Félagsbréf - 01.10.1965, Qupperneq 41

2
Og dagarnir líða; bráðum kemur
haustið fyrir alvöru.
Það er gamalt mál, að lífið sé fullt
af kynlegum tilviljunum, sem fólkið
ræðir sín í milli í góðu tómi. Vafalaust
er það rétt. Lífið er þannig.
Á Maríumessu hinni síðari, snemma
í september, kom eldri systirin aftur
neðan úr þorpinu við ósinn. Undarleg
var sú hending, sagði gamla fólkið í
dalnum, að hún skyldi fara í þessa
för, sem hafði sjálfa eilífðina að loka-
niarki, einmitt milli þessara tveggja
daga, sem helgaðir voru nöfnu hennar,
Maríu guðsmóður, enda þótt tærðum
líkama hennar væri skilað til föðurhús-
anna og síðan til garðsins ofar í
dalnum.
En þannig var það.
Flatbytnan flytur hana ekki upp
fljótið að þessu sinni. Þeir aka henni
a hastri kerru eftir hörzlulegum veg-
inum utan með öllum hlíðum. Hún er
ekki lengur vegvönd. Engar mjúkar
°g blíðar fljótsbylgjur þurfa lengur
að vagga henni, enginn þeyr ofan af
sumarengjum þarf lengur að svala
sotthitarjóðum vöngum hennar; þeim
Verð'ur ekki svalað framar. Gusturinn
Ur I jallskörðunum má leika um hana
lausum hala úr því sem komið er;
honum tekst ekki að vekja hóstann í
brjósti hennar, né heldur lita varir
hennar dreyra. Hóstinn er kæfður að
eilífu, blóð hennar hætt að niða.
Hrengurinn sér, þegar hún kemur,
eu hann spyr einskis. Það er svo oft,
sem engar spurningar hæfa, engin
svör er að fá. Og næstu daga heldur
liann áfram að gæta yngri systur sinn-
ar í tjaldinu í Leyninum. Og nú reim-
ar liann tjalddyrnar betur aftur en
nokkru sinni áður, því að nú er mýr-
arþokan lögzt yfir engið og fljótið,
úlfgrá og náköld. Þessa dagana er
drengurinn hnugginn og hugsandi ut-
an tjalds, en í hvert skipti sem hann
skríður hálfboginn inn úr tjalddyrun-
um, tekst einhverjum líknaranda að
seiða frain bros á varir hans, eins
konar huggunarbros, blekkingarbros.
Og liann unir sér við að skemmta yngri
systur sinni, prentar með litla gúm-
prentverkinu sínu vísur og stefjabrot
á gulnaða afreikninga, teiknar handa
henni undurfallegar myndir með rauðu
og grænu og bláu litablýöntunum sín-
um, þeytir skopparakringlunni um rósa-
flúr koffortsins og spilar á munn-
hörpuna sína, þar til hún verður hás
og fölsk og sumar nótnaþynnurnar
sitja fastar og taka að urra í miðjum
lagleysunum.
Þessu hausti fylgja dimmar nætur
eins og venjulega.
Því dimmri sem næturnar verða, því
þrákelknilegri verða spurningar systur-
innar — og hóstinn.
Hvenær kemur María? spyr hún
óaflátanlega.
Bráðum, svarar drengurinn stund-
um, stundum engu.
Hún kemur aldrei, segir hún þá og
fer að gráta.
Jú, hún kemur áreiðanlega, svarar
FÉLAGSBRÉF 33