Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 32

hr. Sohaeffer. Hr. Schaeffer hafði allt-
af vitað að vinur hans var með af-
brigðum ýkinn. Hann fiskaði ekki eft-
ir sannleikanum í sögum Tico Feo af
sigrum sínum, ævintýrum og fundum
við frægt fólk. Fremur styttu þær hon-
um stundir rétt eins og sögur í tíma
ritum og honum hlýnaði um hjarta-
rætur að heyra suðræna rödd vinar
síns hvíslandi í rökkrinu.
Þeir voru sem elskhugar, nema þeir
höfðu ekki mök saman, þó slík grip
væru ekki óþekkt í búðunum. Af árs-
tíðunum er vorið umbrotamest: stráin
kljúfa vetrarbrynju jarðar, og brum-
hnappar skjóta upp kollinum á deyj-
andi greinum, en dottandi kul smýgur
um nýborin blöð. Og vorið hafði vakn-
að með hr. Schaeffer; fjörkippir komu
í harðnandi vöðvana.
Seint í janúar sátu vinirnir á tröpp-
um svefnskálans og héldu báðir á
sígarettu. Sítrónugulur máni svignaði
fyrir ofan þá og í ljósi hans glitraði
á ísþræði jarðar líkt og ormavef. í
marga daga hafði Tico Feo verið
mjög dulur — þögull sem ræningi
bíðandi eftir bráð. Það var ekki leng-
ur hægt að segja: „Tico taktu upp
hljóðfærið“. Hann leit aðeins á mann
spurulum tregafullum augum.
„Segðu sögu,“ sagði hr. Schaeffer
sem vissi ekki livað liann átti af sér
að gera þegar hann náði ekki til vin-
ar síns. „Segðu þegar þú fórst á kapp-
aksturinn í Miami.“
„Ég hef aldrei farið á kappakstur,“
sagði Tico Feo og játaði þar með á
sig svörtustu lygasögu sína, þar sem
hundruð dollara voru í veði og hanu
hitti Bing Crosby. Það var ekki að sjá
hann kippti sér upp við þetta. Hann
tók fram greiðu og kembdi sér ólund-
arlega. Fáum dögum áður hafði þessi
greiða valdið mikilli rimmu. Einn mann-
anna, Wink, hélt því fram að Tico
Feo hefði stolið greiðunni frá sér og
þá hafði ákærði spýtt framan í hann.
Þeir höfðu slegizt unz hr. Schaeffer
og annar maður skildu þá. „Þetta er
greiðan mín. Segðu honum það,
krafðist Tico Feo af hr. Schaeffer. En
hr. Schaeffer neitaði festulega, vinur
hans ætti ekki greiðuna, — svar sem
virtist buga deiluaðila. „Jæja“, sagði
Wink, „fyrst hann vill endilega eign
hana, þessi hórusonur, láttu hann þa
í guðanna bænum hafa >hana.“ „Ég hélt
þú værir vinur minn.“ „Það er ég,
hugsaði hr. Schaeffer þótt hann segði
ekkert.
„Ég fór ekki á neinn ka]jpakstur og
það sem ég sagði um ekkjuna er held-
ur ekki satt.“ Hann sogaði reykinn að
sér svo að glóðin glæðnaði í sígarett-
unni og leit síðan á hr. Schaeffer eins
og hann væri að bollaleggja eitthvað-
?í4
„Heyrðu áttu peninga, herra minn.
„Kannski tuttugu dollara,“ sagði hr-
Schaeffer hikandi, hálft í hvoru hræd^'
ur við hvað byggi undir.
„Tuttugu dollarar, ekki nóg,“ sagði
Tico, en vonbrigðalaust. „Skiptir ekki
máli, við komumst samt. í Mobile er
Fredrico vinur minn. Hann kernur
okkur um borð í bát.“ Það var eins °í
28 FÉLAGSBRÉF