Félagsbréf - 01.12.1960, Síða 17

PÉLAGSBRÉF
15
fyrir honum vöku, en nú hafSi ihann ákveðið að fara, og þess vegna var
hann orðinn áhyggjulaus.
Daginn eftir sagði hann pabha og mömmu, hvað hann ætlaði. Það var
allt í lagi með mömmu. Hún fór að gráta.
„Nei,“ sagði hún, „ég vil ekki hann fari. Ég vildi heldur fara fyrir
hann, ef ég gæti. Ég kæri mig ekkert um að bjarga landinu. Japanarnir
mættu taka það fyrir mér, ef þeir létu mig og mína í friði. En ég man
eftir Marsh bróður, þegar hann fór í fyrra stríðiö. Hann var ekki nema
nítján ára, þegar hann varð að fara, og mamma okkur skildi ekkert í þvi
fremur en ég skil þetta núna. En hún sagði Marsh að fara, ef hann mætti
til. Og ef Pétur verður að fara núna, þá er ekkert við því að gera. Biddu
mig bara ekki að skilja það.“
En pabbi. Hann lét það eitthvað heita. „I stríðið,“ sagði hann. „Til hvers,
niá ég spyrja. Þú ert of ungur fyrir útboðið og ekki er veriÖ að gera innrás
i landið. Forseti okkar í Washington fylgist með þessu öllu og hann lætur
okkur vita, þegar þar að kemur. í þessu stríði, sem mamma þín nefndi, þá
var ég kallaður í herinn og sendur alla leið til Texas, og þar var ég geymd
ur í átta mánuði eða þangað til þeir hættu að berjast. Ég sé ekki betur en
við Marsh frændi þinn, sem sa:rðist auk heldur á vígvöllunum í Frakk-
landi, höfum lagt fram nógan skerf til varnar landi okkar af minnar fjöl-
skyldu hálfu, að minnsta kosti um mína lífdaga. Og hver á að hjálpa mér
við búskapinn, ef þú ferð. Ég orðinn aftur úr með allt.“
„Það hefir alltaf gengið á afturfótunum, frá því ég man til mín,“ sagði
Pétur. „Hvað sem því líður er ég farinn. Ég má til að fara.“
„Auðvitað verður hann að fara,“ sagði ég. „Þessir Japanar....“
„Halt þú þér saman,“ sagði mamma og fór að gráta. „Það er enginn að
tala við þig. Farðu að sækja eldivið. Það er rétt handa þér.“
Ég sótti viÖinn. Og allan daginn eflir var mamma að útbúa Pétur, meðan
við pa’bbi bárum inn eins mikinn eldivið og við gátum, því að eins og Pétur
sagði, þá voru eldiviðarhugmyndir ])abba þær, að nóg væri í eldinn handa
niömrnu, meðan eitt prik reis upp við vegg ónotað. Mamma þvoði föt
Péturs og gerði við þau og eldaði handa honum nesti í fullan skókassa.
Dm kvöldið lágum við Pétur í rúminu og vorum að hlusta á hana búa
gtatandi niður í handtösku Péturs, og loks fór Pétur fram úr á náttskvrt-
unni og til bennar, og ég heyrði þau voru að tala saman, og loks
sagði manna: „Þú verður að fara og þess vegna vil ég þú farir. — F.n