Félagsbréf - 01.12.1960, Qupperneq 42

40
FÉLAGSB RÉF
vildi heyra meira, alltaf meira og meira, og með útréttar hendur og biðjandi
augnaráð sárbiðjandi þau um einn söng í viðbót. ... einn söng ennþá. ...
bara einn ennþá. f andlitum nokkurra endurspeglast söknuður og sorg og
svolítil gremja yfir því að hann skuli yfirgefa þau. Ur svip annarra er ekk-
ert annað hægt að lesa en fögnuð yfir söngvunum sem þau fá að heyra.
í hópnum virðast sumir hafa grátið, aðrir glaðzt og jafnvel meðal þeirra
sem hafa brostið í grát sjást hlæjandi andlit.
Einn sést í hópnum sem virðist ekki taka eftir því sem fram fer í kring-
um hann. Hann stendur á steini úti í vatninu og heldur á sinni eigin kantelu
undir handleggnum. Hann er niðursokkinn í hugsanir sínar, það er eins
og hann hlusti á rödd úr fjarska, hlusti á söng sem einmitt nú er að fæð-
ast í hans eigin barmi. Hann er einn af hinum ungu í ættinni sem hafa tekið
sönggáfuna í arf frá hinum eldri en samt sem áður leika sína eigin tóna
úr eigin kantelu. Engir í hópnum virðast taka eftir honum. Augnaráð þeirra
allra hvílir á Wdinamöinen.
Lengra í burtu eru akrar plægðir, hey hirt og tré felld. I miðju þorpinu
er verið að reisa kirkju. Hún er það sem koma skal. Og það er hún og hinn
nýi tími sem rekur Wdinantöinen á burt. Hvorki hann eða fólk hans á strönd-
inni geta barizt á móti hinum nýja tíma.
Þeir eru fáir sem fylgja Wainamöinen til ókunna landsins, þangað sem
vindurinn mun bera hann á örmum sér. Burt frá hinu nýja landi þar sem
reistar eru kirkjur og uxinn plægir landið. Burt frá fólki sem ekki skilur
hann lengur og á ekki mátt til að kynna hann fyrir hinu ókunna.
En þegar hann er horfinn út á bláan fjörðinn, þegar þeir sem fylgdu
honum hafa dregið sig til baka, þá stendur ungi maðurinn enn á steininum
með kanteluna undir handleggnum, niðursokkinn í drauma sína. Og það
er eins og hann hlusti á rödd úr fjarska, eins og hann hlusti á söngva sem
eru að fæðast í eigin barmi. Gamla Finnland er horfið. Hið nýja tekur við.
Nóttin kemur bráðum. Tunglsgeislarnir leika sín fegurstu lög á vatns-
flötinn. Skip leggur úr höfn. Út úr myrkrinu kemur ein og ein eyja sem
virðist líða meðfram skipshliðinni. Og skipið líður áfram milli þessara
eyja eins og svanurinn á Tounela sem syndir eilíflega á svörtu ánni sem
liggur milli lands lífsins og lands dauðans.