RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 34

RM
AGNAR ÞÓRÐARSON
Augnablik var eins og hlaupinn
væri í Auði stjarfi, þar sem hún
sat við hlið hans, en síðan fór liún
hægt að hneppa kápunni að sér.
Hann maldaði eitthvað í móinn,
en mótbárur hans voru andvana
og þróttlausar.
— Já, Eiður liefur þá haft rétt
fyrir sér, sagði hún eins og meir
við sjálfa sig.
— Hvað? spurði hann. Hvað
6agði Eiður? Honum fannst allt
í einu standa á miklu, hvað Eiður
hefði sagt.
— Æ, það skiptir annars engu
máli, svaraði hún áhugalaus.
— Já, það er rétt, samsinnti
hann, ekkert skiptir í rauninni
neinu máli.
— Nei, ekki fyrir fólk af þinni
sort, svaraði hún og tók föggur
sínar. Hún gekk að dyrunum, en
hurðin var læst.
— Nei, læstirðu, sagði liún og
kímdi háðsk.
— Já, ég læsti, það hefði ein-
hver getað komið, svaraði liann
dálítið fumkenndur og flýtti sér
að snúa lyklinum. Hún sneri sér
við í dyrunum og sagði í óper-
sónulegum raddblæ:
— Þú þarft ekki að fylgja mér
niður, ég kemst sjálf.
— Má ég ekki ganga með þér
út, ég ætlaði hvort eð er að fara
í göngu? Hún liorfði rannsakandi
á hann í dyrunum, en svo sneri
hún sér við og sagði:
— Jú annars, mér er sama.
Og hann þreif hattinn af snag-
anum og gekk eftir henni niður.
En þegar hún kom niður á gang-
stéttina, kom eittlivert óþol yfir
liana og liún varð önug á svipinn.
— Æ, Ingjaldur, farðu lieldur
upp til beinanna þinna, og hún
tók á strik frá lionum.
— Auður, bíddu, kallaði hann,
en orðin drógu ekki hálfa leið.
Og Auður var óðar horfin í fjöld-
ann. Hann langaði til þess að
kalla í hana, ná í liana, snúa henni
við og fá hana til þess að skilja
sig, til þess að hafa samúð með
sér og áfellast sig ekki. En hann
kallaði ekki í hana og hún var
horfin með öllu, án þess að hann
hrærði legg eða lið.
Það var mildur haustdagui, mor-
andi af fólki úr síld og sveit.
Myndir: Jóhannes Jóhannesson.
32