Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 34

„Kannski gabba ég hann,“ sagði
Tico Feo og spýtti steini í áttina til
Armstrong. Vörðurinn hvessti á hann
augun, blés síðan í flautu. Það var
merkið um að hefja vinnu aftur.
Einhvern tíma síðari hluta dagsins
hittust vinirnir; þeir voru að negla
fötur undir terpentínuna við tvö tré
sem stóðu þétt saman. Talsvert fyrir
neðan þá skoppaði grunn árspræna
sem kvíslaðist gegnum skóginn. „Eng-
inn þefur í vatni,“ sagði Tico Feo
smásmugulega eins og honum dytti í
hug eitthvað sem hann hafði heyrt.
„Við hlaupum í vatninu fram í myrk-
ur, þá klifrum við uj)j> í tré. Er það
ekki, herra minn?“
Hr. Schaeffer hélt áfram að liamra,
en hann var skjálfhentur og hamarinn
hitti þumalinn. Hann leit á vin sinn
ringlaður. Á svip hans sáust engin
merki þess að hann kenndi til, og hann
stakk fingrinum ekki upj) í sig eins og
menn gera venjulega.
Blá augun hans Tico Feo virtust
tútna út líkt og blöðrur og hann sagði
hljóðar en vindurinn í trjátoppunum:
„Á morgun.“ Hr. Schaeffer sá aðeins
augun.
„Á morgun, herra minn?“
„Á morgun,“ sagði hr. Schaeffer.
Hr. Schaeffer hafði lítið hvílzt þeg-
ar fyrstu eldar morgunsins glóðu á
veggjum svefnskálans, og hann vissi
að Tico Feo var líka vakandi. Svefn-
ugum augum krókódílsins horfði hann
á athafnir vinar síns í næsta rúmi.
1 ico Feo leysti i sundur klútinn þar
30 FÉLAGSBRÉF
sem í voru dýrgripirnir. Hann tók fyrst
upp vasaspegilinn. Fjöllitur geislinn
dansáði á andlitinu. Hann dáðist að
sjálfum sér með alvarlegum velþókn-
unarsvip, greiddi og sléttaði hár sitt
eins og hann væri að búa sig undir
veizlu.
Síðan hengdi hann talnabandið uffl
háls sér. Kölnarvatnið opnaði hann
ekki og heldur ekki kortið. Síðan lék
hann á gítarinn. Meðan hinir klæddu
sig, settist hann á rúmstokkinn og spil'
aði. Það var undarlegt því hann hlýt-
ur að hafa vitáð hann mundi aldrei
slá þessa strengi aftur.
1 morgunmuggunni vísaði fugla-
kvak mönnunum leiðina gegnum skóg-
inn. Þeir gengu í einfaldri röÖ,
fimmtán menn í hópi, og rak vörður
lestina í hverjum flokki. Hr. Schaeffer
svitnaði eins og á sumardegi, og hann
gat ekki gengið í takt við vin sinn
sem á undan gekk, smellti saman
fingrunum og blístraði að fuglunuin-
Merki hafði verið ákveðið. Tico Feo
átti að kalla: „Tíminn“ og látast
ganga á bak við tré. En hr. Schaeffer
vissi ekki hvenær það mundi gerast.
Vörðurinn Armstrong flautaði, °S
menn hans leystu upp raðirnar, °S
fóru hver á sinn stað. Hr. Schaeffer
sem ávallt vann eins vel og hann gaf
gætti þess að haga þannig vinnu sinni
að hann sæi bæði til Tico Feo og
varðarins. Armstrong sat á viðar-
drumb, hann tuggði skro ósleitilega>
og byssuhlaupið vísaði beint á sólina-
Hann hafði refsleg augu spilamann»-