Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 21

að ganga á milli, þótt þaÖ væri ekki
hættulaust. Þorkell ráðsmaður sá, hverju
fram fór. Hann greip staur, sem lá
undir bæjarveggnum, og sló á lensurn-
ar af heljarafli, svo að tvær þeirra
hiotnuðu af skafti, og hrópaði um leið:
„Látið lögmanninn í friði, skálkar
og skelmar, afsprengi Satans og ára
hans! Drepið mig, ef þið þorið, en
fyrr skal að minnsta kosti einhver ykk-
ar snýta rauðu! Minnizt þess, að skelrn-
ir sá, sem stóð fyrir morðinu á Islands
bezta manni, fékk sitt höfuð afsargað
með ldandkeraldsbotni! Snautið á brott,
hundar!“
Jörgen Danielsen hrópaði til manna
sinna að stilla sig. Þeir hörfuðu og
létu Þorkel í friði. Fógetinn sneri sér
að lögmanni og nú gætti meiri sátt-
fýsi í tali hans:
„Vér megum ekki tefja lengur. Ég
hið yður forláts á framferði minna
ntanna, sem alleina er sprottið af trú-
mennsku í þénustunni. Ef þér eruð
rpiðubúinn að sverja fyiir mér, að þér
homið með sakakvinnuna til þingsins,
munum vér hverfa héðan við svo búið.“
Lögmaðurinn beit á jaxlinn. Tvennt
Var honum nú ljóst: Jörgen Danielsen
skel fdist þá andstöðu, sem hann mætti:
hver vissi nema hann þyrfti á velvilja
(‘ða að minnsta kosti á hlutleysi lög-
manns að halda, þótt seinna væri; á
hinn bóginn hafði hann gengið of langt
úl að geta snúið við. Lögmaður fvrir-
^’it þennan erindreka valdsins, sem
hætti allra lítilmenna þorði ekki
aé beita sér, utan við þá sem voru
minni máttar. Og svo ætlaðist þetta
smámenni til þess að hann, lögmaður
Norðlendinga, færi að sverja fyrir hon-
um eins konar trúnaðareið! Slíkt var
óheyrt. . . . Hann leit til konu sinnar og
sá, að liún var sama sinnis og hann.
Það gæti aldrei komið til mála að auð-
mýkja sig þannig fyrir slíkum manni.
Hann mundi aðeins ganga á lagið.
Slíkt var venja smámenna. En á hinn
bóginn hraus honum hugur við að láta
Þórdísi í hendur þessara manna. Eng-
inn gat vitað nema þeir níddust á henni
varnarlausri. Lögmaðu.inn hafði ekki
áður komizt í slíka úlfakre|rpu. Jörgen
Danielsen sá, hvernig honum leið og
glotti við tönn. Við þetta hik, sem kom
á lögmanninn, varð hann aftur reig-
ingslegur. Undanfarin ár hafði hann
jafnan orðið að lúta í lægra haldi fyrir
Jóni lögmanni, er þeim bar eitthvað á
milli í m'álum, en nú fengi hann upp-
reisn fyrir allar auðmýkingar. — Hann
leit á lögmanninn storkandi augnaráði
og sagði:
„Nú — nú, lögmaður, mér sýnist
iþetta vera útlátalítið fyrir yður.“
Lögmaður mælti fast og alvarlega:
„Ég sver engum eið, utan kónglegri
majestæt. Og viljir þú ekki treysta mín-
um orðum, Jörgen Danielsen, verður
'þú að eiga það við sjálfan þig, en sú
móðgun, sem mér er sýnd með þessu,
er geymd en ekki gleymd.“
Jörgen Danielsen þagði. Hann leit
á heimamenn, sem stóðu í hnapp fyrir
framan dyrnar og virtust alls ekki lík-
legir til að þoka sér frá, svo að menn
félagsbkf.f 17