Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 35

ins; ekki var unnt að greina hvert
hann leit.
Annar maður gaf merkið einu sinni.
Þótt hr. Schaeffer hefði strax heyrt
að röddin var ekki vinar hans, greip
hann skelfing og hálsinn herptist sam-
an sem 'hengingaról. Síbyljan óx í
eyrum hans eftir því sem leið á morg-
uninn, og hann var hræddur um að
heyra ekki merkið þegar það yrði
gefið.
Sólin kleif í hádegisstað. „Hann er
bara dagdreyminn letingi. Það verður
ekkert úr þessu,“ hugsaði hr. Schaeffer
og leyfði sér jafnvel að trúa þessu.
«Við borðum nú fyrst,“ sagði Tico
l'eo drýldinn um leið og þeir settust
niður á árbakkann með malina. Þeir
snæddu þegjandi eins og þeir bæru
kala hvor til annars, en við lok mál-
tíðarinnar fann hr. Schaeffer að vinur
hans þrýsti hönd hans blíðlega.
5!Hr. Armstrong, tíminn. .. .“
Válægt ánni hafði hr. Schaeffer séð
gumtré og hann hugsaði að brátt kæmi
v°r og kvoða þess yrði sæt undir
tonn. Egggrjót hruflaði hann í lófan-
Urn um leið og hann renndi sér niður
kálan árbakkann. Hann stóð snarlega
upp og tók til fótanna; hann var fót-
'eggjalangur, og hann hélt nærri því
1 við Tico Feo, og kaldar vatnssúlur
gusu upp í kringum jiá. Hróp mann-
anna bergmáluðu draugalega um
skóginn likt og í helli og skotin dundu
kátt yfir þá rétt eins og verðirnir væru
skjóta á gæsahóp.
Hr. Schaeffer sá ekki viðarbútinn
sem lá þvert yfir ána. Honum fannst
hann enn vera á hlaupum, en fæt-
urnir brugðust honum; hann var sem
sæskjaldbaka er strandað hefur á bak-
inu.
Á meðan hann barðist þarna virtist
honum andlit vinar síns fyrir ofan
sig vera hluti vetrarhiminsins — það
var svo langt í burtu, álasandi. Það
tafði þar aðeins örskot eins og hun-
angsfluga, samt nógu lengi til þess
að hann sá að Tico Feo vildi ekki að
hann kæmist, hafði aldrei ætlað hann
mann til þess, og honum flaug í hug
að langt væri þangað til vinur hans
yrði fullorðinn maður. Þegar þeir
fundu liann flaut hann undan straumn-
um í ökkladjúpu vatninu eins og hann
hefði tekið sér svalandi bað á sumar-
kveldi.
Þrír vetur hafa liðið síðan, og hver
um sig sagður kaldastur, lengstur. Tvo
undanfarna regnmánuði gróf vatnið
dýpri för í leirtroðninginn heim að
búðunum svo örðugra er að komast
þangað og þaðan en nokkru sinni fyrr.
Tveim leitarljósum hefur verið komið
fyrir á veggjunum, og þar brenna þau
á nóttunni eins og glyrnur úr risauglu.
Annars situr allt við það sama. Hr.
Schaeffer lítur t.d. eins út nema hár
hans hefur enn silfrazt og vegna ökkla-
brotsins haltrar hann. Það var Stjór-
inn sjálfur sem sagði að hr. Schaeffer
hefði brotnað þegar hann reyndi að
fanga Tico Feo. Það birtist líka mynd
af hr. Schaeffer í blaðinu og þessi
lína undir: „Reyndi áð hindra flótta.“
FÉLAGSBRÉF 31