RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 94

RM
O. HENRY
Drengurinn staðnæmdist spölkorn
fyrir aftan hann.
„Sam“, segir Bill, „ég býst við,
a3 þú lítir á mig sem svikara, en
ég gat ekki gert að því. Ég er
fullvaxta maður, sæmilega fær og
vanur að híta frá mér, en sú stund
getur komið, þegar allir slíkir eig-
inleikar bregðast. Strákurinn er
farinn. Ég rak hann lieim. Allt er
búið og gert. Áður fyrr“, heldur
Bill áfram, „voru uppi píslarvott-
ar, sem lieldur vildu láta lífið en
gefast upp. Enginn þeirra liefur
nokkurn tíma verið beittur eins
hryllilegum píslum og ég hef orðið
að þola. Ég gerði mitt ítrasta til
að bregðast ekki, en mælirinn var
fullur“.
„Hvað er að, Bill?“ spyr ég.
„Hann þeysti á mér“, segir Bill,
„níutíu mílur til stauragirðingar-
innar, og ekki þumlungi skemur.
Þegar við vorum búnir að bjarga
landnemunum, voru mér gefnir
hafrar. Þegar sandur er notaður
í hafra stað, verður fæðan ekki
lystugri. Síðan varð ég að eyða
heilum klukkutíma í útskýringar
um ýmsa hluti — hvers vegna
vegurinn liggur í tvær áttir og af
hverju grasið er grænt. Ég skal
segja þér, Sam, það eru takmörk
fyrir því, sem hægt er að leggja
á eina manneskju. Ég tek í hnakka-
drambið á stráknum og drösla hon-
um niður hlíðina. Á leiðinn spark-
ar hann svo í mig, að fæturnir á
mér eru helbláir upp að hnjám“.
„En liann er farinn“ — heldur
Bill áfram — „farinn heim. Ég
vísaði honum á veginn til Sum-
mit og sparkaði honum á að gizka
átta fet áleiðis. Mér þykir leitt, að
við skulum verða af lausnarfénu;
en það var ekki nema um tvennt
að ræða — lausnargjaldið eða
Bill Driscoll á geðveikrahæli“.
Bill er móður og másandi, en
samt er einhver friður og rósemd-
arblær yfir rjóðu andliti lians.
„Bill“, segi ég, „er nokkur arf-
gengur hjartasjúkdómur í þinni
ætt?“
„Nei“, segir Bill, „engir arf-
gengir sjúkdómar nema malaría
og slys. Hvers vegna spyrð þú?“
„Þá ættir þú að snúa þér við“,
segi ég, „og líta aftur fyrir þig“.
Bill snýr sér við, sér drenginn,
fölnar upp, hlammast niður og
fer að reita gras, algerlega viðutan.
Um stund óttaðist ég, að hann væri
að verða brjálaður. Og þá sagði
ég honum frá þeirri ákvörðun
minni, að ganga endanlega frá
málinu í snatri, og fullvissaði liann
um, að við myndum vera búnir
að fá lausnarféð og lagðir af stað
um miðnætti, ef Dorset gamli féll-
ist á skilmálana. Við þessi orð mín
hresstist Bill svo mjög, að liann
gat myndast við að brosa til
drengsins, og lofað að leika Rússa
í japönsku stríði, þegar hann væri
búinn að jafna sig dálítið.
Ég hafði hugsað upp ráð, til
þess að ná í lausnarféð, án þess
88