Félagsbréf - 01.10.1962, Page 45

FÉLAGSBRÉF
41
skapur hans svo sjálfstæður og per-
sónulegur að fyrirmyndin háir honum
aldrei eða kúgar til eftirlíkingar, enda
lífsviðhorf öll og vinnubrögð gerólík.
(Mér hefur stundum virzt nær að sjá
skyldleik með Hannesi og sænska skáld-
inu Gunnari Ekelöf þó það mál megi
liggja milli hluta að sinni; afstaða
þessara skálda beggja til Eliots væri
þó að vísu fróðlegt athugunarefni.)
Og hvað sem líður fyrirmynd og læri-
Weisturum tekst Hannesi þegar í fyrstu
Ijóðum sínum að skapa sér eigin stíl,
hrothættan að vísu og vandmeðfarinn,
en persónulegan og nútímalegan og
tslenzkan. I Dymbilvöku og Imbrudög-
uni, sem eru um margt samstæð verk,
er þessi stíll enn í mótun; beztu ljóðin
1 Sprekum á eldinn eru þroskuðustu
verk Hannesar hingað til, — og það
tótt skáldsagan Strandið sé meðtalin.
í Dymbilvöku og enn í Imbrudög-
um er Hannes reikull í ráði, viðhorf
Hans einkennast af efa, tortryggni, ugg,
^eit að staðfestu í hverfulum heimi;
‘nnblástur sinn sækir skáldið í svipað
umhvcrfi og atburði og síðar verða
honum viðfangsefni í Strandinu.
Háknmál Hannesar í báðum ljóðaflokk-
unum ber með eðlilegum hætti keim af
Hfsviðhorfi hans, það er oft óljóst,
reikult, Ieitandi, en borið uppi af
n*mri og sársaukafullri skynjun og
Serstæðri, hrollkenndri myndvísi. Það
^yuni að vera fróðlegt að kanna og
rekja þetta táknmál (þátt konu, ástar
°g kynferðis í Imbrudögum t.d.), en
Ari Jósefsson: Nei. Helgafell. Reykja-
vik, 1961.
Baldur Ragnarsson: Undir veggjum
veðra. Heimskringla. Reykja-
vik, 1962
Einar Bragi: Hreintjarnir. Ljóö 1950
—1960. Reykjavik, febrúar 1962.
GuBbergur Bergsson: Endurtekin orö.
Heimskringla. Reykjavík, 1961.
Hannes Sigfússon: Sprek á eldinn.
Heimskringla, 1961.
Jón frá Pálmholtl: Hendur borgarinn-
innar eru kaldar. Ljóð. Helga-
íell. Reykjavík, 1961.
Matthias Johannessen: JörB úr ægi.
Helgafell, 7. íebrúar 1961.
Þorsteinn frá Hamri: Lifandi manna
Iand. Heimskringla. Reykjavlk
1962.
ég dreg í efa að slík gaumgæfing
myndi birta lesanda nokkra innri
heild þessara verka, þau eru af nauð-
syn klofin, margræð, leita í ýmsar
áttir í senn. (Þetta birtist glögglega
af hinni styttu og endurskoðuðu gerð
Dymbilvöku sem fyrst birtist í Ljóð-
um ungra skálda 1954; fróðlegt er til
samanburðar hversu svipað og náskylt
táknmál hefur fengið áþreifanlegra
inntak í Strandinu). Það er fyrst með
Sprekum á eldinn að Hannes segir
skilið við þetta skeið lífs síns og listar,
en hitt er athyglisvert að bezti hluti
hinnar nýju bókar, Vetrarmyndir úr
lífi skálda, er einmitt af svipuðum
efnistoga og fyrri ljóðin.