Félagsbréf - 01.09.1964, Blaðsíða 20

heimilismenn verjulausir og ekkert
væri að óttast, var einhver geigur í
þeim. Þeir voru því vanari að sitja og
kneifa öl heima á kóngsgarðinum en
standa í stórræðum.
Er fógetinn sá að þeir hikuðu, varð
hann ævareiður og öskraði:
„Eftir hverju eruð þið að bíða? Þú,
Benjamín, ert kunnugastur húsum hér!
Farðu inn með tvo menn og sæktu
kvinnuna! Fljótt!“
Benjamín færði sig nær dyrunum.
En Þorkell ráðsmaður gekk í veg fyrir
hann, greip í kraga hans að aftanverðu
og slengdi honum frá sér, svo að hann
skall ofan í hlaðið.
„Júdas!“ hreytti 'hann út úr sér með
samanbitnum tönnum.
Þegar fylgdarmenn fógeta sáu þessar
aðfarir, óðu tveir þeirra að ráðsmann-
inum og settu lensurnar fyrir brjóst
honum. Mundu þeir bafa rekið hann
í gegn, ef foringi þeirra hefði ekki
skorizt í leik.
Benjamín brölti á fætur og reikaði
afsíðis. Hann var yfirkominn af ótta.
Hann hafði boðizt til að vera fylgdar-
maður fógeta um héraðið af því að það
var sannfæring bans, að hverjum góð-
um manni væri skylt, að aðstoða yfir-
völdin í hvívetna, en í ákafa sínum
hafði honum sézt yfir þýðingarmikið
atriði: Fógetinn yrði ekki nema nokkra
daga um kyrit á þessum slóðum, og
hvað tæki þá við? Þá hefði hann enga
lensuknekta sér til varnar.
Lögmaðurinn gekk nú fram og sagði
með þunga:
„Þar sem vér getum ekki hindrað
ofbeldi þetta, mun ég, til að firra vand-
ræðum, biðja stúlkuna að fylgjast með
yður, svo framarlega sem þér heitið
því að benni verði ekki mein gert, á
meðan hún er í yðar umsjá.“
Fógetinn glotti svo að skein í gular
tennurnar og svaraði:
„Vor kónglega majestæt hefur ekk-
erl annað en réttlætið fyrir augum, og
hver sú persóna er sæl, sem fær tæki-
færi til að hreinsa sinn þanka af synd
og saurlífi frammi fyrir hans dómur-
il
um.
Nú var lögmanninum nóg boðið.
Hann, vörður laga og réttar, liafði
neyðzt til að eyða miklum tíma í að
sniðganga tilskipanir kóngsins af þvi
að þær voru handan við allt réttlæti-
Þessi háðung var eins og vot dula
beint í andlit honum. Þolinmæði hans
brast, hann æddi að fógetanum með
steyttan hnefa og slengdi framan í hann
þessum orðum:
„Þú ættir ekki að nefna réttlæt>’
Jörgen Danielsen! Það, sem hér er
að ske, er ranglæti og ofbeldi, sem ci
hverjum glæp verra. Ég mun kæra
yfir þessu þínu framferði, svo að þu
hljótir verðskuldað straff, svo sein
einn ofbeldismaður og skálkur.“
Jörgen Danielsen varð sótrauður af
reiði. Sveinar hans otuðu lensum sm-
um að lögmanni og hvæstu grimmdar-
lega að honum. Hann hoþaði undan
up)> að vegg. Matróna Þorbjörg
óhikað á móti lensunum; hún óttaðist
um líf manns síns og freistaði þesS
16 FÉLAGSBRÉF