Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 31

lalnabandið geymdi hann vafið inn
1 silkiklút, sem í voru einnig þrj'ár
gersemar: flaska af kölnarvatni, Even-
lng in Paris, vasaspegill og veraldar-
kort frá Rand McNally. Ásamt gít-
arnum var þetta aleiga hans sem hann
Ieyfði engum að snerta við. Ef til vill
^at hann kortið mest. Á kvöldin áð-
ur en ljósin voru slökkt var hann vanur
að breiða úr kortinu og sýna hr.
Schaeffer hvar hann hefði komið:
Galveston, Miami, New Orleans, Mo-
I'He, Kúba, Haiti, Jamacia, Puerto
Hico, Meyjareyjar, og svo hvert hann
v'ildi fara. Hann vildi koma alls stað-
ar> einkum til Madrid, einkum til
I\orður-Heimskautsins. Þetta bæði
hreif 0g hræddi hr. Schaffer. Honum
Var um og ó að vita Tico Feo á sjónum
°o í fjarlægum höfnum. Stundum
horfði hann á vin sinn í laumi og
l'Ugsaði með sjálfum sér: „Þú ert bara
dugdreyminn letingi.“
Satt var það að Tico Feo var húð-
latur. Eftir fyrsta kvöldið þurfti jafn-
'el að hvetja hann til að spila á gít-
arinn. j morgunsárið þegar vörðurinn
Wn að ræsa mennina, en það gerði
|lann með því að slá hamri við ofn-
ltln> var Tico Feo vanur að kjökra
s>-rn krakki. Stundum lézt hann vera
'eikur, veinaði og neri á sér magann,
Vtl hann komst aldrei upp með þetta,
Vl Stjórinn sendi hann jafnan út á-
Sarnt hinum. Honum og hr. Schaeffer
'ar skipað í vegavinnuflokk. Það var
erH®i> þeir grófu niður í gaddaðan
°g báru sekki fulla af púkkgrjóti.
leir
Vörðurinn varð sí og æ að reka á eftir
Tico Feo, því hann var sífellt að
reyna svíkjast um.
í hádeginu þegar malirnir voru opn-
aðir sátu vinirnir saman. Það var
alltaf eitthvað í pokahorninu hjá hr.
Schaeffer því hann hafði efni á epl-
um og sætindum frá borginni. Honum
þótti gaman að gefa vini sínum lost-
ætið og vinur hans naut þess vel, og
hr. Schaeffer hugsaði með sjálfum
sér: „Þú ert að vaxa; langt er þangað
til þú verður fullorðinn maður.“
Það kunnu ekki allir vel við Tico
Feo. Sumir nöguðu hann á bak af því
þeir voru afbrýðisamir eða af öðrum
óskýranlegum orsökum. Tico Feo virt-
ist ekki verða þess var. Þegar menn-
irnir hópuðust um hann, og hann lék
á gítarinn sinn og söng, mátti glöggt
sjá að honum fannst hann vera dáður.
Flestum þótti vænt um hann. Þeir biðu
með óþreyju stundarinnar milli kvöld-
matar og háttatíma. „Tico, laktu nú
upp hljóðfærið,“ sögðu þeir vanalega.
Þeir gáfu því ekki gaum, að treginn var
dýpri eftir en fyrir. Svefninn flýði þá
óðara en fugl flygi, og glaðvakandi
einblíndu þeir þungt hugsi á bjarm-
ann af snarkandi ofneldinum. Hr.
Schaeffer var sá eini, sem skildi til-
finningar þeirra, því honum leið sem
þeim. Það var eins og vinur hans hefði
seitt fram blendnar ár með stiklandi
fiskum og konur með sólskin í
hári.
Brátt veittist Tico Feo sá heiður að
sofa nærri ofninum, í næsta rúmi við
FÉLAGSBRÉF 27