Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 30

í ævarandi skini eilífðarinnar. Hann
leit til þeirra — stjarnanna — og hon-
um kom í hug demantsgítarinn og
veraldarglýja hans.
Ef til vill mátti segja um hr.
Schaeffer, að hann hefði á allri ævi
sinni gert aðeins eitt illt af sér: hann
myrti mann. Reyndar skipta orsakir
morðsins hér sáralitlu, en maðurinn
verðskuldaði dauða, og fyrir því var
hr. Schaeffer dæmdur í eins dags og
níutíu og níu ára fangelsi. I langan
tíma — xeyndar í mörg ár — hafði hann
ekki hugsað til þess hvernig allt var
áður en hann kom í búðirnar. Þá
var minni hans sem yfirgefið hús þar
sem húsgögnin hafa grotnað niður. En
í kvöld var sem líflampa hefði verið
brugðið upp í eyðilegum herbergjun-
um. Fyrstu geislar hans höfðu skinið
þegar hann sá Tico Feo koma í hálf-
rökkrinu með gítarinn góða. Hann
hafði ekki verið einn fyrr en þá. Og
nú þegar hann gerði sér grein fyrir
því, fann hann blóðið renna í æðum
sér. Hann bafði ekki viljað lifa; að
lifa var að muna blendnar ár með
stiklandi fiskum og sólskin í konu-
hári.
Venjulega er svefnskálinn nöturleg
ívera, dauft þefjandi af mönnum,
kaldranaleg í birtunni frá tveim skerm-
lausum ljósaperum. En með komu
Tico Feo var sem suðrænn þeyr hefði
yljað up]> kaldan kofann, og er hr.
Schaeffer kom frá stjörnuskoðun sinni,
blasti við honum gáskafull sýn. Tico
Feo sat með krosslagða fætur á einu
fletinu og sló gitarinn með löngum
lipium fingrum og söng lag sem hljóm-
aði eins hlakkandi og liringl í krón-
um. Þótt textinn væri spænskur, reyndu
sumir að syngja með honum, og Pick
Axe og Goober dönsuðu saman. Charlie
og Wink voru líka að dansa, en hvor
í sínu lagi. Það var gaman að heyra
lilátur mannanna, og þegar Tico Feo
hætti loks leik sínum, var hr. Scha-
effer meðal þeirra sem hylltu hann.
„Þú átt skilið að eiga svona falleg-
an gítar,“ sagði hann.
„Hann er með demöntum,“ sagði
sagði Tico Feo og strauk yfir glerglys-
ið. „Einu sinni átti ég einn með rú-
bínum. En lionum var stolið. 1 Ha-
vana vinnur systir mín — hvernig
segirðu það — þar sem eru búnir til
gítarar; svoleiðis fékk ég þennan."
Hr. Schaeffer spurði hvort liann
ætti margar systur og Tico Feo lyftx
fjórum fingrum upp, og glotli. Síðan
kipraði hann saman augun og það
kom græðgisglampi í þau: „Kæn
herra,“ sagði liann, „viltu gefa niév
dúkku handa systrum mínum tveim.
Næsta kvöld færði hr. Schaeffev
honum brúðurnar. Eftir það var hann
bezti vinur Tico Feo og þeir óaðskilj'
anlegir. Allar götur sýndu þeir hvor
öðrum gagnkvæma tillitssemi.
Tico F éo var átján ára og um
tveggja ára skeið hafði hann unnið ;1
flutningaskipi á karabiska hafinu. I
bernsku hafði hann gengið á klaustur-
skóla, og hann bar gylltan róðukross
um hálsinn. Hann átti talnaband líka-
26 FÉLAGSBRÉF