RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Blaðsíða 61

J. H. O. DJURHUUS.
Jens Hendrik Oliver Djurhuus er
fieddur í Þórshöfn 26. febrúar 1881.
Hann lagði stund á lögfrœði og tók
lögfræðipróf frá Kaupmannahafnar-
liáskóla 1911. Síðan gegndi, hann um
hrið lögfræðistörfum í Þórshöfn, en
fluttist þaðan til Kaupmannahafnar
og hefur búið þar siðan.
Djurhuus er almennt viðurkenndur
langbeztur færeyskra Ijóðskálda,
þeirra, sem nú eru uppi. Hann hefur
ort lítið, innan við hundrað frum-
samin kvæði hafa frá lionum komið,
en auk þess nokkuð af þýðingum,
sem þykja mjög góðwr.
Flest Ijóð Djurhuus einkennir dap-
ur, tregafullur tónn. Sorgin, hin
grimmu örlög mannsins, er uppistaða
mikils hluta kvæðanna. Þó þylur
skáldið hvergi harmatölur. Klökkva
gætir aldrei í rödd þess. En Djurhuus
dregst að hinu tragiska. Sorgin er sú
tilfinning, sem hann kennir dýpsta,
upprunalegasta og fegursta i brjósti
sér. Hann er efunarmaður:
„Utan frændur og heim, utan land,
utan gud,
fell mær glerrunnin blóma, ivin, í lut.
Hennar fræstund er í október,
tá um vetur og frost einans hop er“.
„Ver sterk ...min sál“, glæsilegt
kvæði, sem Djurhuus orti aðeins 2U
ára gamall, er eins konar reiknings-
skil við sjálfan hann og tilveruna.
Það gæti staðið sem einkunnarorð
hans. Ufsskoðunin er döpur, en karl-
mannleg, í einföldum mikilleik sínum:
„Ver sterk min sál á köldu náttarvakt,
har engi altarljós til gudar brenna,
har hvör ein vón av fannkava varð
takt,
og hjartað ongan hita meir kann
kenna;
ver stór mín sál sum rúmdar kalda
tögn,
ið eina er, tá ið slökknar lívsins sögn“.
Forngriskt lyndi, bjart, þróttmikið
og heiðríkt, einkennir mjög skáldskap
þessa ágæta Ijóðmanns. Hann flýgur
hátt og dregur amsúg í flugnum. Og
hinn norræni skáldskapur, sízt þrótt-
minni eða ókarlmannlegri hinum
griska, hefur efnnig sterkt aðdrátt-
arafl. Skemmtilegra áhrifa frá ís-
lenzkum fornritum gætir víða í Ijóð-
um Djurhuus. Mörg yrkisefni sín sæk-
ir hann til norrænna sagna. Skáldleg
eru kvæðin „Hin friðleysi“ (um
Gretti), „Turid Megineinkjan“, „Tor-
móð Kolbrúnarskald“ og „Gandkvæði
Tróndar".
Hið síðastnefnda endar á þessa/ri
Ijóðlínu:
„Högt kvöður heiðin örn“.
Djurhuus er i Ijóðlist sinni heiðinn
örn, sem svifur um háloftin svöl og
tær.
Hér birtast þrjú kvæði eftir Djur-
huus. Er þess að vænta, að lesendur
RM fúii notið þeirra til nokkurrar
hlítar, þótt þau séu á færeyskri
tungu.
Fyrsta kvæðið er einfalt að formi,
yndislega Ijóðrænt og fallegt. Þar
hljómar hinn bjarti og mjúki streng-
ur í hörpu skáldsins. Annað kvæðið
er einnig meistaralegt. Það hefur til
að bera kliðræna mýkt, seiðandi hljóð-
fall. Þriðja kvæðið er mest og stor-
felldast. Einkenni þess er megin-
kynngi og næsta himnesk tign. Það
minnir einna helzt á mikla, gotneska
dómkirkju frá miðöldum.
G. G.
55