keygja viljann, svo ég tek hönd Brynhildar og finn, að' hún er hálf köld
°g 'þvöl. Minningunni um atburðinn á vatninu bregður skyndilega fyrir í
^uga mínum, og enni mitt úðast köldum svita.
Við nemum staðar, og ég virði Brynhildi fyrir mér, en hún er svo
fjariæg. Það er einhvern veginn alveg óhugsanlegt að samrýmast henni,
Énnst mér. Og þó er hver hreyfing hennar, angan hennar og bros mér
svo hugleikið.
Það hrynja tár niður vanga hennar. Hvers vegna? Mig langar til þess
að þerra þau, en geri það ekki. Við horfum þegjandi hvort á annað. Ég
lJrái að sameinast henni, en fjarlægðin á milli okkar virðist ófæra.