Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 22

fógetans kæmust að. Hann var í efa um.
hvað hann ætti að gera. Auðvitað var
leikur einn að ryðja fólkinu frá og
hann vissi, að honum bar að gera það.
Kóngsins vald þoldi ekkert hik — en
samt hikaði hann. Hann vissi að hann
átti leikinn, að hann átti allskostar við
þetta fólk, en hann var enginn kjark-
maður, þegar hann gaf sér tóm til um-
hugsunar. Það kæmi dagur eftir þenn-
an dag. Maktin var eins og veðráttan
á þessu auma skattlandi, hún var hverf-
ul. Sá, sem hreykti sér hátt í dag,
var ef til vill dýflissumatur á morg-
un. Þetta vissu Islendingar auðsýni-
lega líka. Þess vegna höfðu þeir látið
drepa sína beztu menn, án þess að
gera hið minnsta til að hindra það.
Og fógeti hans kónglegu majestætar
hafði lært það á veru sinni á þessu
landi að gera ekkert annað en það,
sem gæfi hagnað í aðra hönd. Honum
gramdist að hann skyldi hafa smitazt
af þessum eðlisþætti Islendinga. . . .
En vandræði hans leystust áður en
varði. . . .
Jómfrú Þórdís dvaldi í kamesi sínu
meðan þessu fór fram úti fyrir. Hún
varð strax vör hinnar óvenjulegu gest-
komu og var ekki í efa um, hverju hún
sætti. Henni sortnaði snöggvast fyrir
augum. En svo jafnaði hún sig. Þessi
síðustu ár höfðu kennt henni að hafa
stjórn á tilfinningum sínum. Henni
kom fátt á óvart lengur. Og hún var
þess albúin að taka hverju, sem að
höndum bæri, með rósemi. En sam-
tímis stæltist sá vilji liennar að láta
18 FÉLAGSBRÉF
aldrei bugast. Hún ætlaði strax að fara
út og gefa sig fram við gestina, en í
því kom Sólrún próventukona inn í
kamesið til hennar. Hún bar þau skila-
hoð frá matrónu Þorbjörgu, að hún
skyldi halda kyrru fyrir og sjá livað
gerðist.
Jómfrú Þórdís tók barn sitt í fangið
og þrýsti því að sér. Það voru lítil lík-
indi til þess að hún fengi að liafa það
hjá sér framvegis. Hún gerði sér eng-
ar vonir um að sleppa aftur úr hönd-
um böðla sinna, en ef það var vilji
örlaganna að skilnaðarstundin væri að
koma, mundi hún geyma mynd dótt-
urinnar í hjarta sínu í blíðu og
stríðu. .. .
Sólrún gamla stóð við dyrnar og
liorfði á mæðgurnar. Það voru tár J
augum gömlu konunnar og varir henn-
ar skulfu eins og hún vildi segja eitt-
hvað, en gæti það ekki. Allt í einu
varpaði hún sér á hnén fyrir framan
jómfrú Þórdísi og hvíslaði:
„Geturðu fyrirgefið mér?“
Jómfrú Þórdís leit forviða á han3'
Hún mundi ekki í svipinn að nokkuð
það hefði gerz.t, sem hin gamla kona
þyrfti að biðjast fyrirgefningar á; alÞ
voru smámunir í samanburði við þa
skilnaðarstund, sem nú var runnin u]>p-
Hún lagði höndina á höfuð gömlu kon-
unnar og sagði:
„Stattu upp, Sólrún mín! Þú hefm
víst ekki gert neitt svo alvarlegt á hlu*
minn, að þú þurfir að biðja mig fyr'
irgefningar.“
„Jú, ég drýgði voðalega synd. hg