Félagsbréf - 01.10.1962, Qupperneq 18

14
FÉLAGSBRÉF
sem stóðu í lítilli þyrpingu, kvaddi trúboðinn dyra. Á móti honum tóku aðal-
lega krakkar sem hrópuðu inn í húsið: Það er hérna maður að selja bækur.
Og fram staulaðist þá eitthvert gamalmennið, enda var flest vaxið fólk uppi við
réttina. Trúboðinn bauð Hörpu Guðs, einnig seldi hann Skríður til skarar, Hvar
eru hinir framliðnu? og Hverfum til guðsríkis; krökkunum gaf hann biblíu-
myndir. Koma trúboðans var þeim mikill viðburður. Þau eltu hann hvert sem
hann fór. í hópi þeirra var unglingurinn.
Rétt í því að trúboðinn lauk húsvitjaninni tók að rigna, hann flýtti sér því
að torginu ásamt krakkahópnum, lagði kassann á jörðina, steig upp á hann
og hélt þrumandi ræðu en stutta um spillingu æskunnar og heimsendi. Á eftir
ræðunni útbýtti hann fleiri biblíumyndum, en flýtti sér því næst að setja á sig
kassann og hljóp við fót eftir troðningi sem lá að efrihúsunum.
Af efrihúsunum heimsótti trúboðinn jafnan fyrst hús meðhjálparans. Þangað
fór hann alltaf í kaffi, sú venja hafði komizt á vegna fjalarbrotsins, og hélzt
enn þótt strákur meðhjálparans væri löngu farinn að heiman og lítil von um
að brolið mundi nokkurntíma upplýsast. Hann gekk rakleitt inn í ganginn án
þess að berja að dyrum. Meðan hann tók af sér kassann heyrðist fótatak innan
úr húsinu. Kona birtist í dyrum inn af ganginum. Hún sagði:
Alltaf getur maður átt von á þér með haustinu. Láttu mig hafa teppið þitt,
ég skal breiða það á stagið fyrir ofan eldavélina.
Trúboðinn rétti konunni teppið, skorðaði síðan kassann í einu horninu, leysti
töskuna frá honum og gekk inn í eldhúsið þar sem konan hafði lagt á borð og
hellt kaffi í bolla. Á borðinu, auk bolla trúboðans, voru fjórir bollar og mjólk-
urglas. Einnig tók konan fram sérstakan bakka fyrir gestinn og hlóð hann
kleinum og kringlum. Trúboðinn settist þegjandi við borðið.
Þú kemur alltaf á haustin, Jafet minn. Maður getur varla hugsað sér haustið
án þín.
Að þessu sögðu dró hún fram stól, og setti hann hjá glugganum og tók fram
prjóna. Trúboðinn svaraði engu. Hann horfði sljóum augum á konuna og muðl-
aði á kringlubita. Töskuna geymdi hann velskorðaða á milli fótanna. Stundum
hvörfluðu augu hans að teppinu sem draup úr yfir eldavélinni. Fyrst hann
anzaði engu sagði konan:
Ég frétti að þú værir kominn; allt fréttist. Og hvað ertu annars búinn að
koma hér í mörg ár, þau eru víst nokkur?
Frá 1930, — árinu sem ég kom, sagði trúboðinn og horfði á konuna prjóna.
í sautján ár. Ég hef tæplega verið fertug. En hvað tíminn líður og allt breyt-
ist, — bæði mennirnir og annað.