RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 71

STEINBRtJIN YFIR ROSSITSU
RM
ég hugði mig hafa getað fómað
lienni og gleymt henni. Ég var
drukkinn.
Guð fyrirgefi mér.
Eftir miðnætti, þegar fyrstu
hanarnir gólu, fóru allir ringlaðir
heim til sín. Ég gekk ekki til
hvíldar, én sat á steini og hugsaði.
Hvað ég hugsaði, man ég ekki nú.
Þegar ég sat þarna, heyrði ég
kallað á mig:
— Ma-a-anol.
Ég reis á fætur og gekk beint
á röddina. Máninn veitti mjúku,
gulu flóði yfir akrana. Hve lengi
ég gekk, man ég ekki; ég var
týndur í eigin hugsunum. Að lok-
um sá ég, á litlum hól, á miðjum
hveitiakrinum, nakta konu; laust,
svart hár hennar náði til jarðar.
Hún hafði komið frá vinstri,
það sást á slóðinni í hveitinu. Hver
veit liVaðan hún kom? Víðlendur
akurinn var ölvaður af stjömu-
skini og söng. Hver veit, ef til vill
var ég eitthvað annarlegur í höfð-
inu ennþá. Ég leit ekki af henni,
sem beið mín.
— Ma-a-anol.
Einhversstaðar ýlfruðu hundar.
Þeir teygðu trýnin móti tunglinu
og spangóluðu. Mér fannst það
ömurlegt. Ég vissi ekki, hvers
vegna.
Ég stóð kyrr og horfði á hana.
Ég titraði. Hveitiöxin titmðu
líka og byrjuðu að sölna.
Hver var konan? Hvar hafði ég
séð liana? Þessi dimmu augu. Ó,
móðir, ég liafði aldrei litið í þau,
en samt voru þau mér kunn. Þau
luktu um mig og hún kom í áttina
til mín, hvít og fögur.
Ég liafði aldrei séð nakta konu.
Það þaut í dökku hári hennar,
augu hennar brenndu mig.
Allt í einu urðu hveitiakrarnir
svartir og hún breiddi nakinn
faðminn móti mér.
— Lengi hef ég beðið þín.
Um leið og liún mælti þessi
orð, þekkti ég hana. Það var Milka.
Ég æpti. Nei, ég æpti ekki. Ég
var gantekinn af skelfingu. Ég
hljóp yfir akrana, og hún á eftir
mér.
— Hví flýrð þú, Manol? Við
drakkum festaröl í dag. Sástu ekki
allt fólkið úr öllum þorpunum,
sem kom til þess að samfagna
okkur?
Ég fann mjúkt hár hennar kæfa
mig.
Loginn á litla kertinu fyrir
framan dýrlingsmyndina blakti og
slokknaði. Máninn fólst bak við
kirsuberjatréð. Gamla konan lagði
lófann á enni sjúka mannsins og
grét.
Kettlingurinn elti skuggana eft-
ir mjóu, hvítu götunni. Lengra
burtu, úti á hveitiökrunum reikaði
heilagur Elías og las lyfjagrös í
mánaskininu. Hann spurði, hvort
hann ætti að biðja guð um vatn.
Og liveitiöxin svöruðu honum.
65