RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 89

LAUSNARGJALDIÐ
RM
rúm héma í hellinum? Amos
Murray hefur eex tær. Páfagaukar
geta talað, en hvorki apar né fisk-
ar. Hvað þarf marga, til þess að
þeir verði tólf?“
Annað veifið rámaði hann í, að
hann var rauðskinni, og þá þreif
hann prikriffilinn sinn, læddist út
í hellismunnann og skyggndist um
éftir njósnuram hinna hvítu fénda.
Stundum rak hann upp heróp, sem
kom Hank veiðimanni til að
hrökkva í kút. Snáðinn hafði Bill
í vasanum frá upphafi.
„Rauðskinnahöfðingi“, segi ég
við drenginn, „langar þig ekki til
að fara heim?“
„Hvers vegna ætti mig að langa
til þess?“ segir hann. „Það er ekk-
ert gaman að vera heima. Ég vil
ekki ganga í skóla. Mig langar að
vera í útilegu. Þú ætlar þó ekki
að fara með mig aftur heim,
Snákanga?“
„Ekki strax“, segi ég. „Við ætl-
um að vera dálítinn tíma hérna í
hellinum“.
„Ágætt!“ segir hann. „Þetta lík-
ar mér. Ég hef aldrei á ævi minni
skemmt mér eins vel og núna“.
Við fórum að sofa um ellefuleyt-
ið. Við breiddum ábreiður á hell-
isgólfið og höfðum rauðskinna-
höfðingjann á milli okkar, enda
þótt við værum óhræddir um að
hann myndi strjúka. Hann hélt
fyrir okkur vöku í þrjá klukku-
tíma, með því að vera sífellt að
stökkva á fætur, þrífa riffilinn og
æpa: „Hist! pard“, í eyra okkar,
því að það mátti ekki bresta í
grein eða skrjáfa í laufi, þá hélt
hann að fjandmennimir væru að
búast til atlögu. Að lokum rann
mér í brjóst, en ég svaf óværum
svefni, því að mig dreymdi, að
óður, rauðhærður sjóræningi hefði
tekið mig til fanga og hlekkjað
mig við tré.
1 dagrenningu vaknaði ég við
æðisgengin óp frá Bill. Öpin líkt-
ust engu því hljóði, sem búast
mætti við að kæmi úr karlmanns-
barka — þeim svipaði helzt til
skrækja, sem kvenfólk rekur upp,
þegar það sér drauga eða marg-
fætlur.
Ég stökk á fætur til þess að sjá,
hvað um væri að vera. Rauðskinna-
höfðinginn sat klofvega á brjósti
Bills og hafði þrifið með annarri
hendi í hár hans. 1 hinni hendinni
hélt hann á beittum skeiðahníf,
sem við notuðum til þess að sneiða
fleskið með. Og hann var að reyna
að flá höfuðið af Bill, af mikilli
kostgæfni, og í fullkominni alvöru,
samkvæmt dómi þeim, sem kveð-
inn hafði verið upp kvöldið áður.
Ég náði hnífnum af drengnum
og gat talið hann á, að leggjast
fyrir aftur. En upp frá þessari
stundu var kjarkur Bills með öllu
þrotinn. Hann lagðist að vísu til
hvíldar, en honum kom ekki dúr
á auga meðan drengurinn var hjá
okkur. Ég hlustaði xun stund, en
i<ndir dögun minntist ég orða
83