Morgunblaðið - 23.07.2016, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. JÚLÍ 2016
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson.)
Það er með sorg í hjarta að ég
kveð nána vinkonu til langs tíma.
Á milli okkar var strengur
djúprar vináttu sem einkenndist
af virðingu, trausti, kærleika og
hreinskilni. Það var í raun ekk-
ert sem ég ekki gat rætt við
Bryndísi. Bæði hjartans mál og
stórar praktískar ákvarðanir
sem taka þurfti. Alltaf ræddi ég
við hana áður og segja má að hún
hafi verið einhvers konar „men-
tor“ í mínu lífi. Rökvís og hrein-
skilin. Málin voru rökrædd í
þaula og allir fletir skoðaðir út
frá mínum hagsmunum.
Það var síðast nú í byrjun maí
að ég heimsótti hana á Stokks-
eyri til að létta undir með gisti-
heimilið en þá var heilsan farin
að gefa meira eftir. Fyrir þær
gæðastundir sem ég átti með
henni er ég afar þakklát. Við rifj-
uðum upp gamla, ógleymanlega
tíma og púlsinn tekinn á öðrum
praktískum málum. Þá hvatti
hún mig til að standa með sjálfri
mér í ákveðnu máli sem ég svo
gerði, að sjálfsögðu. Fárveik inni
á sjúkrahúsi spurði hún mig í
þaula um málið og var afar sátt
við framgöngu mína.
En það voru ekki bara gátur
lífsins sem við ræddum því við
áttum óteljandi gleði- og flipp-
stundir saman í gegnum tíðina
þó einhvern veginn hafi samræð-
ur okkar síðustu árin verið í
meiri þungavigt. Hvílíkir mann-
kostir í einni manneskju; falleg
að utan sem að innan. Ég er afar
þakklát fyrir að hafa átt hana
sem nána vinkonu og mun sakna
hennar alla daga.
Elsku Guðbjörg, Sessý,
Hreggviður, bróðir og fjölskylda,
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og megi ljós hennar lifa um ei-
lífð í hjörtum ykkar.
Sigríður Friðriksdóttir.
Við vorum ekki há í loftinu
þegar við hófum skólagöngu í
Langholtsskólanum í Reykjavík.
Flestir voru sjö ára, fáeinir bætt-
ust í hópinn, örfáir skiptu um
skóla á þessum níu árum sem við
vorum í sama bekk. En það
skipti ekki máli, því allir sem
byrjuðu eða hættu í bekknum
voru alltaf hluti af honum. Við
vorum nefnilega „Bekkurinn
hans Eiríks Stefánssonar“ eða
ES-bekkurinn, og það varð til
vinátta innan Bekkjarins sem
hefur styrkst og eflst með hverju
ári sem liðið hefur.
Bryndís, sem nú er kvödd, var
einn af máttarstólpum Bekkjar-
ins. Hún tók virkan þátt í fé-
lagslífi okkar og vílaði ekki fyrir
sér að skipuleggja alls konar við-
burði af þeirri röggsemi og
Bryndís
Valgeirsdóttir
✝ Bryndís Val-geirsdóttir
fæddist 11. mars
1953. Hún lést 17.
júlí 2016. Bryndís
var jarðsungin 22.
júlí 2016.
myndarskap sem
einkenndi hana alla
tíð. Hún var ákveð-
in í fasi og fram-
komu, alltaf stutt í
hlátur og kímni, og
ávallt traustur vin-
ur allra í hópnum.
Við stelpurnar hitt-
umst gjarnan í há-
degisverði og þá er
eins gott að fá sér-
herbergi á veitinga-
stöðum, mikið spjallað og hlegið,
rifjaðar upp gamlar minningar
og skemmtileg atvik, ekki alltaf á
lægstu nótunum. Strákarnir eiga
líka sín hádegi og þar hefur lífs-
gátan áreiðanlega einnig verið
leyst og gleði ríkt. Í gegnum árin
hefur Bekkurinn hist af ýmsum
tilefnum, og heimsóknir í gamla
skólann og stórafmæli hans gáfu
líka tækifæri til að fagna saman.
Í apríl síðastliðnum tóku
Bryndís og fleiri í hópnum sig til
og skipulögðu vorferð Bekkjar-
ins í tilefni af því að 50 ár voru
liðin frá því að við lukum barna-
prófi frá Langholtsskóla. Í upp-
hafi ferðarinnar tók hún á móti
okkur 30 félögum í hádegisverð á
Stokkseyri, í Húsinu sínu fallega
við hafið. Síðan var þéttskipuð
dagskrá þennan ógleymanlega
dag, sem endaði á miðaldamáltíð
í Skálholti. Við vissum að Bryn-
dís hafði barist af miklum dugn-
aði og krafti við krabbamein,
vonuðum að hún fengi lengri
tíma en þarna hafði vágesturinn
gert illilega vart við sig á ný, og
þetta reyndist vera hennar
kveðjuhóf með okkur gömlu
skólafélögunum.
Eftir sitjum við sorgmædd en
yljum okkur við minningar um
góða vinkonu sem á vísan stað í
hjörtum okkar bekkjarfélag-
anna. Við sendum Guðbjörgu,
Sessý, Hreggviði og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur
á sorgarstundu. Blessuð sé
minning Bryndísar okkar Val-
geirsdóttur.
Fyrir hönd bekkjarfélaga,
Þóra Sjöfn Guðmundsdóttir.
Þegar ég hugsa um Bryndísi
vinkonu mína koma orðin dugn-
aður, áræði og kjarkur í hugann.
Ég minnist þess ekki að verkefni
yxu henni í augum. Kannski
tengdist það uppeldi hennar.
Hún þurfti snemma að hjálpa til
heima við og á veitingastað sem
mamma hennar rak. Þessir eig-
inleikar komu vel í ljós þegar
hún ákvað að festa kaup á húsi á
Stokkseyri fyrir um það bil
tveimur árum og búa sér þar
heimili með gistiaðstöðu fyrir
ferðamenn. Það gerði hún þrátt
fyrir að hún hefði áður verið
greind með illvígt krabbamein.
Stundum er sagt að tilgang-
urinn með lífinu sé að lifa því,
láta drauma sína rætast, taka
þátt í þessu undri sem lífið er.
Það var nákvæmlega það sem
Bryndís gerði. Hún gafst ekki
upp þrátt fyrir slæmar horfur.
Hún lét drauminn, sem hún hafði
átt lengi, rætast. Og hún gerði
það með glæsibrag eins og svo
margt annað sem hún tók sér
fyrir hendur um dagana. Allt í
Húsinu við hafið ber smekk
hennar og vandvirkni vitni.
Reksturinn gekk vel enda var
Bryndís mjög félagslynd og
stjanaði við gesti sína eins og
hún gerði jafnan við vini sína.
Hún var hrein og bein í fram-
komu og óspar á hrós þegar vinir
hennar áttu í hlut. Hún átti auð-
velt með að kynnast fólki og
gerði sér aldrei mannamun. Til-
gerð og fals átti hún ekki til.
Þessir eiginleikar löðuðu fólk að
henni enda var hún vinmörg.
Best kom það í ljós eftir að hún
var lögð inn á Landspítalann
snemma í sumar. Til hennar
streymdu vinir, bæði gamlir og
nýir, sem vildu létta henni stund-
irnar og styðja hana sem best.
Við Helgi og Stína sendum
fjölskyldu Bryndísar innilegar
samúðarkveðjur. Farðu vel,
elsku Bryndís.
Auður Guðjónsdóttir.
Við hittumst á hinu ljúfa vori
„þegar alls staðar sást til vega“.
6. bekkur A, stúdentar frá MR
árið 1973. Við höfum haldið hóp-
inn síðan og treyst vinaböndin,
hist reglulega og búið til dýr-
mætar minningar. Bryndís lét
ekki sitt eftir liggja í þeim efn-
um.
Bryndís var falleg kona með
einstaka útgeislun. Hún hafði
myndarlega og tilgerðarlausa
framkomu og var alltaf smart.
Hún var lífsglöð og hafði góðan
húmor – ekki síst fyrir sjálfri
sér. Hún ræktaði garðinn sinn
og faðmurinn stóri var alltaf op-
inn. Þess nutum við vinkonur
hennar í ríkum mæli. Hún lét sér
annt um velferð okkar. Hún
kunni listina að lifa vel – að fara
vel með líf sitt og takast á við at-
burði og áföll sem henni mættu
sannarlega í lífinu. Það var lær-
dómsríkt að fylgjast með því
hvernig hún tókst á við þau með
sínum sterka persónuleika og já-
kvæðu lífssýn. Gildismat hennar
ætti að vera okkur öllum til eft-
irbreytni.
Minningarnar streyma fram,
sterkar og ljúfar. Æskuheimili
hennar sem stóð okkur ávallt op-
ið með tónlist þess tíma og veit-
ingar úr Fjarkanum sem móðir
hennar átti og rak. Saltvík 1971.
Árlegir fundir okkar, samtöl og
símtöl – hún blés lífi í hvunndag-
inn og var öllum kær sem kynnt-
ust henni.
Bryndís kvartaði aldrei. Það
lýsir henni vel þegar hún fékk
úrskurð um að hún væri með
ólæknandi krabbamein. Þá söðl-
aði hún um, eins og reyndar oft
áður, seldi íbúðina í Reykjavík
og keypti hús austur á Stokks-
eyri til að reka ferðaþjónustu.
Þannig tókst hún á við mótlæti í
lífinu – með því að láta aðra
drauma rætast. Dýrmæt er
stund okkar vinkvenna á Stokks-
eyri í október síðastliðið haust
þar sem hún sat í öndvegi og
súpan unaðslega og heimabak-
aða brauðið var góð birtingar-
mynd draumsins.
Bryndís var einstök móðir.
Hún studdi börnin sín með ráð-
um og dáð og var þeim góður
bakhjarl og ekki síst vinur. Þau
eiga nú um sárt að binda en megi
minningin um góða og kærleiks-
ríka móður veita þeim styrk um
alla framtíð.
Fyrir hönd bekkjarsystra í
6.-A,
Ragnhildur Hjaltadóttir,
Guðríður Guðmundsdóttir,
Ragnheiður M.
Guðmundsdóttir.
Í dag er myrkur og þögn í lífi
þeirra sem þekktu Bryndísi Val-
geirsdóttur; þögn vegna þess að
það langar engan að tala þegar
vinurinn er hættur að syngja;
myrkur vegna þess að það er
ekki lengur eins töfrandi að lifa.
Þegar stólpastelpa eins og
Bryndís hverfur þá vitum við
sem eftir erum varla hvert á að
líta; alls staðar er þoka og í henni
minningar sem meiða þótt þær
séu bara fallegar og gefandi. En
sársaukinn hverfur þegar við
sjáum fyrir okkur stelpuna sem
var stærri en presturinn þegar
hún fermdist, sem var alltaf fyrst
í mark, sem rak út úr sér tung-
una á Lækjartorgi og spurði
hvort hún væri eins og landakort
núna, stelpuna sem við sögðum
öll leyndarmálin á Hjallveginum
heima hjá Fríðu þar sem við átt-
um okkar annað heimili, sem bjó
til bestu brauðsneiðar í heimi,
stelpuna sem saknaði alltaf
pabba síns sem dó þegar hún var
fimm ára. Við fengum alltaf kökk
í hálsinn þegar við horfðum á
myndina af Valgeiri Magnússyni,
það sást nefnilega í augum hans
hvað hann elskaði hana Bryndísi
mikið, við sáum það með henni,
hún mundi það líka.
Bryndís var dugleg, rosalega
dugleg, kraftmikil og skapandi.
Hún var fljót að hugsa, fljót að
framkvæma, fljót að hrífast og
fljót að koma öðrum til hjálpar.
Hún var nefnilega meiri háttar.
Hún var það þegar við vorum
stelpur og hún var það þegar við
vorum orðnar kellingastelpur.
Þegar hún var rétt að deyja
sagði hún – hvernig á mér að
líða, stelpur? – við svöruðum –
bara eins og þér líður – hún
brosti leyndardómsfull – hvernig
líður þér? spurðum við – mér líð-
ur nefnilega vel, svaraði hún –
láttu þér líða vel, elskan, þú þarft
ekki að hafa áhyggjur af öðrum
núna.
Og Bryndísi Valgeirsdóttur
leið vel þótt hún yrði að kveðja
líf sem hún naut þess að lifa og
svo dó hún. Við vinkonurnar vor-
um alltaf vissar um að til væri
strönd þar sem við myndum hitt-
ast og faðmast aftur og að til
þeirrar strandar kæmu allir sem
við hefðum alltaf elskað.
Það er hvítur sandur á þessari
strönd og við erum berfættar og
það er alda og það er léttur vind-
ur og við fáum okkur hvítvíns-
glas og hnetur og svo bíðum við
þeirra sem eiga eftir að koma til
okkar. Það er gott að eiga í hug-
anum strönd þar sem allir hittast
aftur og þar sem tíminn er ekki
til.
Bíðum aðeins við, stendur hún
ekki þarna á ströndinni, berfætt
í sandinum í hvítum kjól, hún
Bryndís Valgeirsdóttir, og hún
er að syngja. Hvað manneskjan
gat alltaf sungið dásamlega, það
er ekki að furða að báðar dætur
hennar, Guðbjörg og Sessý, eigi
gulltóna í brjósti sér.
Ef til er ást komum við vin-
konurnar til Bryndísar einn dag-
inn til að syngja með henni og
hlæja með henni og dansa með
henni á þessari hvítu strönd þar
sem lífið er án nokkurra einustu
kvaða. Við höfum til nokkurs að
hlakka, stöllurnar.
Við finnum til með börnunum
hennar Bryndísar, barnabörnun-
um hennar, bróður hennar og
vinunum öllum sem sjá á eftir
kletti í mannhafinu, konukletti
sem alltaf var hjartastelpa,
stelpukonu sem gaf meira en
hún tók og vildi alltaf öllum í
húsinu vel. Blessað veri líf henn-
ar.
Einfríður Þórunn
Aðalsteinsdóttir,
Vigdís Grímsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins.
Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn
úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna fráfalls elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGU SIGRÍÐAR INGÓLFSDÓTTUR,
sem lést 21. júní. Sérstakar þakkir fær
starfsfólk á hjúkrunarheimilinu Skjóli, 4.
hæð, fyrir hlýhug og góða umönnun.
.
Björg Jónsdóttir, Gestur Pálsson,
Hjördís Jónsdóttir, Jörgen Moestrup,
Ásta Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Kærar þakkir fyrir hlýjar kveðjur og vinarhug
vegna fráfalls og útfarar
ÞÓRNÝJAR JÓNSDÓTTUR
frá Reyni í Mýrdal.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi fyrir
einstaka velvild og umönnun.
.
Erla Pálsdóttir, Jón Sveinsson,
systkini og fjölskyldur.
Þökkum aðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegs föður okkar,
GUNNARS GEIRS GUNNARSSONAR,
vörubílstjóra frá Hofsósi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
endurhæfingardeildar Landakots og
Landspítalans fyrir alúðlega umönnun.
.
Gunnar Geir Gunnarsson,
Þröstur Viðar Gunnarsson,
Pálína Sif Gunnarsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
KRISTJÁNS GUNNARS
BERGÞÓRSSONAR,
Reykjavíkurvegi 52 B,
Hafnarfirði.
Sóley Örnólfsdóttir,
Birna Kristjánsdóttir, Sigurður Arnar Sigurðsson,
Erna Kristjánsdóttir, Þórður Örn Erlingsson,
Albert Þór Kristjánsson, Sigríður Sigurðardóttir,
Stefán Örn Kristjánsson, Elva Björk Kristjánsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna fráfalls eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGVALDA ÁRMANNSSONAR
bónda,
Borgartúni, Þykkvabæ.
.
Jóna Katrín Guðnadóttir,
Dagný Sigvaldadóttir,
Guðni Sigvaldason, Sigrún Þorsteinsdóttir,
Sigurjóna Sigvaldadóttir, Emil J. Ragnarsson,
Magrét Á. Sigvaldadóttir, Óskar E. Aðalsteinsson,
Guðfinna B. Sigvaldadóttir, Erlendur R. Guðjónsson,
Eyþór Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.