Félagsbréf - 01.12.1960, Síða 41

FÉLAGSBRÉF
39
ins gól í eikartrénu, féll gull af tungu hans og þar voru spennur kantelunnar
gerðar. I lundinum sat ung kona og beiS elskhuga síns. Ekki grét hún, ekki
heldur var hún glöð; hún raulaði fyrir munni sér kvæði um fegurð sumar-
kvöldsins. Gef mér lokka þína, sagði Waindmöinen. Og hún gaf mjúka
lokka sína: þeir urðu strengir kantelunnar.
Waindmöinen sat á silfurhæðinni og söng, kantelan hvíldi á hnjám hans,
og léttir fingur hans hrærðu strengina. Öll náttúran komst við af undrun
og gleði. Bergmálið endurómaði milli fjallanna, huldir klettar hafsins stigu
til yfirborðsins, fururnar hneigðu sig skjálfandi af gleði og blómin á eng-
inu kysstu hvert annaö. Öll dýr skógarins, allir fuglar himinsins, allir fisk-
ar hafsins, já maökarnir í moldinni færðu sig nær til að hlýða á þessa
fögru tóna. Sjálfur björninn þrammaöi yfir sandinn og kleif upp í tré til
að heyra betur, jafnvel örninn skildi ungana eftir í hreiðrinu og þúsund
smáfuglar settust á axlir veiðimannsins. Tapio og allt hans fólk fór til
fjallsins til að hlusta; Mielikki klæddi sig í bláa sokka og hafði rauða
skóþvengi. Hinar undurfögru dísir loftsins settust á rauðgulhð ský. Dætur
tungls og sólar misstu vefspólurnar af aðdáun. Konungur hafsins með sitt
síða þangskegg stakk höfðinu upp fyrir yfirborðið á milli hrafnrósanna.
Á sama hátt barst söngurinn til hjarta mannanna. Þegar kantelan ómaði
í stofunni titraði þakið og það brakaði í gólfinu. Sú hetja fyrirfannst ekki,
ekki maður eða kona, ungt eða gamalt, sem ekki grét af gleöi yfir ómum
kantelunnar. Menn tóku ofan, unglingar beygðu hné sín til jarðar, litlar
stúlkur gleymdu leik sínum. Aldrei, svo lengi sem tunglsgeislarnir höfðu
speglazt í vötnunum, hafði nokkur heyrt svo fagra tóna. Or augum
Wdinamöinens sjálfs hrundu tár í stríÖum straumum og hurfu í hafið. Hrafn-
inn vildi ná þeim, en máninn var á undan. Hann fékk þessi dýrmætu tár,
°g sjá, þau voru oröin að skínandi perlum.
Wainámöinen stendur í bát sínum, sem rennur hægt frá ströndinni. í
stað siglutrés hefur hann björk sem er eins og fórnartré, prýtt grönnum
silkiböndum og öðru er skrýðir kvenhönd. Árarnar eru þegar á sínum stað.
Á ströndinni stendur og situr KalevajólkiS sem hefur komið til að fylgja
sínum mikla söngvara til hinztu ferðar og til að flytja honum síðustu kveðjur
sinar. Alla beztu söngvana hefur hann sungið í síðasta skipti til endurminn-
lngar og í bátnum hefur hann einnig sungiö og leikið, þar sem hann stendur
^eð annan fótinn á þóftunni með kanteluna hvílandi á hnénu. En fólkið