Morgunblaðið - 23.07.2016, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. JÚLÍ 2016
✝ JóhannesÞórðarson,
fyrrverandi yfir-
lögregluþjónn á
Siglufirði, fæddist
á Siglufirði 29.
september 1919.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir í
Reykjavík 5. júlí
2016.
Foreldrar: Þór-
unn Ólafsdóttir
saumakona, f. 14. apríl 1884 í
Reykjavík, d. 28. nóvember
1972, og Þórður Guðni Jóhann-
esson trésmíðameistari, f. 13.
júlí 1890 á Sævarlandi, Lax-
árdal í Skagafirði, d. 15. mars
1978. Systkini Jóhannesar:
Björn, f. 19. september 1913, d.
5. janúar 2006, Davíð, f. 29.
september 1915, d. 12. apríl
2007, Sigríður Ólöf, f. 2. janúar
1917, d. 20. apríl 2002, Guð-
björg Auður, f. 14. júlí 1921, d.
20. nóvember 1928, og Nanna
Þuríður, f. 30. apríl 1923, d. 23.
nóvember 2005. Hálfsystkini,
sammæðra, Jóhanna Soffía Pét-
ursdóttir, f. 3. nóvember 1904,
d. 13. júní 1970, og samfeðra,
Anna Pálína, f. 8. apríl 1935.
Þorgerður Heiðrún Hlöðvers-
dóttir, maki Sigrún Ásgeirs-
dóttir, f. 15. ágúst 1979, dóttir
Anna Lilja, f. 13. janúar 2015. c)
Margrét Finney, f. 12. desember
1997, barnsmóðir Ólafía Mar-
grét Guðmundsdóttir. 2) Soffía
Guðbjörg hjúkrunarfræðingur,
f. 11. maí 1957, maki Ólafur
Kristinn Ólafs viðskiptafræð-
ingur, f. 11. maí 1957. Dætur
þeirra: a) Halldóra Sigurlaug, f.
23. júní 1985, maki Hobie Lars
Hansen, f. 27. desember 1985, b)
Magnea Jónína, 14. nóvember
1989, maki Björgólfur Hideaki
Takefusa, f. 11. maí 1980, dóttir
þeirra, Jasmín Ósk, f. 14. apríl
2015.
Jóhannes ólst upp á Siglufirði
og bjó í fæðingarbæ sínum alla
tíð ef frá eru talin síðustu sex
árin er hann dvaldi á hjúkr-
unarheimilinu Eir í Reykjavík.
Á unglingsárunum starfaði Jó-
hannes meðal annars við síld-
arsöltun, múrverk og trésmíð-
ar, var í sumarstarfi í sjö ár hjá
Síldarverksmiðjum ríkisins og
tvo vetur var hann í járn- og
vélsmiðju. Var fastráðinn lög-
regluþjónn á Siglufirði 1. apríl
1945 og tók við starfi
yfirlögregluþjóns 19. október
1947, sem hann gegndi samfellt
í 41 ár þar til hann fór á eft-
irlaun 1988.
Útför Jóhannesar verður
gerð frá Siglufjarðarkirkju í
dag, 23. júlí 2016, klukkan 14.
Þann 24. ágúst
1946 kvæntist Jó-
hannes, á Hólum í
Hjaltadal, Halldóru
Sigurlaugu Jóns-
dóttur, f. 11. mars
1921 í Þverárdal í
Bólstaðarhlíðar-
hreppi, Austur-
Húnavatnssýslu, d.
25. september
2009. Foreldrar
Halldóru voru Jón
Björnsson, bóndi á Heiði, f. 17.
júlí 1891, d. 27. júlí 1983, og
Finney Reginbaldsdóttir hús-
freyja, f. 22. júní 1897, d. 7. des-
ember 1988. Börn Jóhannesar
og Halldóru: 1) Jón Finnur raf-
iðnfræðingur, f. 24. september
1951, d. 28. maí 2003. Fyrri
kona hans: Guðrún Helga Hjart-
ardóttir, f. 25. desember 1961.
Seinni kona hans: Ólafía Mar-
grét Guðmundsdóttir, f. 28.
mars 1955. Börn Jóns Finns: a)
Jóhannes Már, f. 30. september
1974, barnsmóðir Þóra Hans-
dóttir, maki Halldóra Íris Sig-
urgeirsdóttir, f. 14. desember
1972, dóttir þeirra, Eydís Ósk, f.
10. mars 1999. b) Kjartan Orri,
f. 20. júní 1978, barnsmóðir
Ástkær tengdafaðir minn, Jó-
hannes Þórðarson, er látinn á 97.
aldursári. Tengdaforeldra mína,
Halldóru og Jóhannes, hitti ég
fyrst árið 1980 og það var greini-
legt að Siglufjörður var þeim
ákaflega kær þá og alla tíð. Enda
var það svo að allan sinn búskap
reyndist þeim erfitt að vera lang-
dvölum að heiman. Jóhannes
fæddist í firðinum fagra, Siglu-
firði og bjó að Hafnargötu 6.
Halldóra og Jóhannes giftu sig
árið 1946 og voru fyrst til heim-
ilis að Hvanneyrarbraut 6 þar til
þau fluttu 1949 í hús sem þau
höfðu byggt sér að Hverfisgötu
31.
Jóhannes gekk í barnaskóla
Siglufjarðar, var fermdur af
Bjarna Þorsteinssyni, tónskáldi
og presti, í Siglufjarðarkirkju og
útskrifaðist 1936 frá gagnfræða-
skóla Siglufjarðar, sem var á
kirkjuloftinu. Á uppvaxtarárum
Jóhannesar var mjög erfitt fyrir
börn og unglinga að fá vinnu.
Fyrsta vinna Jóhannesar var
síldarsöltun með móður sinni og
handlang við múrverk. Árið
1937 komst Jóhannes að hjá
Síldarverksmiðjum ríkisins á
Siglufirði og starfaði þar í sjö
sumur við mjölvinnslu, í þró
verksmiðjunnar, við trésmíðar
og múrverk við þurrkara-
hleðslur. Tvo vetur vann Jóhann-
es í járn- og vélsmiðju á Akureyri
og um tíma á vélaverkstæði Olav
Olsen á Siglufirði, síðar vélaverk-
stæði Rauðku. Jóhannes vann í
ríkislögreglunni 1944 og kynnti
sér starfsemi lögreglunnar í
Reykjavík, var ráðinn lögreglu-
þjónn á Siglufirði 1945 og tók við
starfi yfirlögregluþjóns 1947 og
gegndi því starfi til ársins 1988,
samfellt í 41 ár. Jóhannes var
ákaflega farsæll í starfi og vel lið-
inn af samferðafólki. Var ávallt
reiðubúinn til að leysa hvers
manns vanda. Jóhannes fékkst
við ljósmyndun og svarthvítar
myndir litaði hann listilega vel.
Hann var ákaflega vandvirkur í
öllu því sem hann tók sér fyrir
hendur, s.s. við tréútskurð,
skrautskrift, teiknun og margt
fleira. Jóhannes stundaði skíði og
stangveiði. Hann sat meðal ann-
ars í stjórn Rótarýklúbbs Siglu-
fjarðar, skíðafélagsins og starfs-
mannafélags Siglufjarðar.
Tengdaforeldrar mínir, sem
höfðu verið gift í 63 ár þegar
Halldóra lést 2009, voru ákaflega
samhent alla tíð og var Jóhannes
konu sinni mikil hjálparhella í fé-
lagsstarfi hennar. Þegar Hall-
dóra var fallin frá flutti Jóhann-
es, þá níræður, á
hjúkrunarheimilið Eir í Reykja-
vík til að vera nær dóttur sinni.
Það reyndist honum og okkur
mikið gæfuspor því það gerði
okkur Soffíu og dætrum okkar
kleift að fylgjast með honum og
vera með honum alla daga. Jó-
hannes var allt til enda lífsglaður,
ungur í anda og hafði gaman af
því að vera til.
Á þessum tímamótum er þakk-
læti og söknuður efst í huga okk-
ar þegar við Soffía, Dída, Hobie,
Maddý, Bjöggi og Jasmín Ósk
kveðjum ástkæran föður, tengda-
föður, afa og langafa.
Blessuð sé minning hans.
Ólafur K. Ólafs.
Elsku besti afi.
Þetta er erfið kveðjustund, en
á sama tíma eitthvað svo falleg.
Við vitum að þinn tími var kom-
inn og að amma hefur án efa tek-
ið vel á móti þér. Nú ertu svo
sannarlega á leiðinni heim, til
Siglufjarðar, sem hefur alltaf
verið þér svo kær. Söknuðurinn
er mikill og ég finn fyrir svo mikl-
um tómleika, en það er huggun í
því að hugsa til þess að nú fáið
þið amma að liggja hlið við hlið á
ný.
Það sem er mér efst í huga á
þessari erfiðu kveðjustund er
þakklæti. Þakklæti fyrir að hafa
átt þig sem afa, þakklæti fyrir
allar skemmtilegu minningarnar
sem ég á af okkur og síðast en
ekki síst er ég þakklát fyrir að
hafa fengið að kynna þig fyrir
dóttur minni og að þú hafir verið
með okkur allt hennar fyrsta ár.
Ég mun aldrei gleyma síðustu
orðunum sem þú sagðir við mig.
Þegar þú horfðir svo fallega í
augu mín og bauðst góða nótt, og
þegar ég kom svo heim og horfði
á það sem stendur fyrir ofan
rúmið hennar Jasmínar. Jú, þar
stendur „góða nótt“. Við elskum
þig afi og munum ávallt sakna
þín. Minning þín lifir.
Magnea Ólafs.
Í dag kveðjum við Jóhannes
föðurbróður minn, sem alla tíð
reyndist mér vel og var hvers
manns hugljúfi, sérstaklega
barngóður og hið mesta ljúf-
menni.
Hann starfaði á Siglufirði alla
sína ævi, lengst af sem yfirlög-
regluþjónn og var í starfi sínu
einstaklega vel liðinn, réttsýnn
en ákveðinn. Siglufjörður var á
starfsárum hans vagga síldariðn-
aðarins og voru hér starfandi að-
ilar frá öllum Norðurlöndunum
við síldarkaup og útgerð og í
höfninni lágu oft erlend skip. Oft
þegar landlegur voru slógu skip-
verjar upp dansleikjum á bryggj-
unum sem gátu orðið svallsamir.
Kom sér vel að Jóhannes hafði
einstakt lag á að tala menn til,
með sinni sérstaklega rólegu
skapgerð, enda ekki pláss í fang-
elsi fyrir marga menn ef allt ætl-
aði úr böndum að fara.
Munum við vel stóraslaginn
1958 þegar Hótel Höfn var rýmd
og fáum lögregluþjónum tókst að
koma á friði í bænum, var það
talið einstakt afrek.
Jóhannes var mjög laginn við
smíðar, útskurð og ljósmynda-
tækni, svo nokkuð sé nefnt, sem
hann hafði ánægju af í tómstund-
um.
Hann ólst upp hjá Þórunni
móður sinni og Nönnu systur
sinni á neðri hæðinni í Hafnar-
götu 6, en foreldrar mínir á efri
hæðinni með fimm börn.
Þegar síldarvertíð lauk, var
oft lítið um vinnu og man ég vel
eftir að hann og faðir minn voru
að smíða alls konar leikföng í
kjallaranum á vetrum til að selja
fyrir jólin.
Jóhannes giftist Halldóru
Jónsdóttur og bjuggu þau sér
fallegt heimili að Hverfisgötu 31,
þar sem við eigum ótal minning-
ar um góðar heimsóknir. Þegar
Jóhannes lauk störfum sínum hjá
lögreglunni aðstoðaði hann eig-
inkonu sína í hennar félagsmála-
störfum, svo eftir var tekið á
Siglufirði.
Eftir lát Halldóru flutti Jó-
hannes til Reykjavíkur og dvaldi
á Hjúkrunarheimilinu Eir og
naut þar góðrar umönnunar.
Genginn er nú góður frændi
minn sem við hugsum til og
kveðjum með virðingu og þökk
fyrir áralanga vináttu og tryggð.
Við Sverrir sendum Soffíu og
fjölskyldu og öllum aðstandend-
um innilegar samúðarkvejur við
andlát og útför Jóhannesar Þórð-
arsonar.
Auður Björnsdóttir.
Jóhannes
Þórðarson
✝ SvanhildurÁrnadóttir
fæddist 25. febr-
úar 1929 á Ísafirði
og lést á Hvammi,
heimili aldraðra á
Húsavík, 15. júlí
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Árni Jón
Árnason bankarit-
ari, f. 17. maí
1894, d. 13. júlí
1939, og Guðbjörg Tóm-
asdóttir, f. 6. desember 1898,
d. 23. apríl 1960. Svanhildur
var þriðja í röð systkina sinna
en systkini Svanhildar eru:
Theódór Árnason verkfræð-
ingur, f. 11. janúar 1924, d.
27. mars 2013. Sigurður Árna-
son, fyrrverandi verslunar-
maður, f. 5. maí 1926. Yngstur
er svo Árni Jón Árnason.
Hann er sammæðra, fæddur 2.
júlí 1945.
Þann 2. ágúst 1952 giftist
Svanhildur Kristjáni Bene-
dóttur; 8) Kristján, f. 9. des-
ember 1963, sjómaður á Höfn í
Hornafirði, í sambúð með
Stefaníu Hilmarsdóttur; 9)
Theódór, f. 7. apríl 1966, líf-
fræðingur í Hafnarfirði. Tóm-
as er fóstursonur Kristjáns.
Barnabörn Svanhildar eru alls
16 og fjögur langömmubörn.
Eftir barnaskóla hóf Svan-
hildur nám við Kvennaskólann
í Reykjavík og útskrifaðist
þaðan árið 1947. Svanhildur
vann ýmis störf í Reykjavík og
Vestmannaeyjum á sínum
yngri árum. Árið 1952 réði
Svanhildur sig sem kaupakonu
á Þverá í Öxarfirði þar sem
hún kynntist eiginmanni sin-
um Kristjáni. Þau Svanhildur
og Kristján tóku síðan við búi
á Þverá og ráku þar mynd-
arbú um áratuga skeið. Svan-
hildur var virk í félagsstarfi
innan kvenfélags Öxarfjarðar,
safnaðarstarfi og kirkjukór
Skinnastaðarkirkju. Árið 2012
flutti Svanhildur alfarið á
Hvamm, heimili aldraðra á
Húsavík, þar sem hún bjó síð-
ustu árin.
Útför Svanhildar fer fram í
dag, 23. júlí 2016, frá
Skinnastaðarkirkju og hefst
athöfnin kl. 14.
diktssyni, bónda á
Þverá, en hann er
látinn. Kristján
var fæddur 21. júlí
1917 en hann lést
30. september
2011. Börn þeirra
eru: 1) Tómas
Magnús, f. 10.
nóvember 1950,
verkamaður í
Reykjavík; 2)
Edda, f. 17. febr-
úar 1953, deildarstjóri í
Reykjavík; 3) Benedikt, f. 20.
janúar 1954, framkvæmda-
stjóri í Öxarfirði, í sambúð
með Erlu Ingólfsdóttur; 4)
Árni Jón, f. 20. desember
1955, vaktmaður í Öxarfirði;
5) Björg, f. 30. nóvember
1956, hjúkrunarfræðingur í
Kópavogi; 6) Ásgeir, f. 24.
apríl 1958, verkstjóri á Kópa-
skeri, giftur Elsu Ramires Pe-
res; 7) Jónas, f. 15. desember
1959, skipstjóri í Reykjavík, í
sambúð með Katrínu Einars-
Þverá þegar ég var lítill strákur,
þar voru alltaf svo margir krakk-
ar. Mikið gat nú gengið á í stórum
krakkahóp og hvílík og önnur eins
læti. Mikið mæddi á þér að halda
svona stórt heimili og hafa stjórn á
okkur systkinunum. Ósköp varst
þú okkur alltaf öllum góð, mamma
mín.
Ég man eftir öllum teikningun-
um og listaverkunum sem áttu
hug þinn allan og alls staðar er að
finna teikningar eftir þig. Mikið
hefurðu náð að koma miklu í verk
og þú varst að allt fram undir hið
síðasta. Það var alltaf svo gaman
að kíkja við í málaraherberginu í
kjallaranum á Hvammi á Húsavík,
þar sem þér leið svo vel hjá frá-
bæru starfsfólki.
Minningarnar um þig eru
margar og hlýjar og við munum
geyma þær með okkur.
Theódór, Kjartan
Ari og Benedikt Kári.
Þegar ég leita að orði til að lýsa
ömmu minni dettur mér helst í
hug orðið stórkostleg. Ég held að
það eigi vel við því hún var engri
lík. Síðustu dagana hef ég látið
hugann reika og rifjað upp minn-
ingar. Minningarnar eru margar
og svo skemmtilegar að ég er oft
búin að skella upp úr. Amma var
nefnilega snillingur. Hún var mik-
ill listamaður og sá framúrstefnu-
legasti og hugmyndaríkasti sem
ég veit um. Oft var það svo að hún
hringdi í mig með innkaupalista
því það væri ýmislegt sem hana
vantaði. Ég spurði stundum hvað í
ósköpunum hún ætlaði að gera við
þennan búnað því það gat ég eng-
an veginn ímyndað mér. Þá var
einhver mögnuð hugmyndin að
listaverki að fæðast.
Ömmu hef ég dýrkað og dáð
síðan ég var barn. Hún var hlý,
góð og umfram allt mikill húmor-
isti og alveg stórskemmtileg. Síð-
astliðin ár hef ég notið þess að
hafa ömmu nær mér eftir að hún
fluttist til Húsavíkur í Hvamm,
heimili aldraðra. Á þessum árum
höfum við nýtt tímann vel, farið í
margar kaffihúsaferðirnar, rúnt-
að um bæinn og farið í ýmsar
heimsóknirnar. Er ég sérstaklega
þakklát fyrir þennan tíma. Mér
fannst fátt betra en að kíkja í
kvöldkaffi til gömlu minnar, koma
mér vel fyrir undir teppi í rúminu
hennar og mala við hana um dag-
inn og veginn. Við áttum það sam-
eiginlegt að tala hratt, mikið og
vaða úr einu í annað svo úr varð
stundum gríðarlegur misskilning-
ur á milli okkar sem við síðan
hlógum okkur máttlausar að.
Elsku gamla mín, ég hef áður
sagt að fleiri ættu að taka þig til
fyrirmyndar því þú sást jákvæðar
og skemmtilegar hliðar á öllu. Það
ætla ég alla vega að temja mér.
Ég er hálfvængbrotin eftir að þú
kvaddir og er tómlegt í minni til-
veru því þar áttir þú stóran sess.
Með sárum söknuði og hjartans
þökk fyrir allt kveð ég í dag. Án
þín hefðu árin mín 30 ekki verið
eins skemmtileg. Ég er sannfærð
um að vel var tekið á móti þér í
nýjum heimkynnum. Nú er mikið
fjör þar því aðalstuðboltinn var að
mæta á svæðið. Ég get ekki lýst
því hversu mikið ég sakna þín.
Þín ömmustelpa,
Rebekka.
Nú er hún Svana mín öll, ein sú
stórkostlegasta manneskja sem
ég hef kynnst.
Svana, föðuramma Rebekku
dóttur minnar, stóð alltaf þétt við
bakið á okkur mæðgum og auðg-
aði líf okkar með sinni einstöku
gleði.
Hún var aufúsugestur á öllum
viðburðum í fjölskyldunni því með
sínu geislandi brosi og hreinskilnu
og hnyttnu athugasemdum kom
hún stuðinu af stað. Svo var það
listakonan Svana, með sinn ótæm-
andi brunn hugmynda. Hún sá
notagildi í öllu, hvort sem það var
strigi, spýta, gler eða steinn.
Hverjum öðrum hefði dottið í hug
að mála á poppkex eða spreyja
vínberjagrein? Enda voru lista-
verkin falleg, fjölbreytileg og oft
brosleg!
Við áttum saman yndislegan
dag þann 11. júní sl. við útskrift
Rebekku. Svana kom í sínu góða
skapi og fallega klædd að vanda.
En allir sáu að mikið var af henni
dregið. Það kom þó ekki í veg fyrir
að hún vildi taka þátt í partíinu og
njóta stundarinnar með fjölskyldu
og vinum.
Ég sendi fjölskyldu Svönu inni-
legar samúðarkveðjur. Elsku Re-
bekka mín, þú hefur misst mikið,
samband ykkar var fallegt og fullt
af fjöri. Nú tekur þú við kyndl-
inum og heldur uppi stuðinu eins
og amma þín hefði viljað.
Hjá mörgum varst ímynd hins göfuga og
góða
Svo gestristin einlæg af bjartsýni rík.
En kallið er komið og mig setur hljóða
Því horfin af sviðinu er perla slík.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
Gæta að sorgmæddum þerra burt tár.
Upp í langferð ert lögð inn í sólríka
heima
Svo lánsöm að þekkja þig öll þessi ár.
(SHL.)
Takk fyrir samveruna.
Margrét Þórhallsdóttir.
Móðir mín kom með strand-
ferðaskipinu til Kópaskers
snemma vors árið 1952. Með sér
hafði hún eins og hálfs árs gamalt
barn sitt. Erindið var að gerast
ráðskona á Þverá. Viðbrigðin við
að koma í afskekkta sveit voru
mikil fyrir stúlku úr Reykjavík á
þessum tíma. Samgöngur voru
erfiðar og varla til bílvegir að heit-
ið gæti. Það fór þó svo að hún gift-
ist bóndanum á Þverá og eignaðist
átta börn til viðbótar, festi rætur í
sveitinni með tímanum og vildi að
lokum hvergi annars staðar vera.
Hún var félagslynd og átti auðvelt
með að kynnast fólki. Tók þátt í fé-
lagslífinu í sveitinni, var í kven-
félaginu og söng í kirkjukórnum.
Hún var einnig virk í félagsstarfi
aldraðra þegar árin færðust yfir.
Móðir mín var rík af því sem máli
skiptir í lífinu, hafði til að bera
góðvild og hjálpsemi í ríkum mæli,
átti stóra fjölskyldu og marga
góða vini.
Blessuð sé minning hennar.
Edda.
Það er eitthvað svo ósköp stutt
síðan ég og strákarnir mínir
stoppuðum hjá þér á Hvammi.
Ömmustrákarnir þínir, Kjartan
og Benni, sögðu alltaf að nú væru
þeir að heimsækja ömmu í sveit-
inni. Þeir höfðu alltaf svo gaman
af því að hitta ömmu sína. Síðan
gerðist allt svo hratt og glíman við
veikindin var snörp og stutt.
Margs er að minnast frá sam-
ferð okkar. Ég man tímann á
Svanhildur
Árnadóttir