RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 90

RM
0. HENRY
rauðskinnahöfðingjans, að ég ætti
að brennast á báli um sólarupp-
rás. Ég var hvorki taugaóstyrkur
né hræddur, en ég settist þó upp,
kveikti mér í pípu og liallaði mér
upp að steini.
„Af hverju ertu að rífa þig upp
svona snemma, Sam?“ spurði Bill.
„Ég?“ verður mér að orði. ,,Æ,
ég fékk stingskratta í öxlina, og
mér datt í hug, að hann myndi
líða hjá, ef ég settist upp“.
„Þú lýgur!“ segir Bill. „Þú ert
hræddur. Það átti að brenna þig
á báli um sólarupprás, og þú varst
smeykur um, að liann myndi líka
gera það, ef liann gæti náð í eld-
spýtur. Er þetta ekki voðalegt,
Sam? Dettur þér í hug, að nokkur
maður fari að leysa þennan
óþekktaranga út með fé?“
„Áreiðanlega“, sagði ég. „For-
eldrar hafa ævinlega mest dálæti
á svona uppivöðsluseggjum. Nú
skuluð þið fara að elda morgun-
matinn, meðan ég geng upp á fjall-
ið og njósna”.
Ég gekk upp á fjallstindinn og
skyggndist um. Ég bjóst við að sjá
hina þrekvöxnu bændur úr þorp-
inu, vopnaða ljáum og kvíslum,
vera að leita barnsræningjanna
fífldjörfu um alla sveitina. En það
var ekkert annað að sjá en friðsælt
landslagið, þar sem aðeins einn
maður var að plægja akur og hafði
múlasna fyrir plógnum. Enginn
var að slæða í ánni; engir sendi-
boðar þutu fram og aftur, til þess
að færa sorgbitntim foreldrunum
þau tíðindi, að ekkert væri að
frétta. Ró og friður var yfir gervr
öllu umhverfinu. „Ef til vill“, segi
ég við sjálfan mig, „hefur ekki
emi verið tekið eftir því, að úlf-
arnir liafa rænt litla, saklausa
lambinu úr hjörðinni. Guð hjálpi
úlfunum!“ segi ég, og held aftur
niður af fjallinu, til þess að snæða
morgunmatinn.
Þegar ég kom inn í hellinn, sá
ég að Bill hafði liörfað upp að
öðrum veggnum og blés þungan,
en drengurinn var með stærðar
hnullung í hendinni og bjóst til
að kasta honum í liann.
„Hann tróð sjóðheitri kartöflu
niður á bakið á mér“, sagði Bill,
„og svo marði hann hana sundur
með fætinum. Ég gaf honum utan
undir. Ertu með byssu, Sam?“
Ég tók steininn af drengnum og
reyndi að jafna deiluna. „Ég skal
ná mér niðri á þér“, segir snáðixm
við Bill. „Enginn hefur enn löðr-
ungað rauðskinnahöfðingjann, án
þess að fá það endurgoldið Þú
skalt vara þig!“
Þegar við höfðum matazt, tók
drengurinn leðurpjötlu, vafða
snæri, upp úr vasa sínum, gekk út
úr liellinum og fór að rekja snærið.
„Hvað er hann nú að brugga?“
segir Bill kvíðinn. „Hehlur þii að
hann ætli að strjúka?“
„Ekki er ég hræddur um það“,
segi ég. „Það lítur ekki út fyrir, að
hann þjáist af heimþrá. Við verð-
84