RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 57

SANDUR
RM
inum í einum buxum brettum upp
á hné og létum eólina verma okk-
ur. Konan hafði fækkað klæðum
og var nú nakin niður að mitti.
Hún lá á bakið og hafði fötin und-
ir höfðinu. Stöku sinnum reis hún
á olnboga, strauk hárið frá enninu,
leit til himins með hönd fyrir auga
og rótaði í sandinum með berum
fótunum. Síðan tók hún handfylli
af sandi og lét renna úr lófa sín-
um niður á brjóst piltsins sem lá
næst henni. Ef hann leit á hana,
brosti hún og dimmbrún augu
hennar ókyrrðust um stund, en
leiftruðu síðan ákaft. Þegar pilt-
'urinn leit af henni, sló hulu á
augun og fínlegir hörkudrættir
komu í Ijós við munninn.
Hinn pilturinn lá lengst af
hreyfingarlaus. öðru hvoru dró
hann djúpt andann, fyllti brjóstið
af fersku sjávarloftinu og teygði
úr sér. Ef hann heyrði konuna
tala, þöndust nasir hans, og mað-
ur sá hvernig kinnvöðvamir þrútn-
uðu. Þegar hann leit á hana vfir
hinn piltinn, flugu neistar úr
tinnusvörtum augum hans, síðan
sigu augnalokin og neistamir
hurfu.
Við höfðum ekki unnið handtak
í fjóra daga. Vélin í bátnum hafði
bilað og var nú í viðgerð. Við
höfðum stundað hér sjó frá því um
áramót, fyrst með línu, síðan net
og dragnót. Þegar við komum hing-
að í vetur, ætluðum við ekki að
vera lengur en til loka, en þegar
til kom, vildi hvorugur þeirra
fara. Við höfðum flækzt milli ver-
stöðva í þrjú ár, svo ég gat ekki
verið að skilja við þá.
Þetta er yndislegt, sagði kon-
an, fitjaði upp á nefið og þefaði
af loftinu. Hún hafði losað um
hár sitt og nú flæddi það tun
hvítan hál8 og naktar axlir. Hún
hafði roðnað á vanga. Hún vætti
varimar, þegar hún talaði og þær
sýndust fyllri en endranær.
Enginn svaraði konunni. Það
snarkaði lítið eitt í skrælnuðum
þaranum og við heyrðum léttan
vængjaþyt sjófuglanna, sem lögðu
leið sína milli fjalls og sjávar. Og
við fundum lyktina af þaranum,
sjónum og sandinum, og golan var
mild eins og andardráttur ung-
meyjar. Það uxu bláliljur um-
hverfis og fínlegar krónur þeirra
vörpuðu örlitlum skuggum á hvít-
an sandinn.
Við höfðum drukkið daginn áð-
ur. Um kvöldið lágum við í flet-
unum, rauluðum, spjölluðum og
sungum. Ég man hvernig rauð
aftansólin litaði herbergið og glitr-
aði í glösunum, þegar maður hélt
þeim upp að birtunni. Þá heyrð-
um við þetta sérkennilega fótatak
hennar í stiganum og hún opnaði
hurðina brosandi og settist á fletið
hjá ívari. Hún hafði þann sið .að
dreypa á glasinu tvisvar, þrisvar,
fitja upp á nefið og setja stút á
munninn. Síðan ypti hún öxlum
glaðlega og hóf drykkjuna. Hún
51