Morgunblaðið - 23.07.2016, Page 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. JÚLÍ 2016
✝ Karitas Ingi-björg Jónsdótt-
ir fæddist í Bol-
ungavík 12. mars
1939. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á Ísa-
firði 12. júlí 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Krist-
ján Guðnason sjó-
maður og Jónína
Magnúsdóttir hús-
móðir.
Karitas giftist Birgi Bjarna-
syni í júní 1962, hann er fæddur
í Bolungavík 13. júlí 1931. Börn
þeirra eru: 1) Jónína
Birgisdóttir, f. 10. nóvember
1959. 2) Lárus Guðmundur
Birgisson, f. 30. október 1962,
kvæntur Hugrúnu Öldu
Kristmundsdóttur, f. 14. maí
1963. Saman eiga þau þrjár
björtu Pétursdóttur, f. 2. apríl
1987. Barn þeirra er Sigurrós
Freyja Birgisdóttir, f. 11. maí
2013. Fyrir á Jóna soninn Matt-
hías Breka Gunnarsson, f. 14.
ágúst 2007. b) Ingibjörg Snjó-
laug Jóhannsdóttir, f. 10. októ-
ber 1992.
Karitas, sem ávallt var köll-
uð Kaja, fæddist á Sólbergi í
Bolungavík og starfaði við fisk-
vinnslu á unglingsárum. Hún
stundaði nám við húsmæðra-
skólann Ósk á Ísafirði og síðar
fluttist hún með eiginmanni sín-
um Birgi Bjarnasyni að Miðdal í
Bolungavík þar sem þau stund-
uðu sauðfjárbúskap og áttu
heimili til ársins 2013. Samhliða
búskap stundaði Karitas vinnu
við fiskvinnslu í Bolungavík í
áraraðir. Karitas var ávallt
þekkt fyrir vinnusemi og dugn-
að og sinnti húsmóðurhlutverki
sínu í sveit af sérstakri rögg-
semi og snyrtimennsku.
Útför Karitasar Ingibjargar
fer fram frá Hólskirkju Bol-
ungavík í dag, 23. júlí 2016,
klukkan 14.
dætur: a) Kristín
Halla Lárusdóttir,
f. 15. ágúst 1984. b)
Katrín Hrönn Lár-
usdóttir, f. 23. júní
1986. c) Karitas
Heiða Lárusdóttir,
f. 23. júní 1986,
eiginmaður hennar
er Jeppe Frosch, f.
22. september 1977
og sonur þeirra
Baldvin Nói Jep-
pesson Frosch, f. 13. ágúst
2015. 3) Guðný Eva Birg-
isdóttir, f. 28. ágúst 1965, sam-
býlismaður hennar er Elías Þór
Elíasson, f. 8. október 1961.
Fyrrverandi eiginmaður Guð-
nýjar er Jóhann Sveinmar Há-
konarson og börn þeirra eru: a)
Birgir Már Jóhannsson, f. 17.
júní 1987, kvæntur Jónu Dag-
Elsku besta Kæja amma mín.
Það er skrýtið að sitja hér í Bol-
ungarvík og hugsa til þess að þú
sért farin frá okkur. Það fara ótal
minningar í gegnum hugann sem
ylja mér svo sannarlega um
hjartarætur. Dugnaðarkonan sem
þú varst og krafturinn í þér var
hreint ótrúlegur. Ég er stolt af því
að vera nafna þín, ég var alltaf litla
Kæja og þú stóra Kæja en svo
þegar ég var orðin stærri en þú
var ég orðin litla stóra Kæja og þú
stóra litla Kæja svo þegar það var
kallað á aðra hvora okkar þá svör-
uðum við stundum báðar og hlóg-
um svo. Stundirnar í sveitinni eru
ógleymanlegar, að vakna við hljóð-
ið í hrærivélinni neðan úr búri eða
ilminn af sunnudagssteikinni var
hreint dásamlegt. Það kom ekki
sumar eða páskar nema maður
færi vestur í sveitina, ég sagði við
þig eitt sinn og segi enn að þú vær-
ir langbesta amma í öllum heim-
inum og ég væri svo heppin að þú
og afi væruð amma mín og afi.
Snyrtilega heimilið ykkar, matur-
inn sem þú lagðir á borð og kök-
urnar sem þú bakaðir er það besta
sem ég hef séð og smakkað. Það
var nú ekki vandamál fyrir þig að
dúka upp borð og bera fram dýr-
indiskökur fyrir gesti sem bönk-
uðu óvænt upp á. Brúnkakan þín
er mest umtalaða kakan enda með
eindæmum góð og ekki að ástæðu-
lausu sem ég vildi hafa hana sem
brúðartertu í brúðkaupinu okkar
Jeppe. Ég gleymi ekki svipnum á
þér þegar ég kom vestur þegar ég
var orðin ólétt og farið að sjást á
mér, þú leist niður á kúluna og
ljómaðir öll, þú dróst svo fram
barnasængurfötin hvert á eftir
öðru sem þú hafðir saumað sjálf,
prjónaða sokka sem þú og mamma
þín höfðuð prjónað sem ég er svo
ánægð að hafa fengið. Myndirnar
sem ég á af ykkur Baldvin eru dýr-
mætar og þú ljómar á hverri ein-
ustu mynd. Þér fannst harmon-
ikkutónlist svo skemmtileg og ef
hún hljómaði í útvarpinu kom allt-
af bros hjá þér og þú byrjaðir að
taka lítil og létt spor. Ég er ánægð
að hafa verið með þér síðustu dag-
ana þína og ég veit að þú fórst
dansandi við harmonikkutónlist
inn í Sumarlandið. Ég skal gera
mitt besta við að halda „Kæju
ömmu brúnkökunni“ við.
Hvíldu í friði elsku amma.
Þín litla stóra
Karitas (Kæja).
Elsku amma mín, ég sit hérna
með tárin í augunum að skrifa
þessi orð, margar góðar minning-
ar renna í gegnum hausinn á mér
þegar ég hugsa til þín og ég veit
ekki hvar ég á að byrja. Ég vil
bara þakka þér fyrir öll þessi ár
sem við áttum saman, þú varst
alltaf svo góð við mig. Bestu árin
mín voru þegar þið afi bjugguð á
Miðdal, fallegasta stað á jörðinni,
mér leið alltaf svo vel hjá þér og
afa, þú að elda, baka eða sauma
fötin mín, þér fannst alveg hræði-
legt að sjá mig í fötum sem göt
voru á. Það situr fast í minni mínu
þegar þú varst búin að koma okk-
ur í bælið þegar ég gisti hjá þér og
afa og fórst með Faðirvorið og
sagðir að ég ætti alltaf að fara með
það áður en ég færi að sofa.
Það er svo margt sem mig lang-
ar að skrifa, en ég ætla að eiga
þessar fallegu minningar fyrir
mig sjálfa. Besta ákvörðunin sem
ég hef tekið er að hafa hoppað upp
í næstu vél vestur á firði til að vera
með þér síðustu dagana, þessi
stund var falleg og ég gleymi
henni aldrei. Ég veit að þér líður
miklu betur núna, elsku amma
mín, og ég veit að þú vakir yfir
okkur fjölskyldunni og hlærð að
vitleysunni í okkur. Ég ætla að
láta eitt erindi úr ljóði fylgja sem
Hákon afi samdi sem mér fannst
eiga vel við.
Þó við sjáumst aldrei aftur
endurminning skín.
Hugann fyllir hulinn kraftur.
er ég hugsa til þín
(Hákon Aðalsteinsson)
Ég elska þig, elsku amma mín,
og guð geymi þig.
Þín dótturdóttir,
Ingibjörg S. Jóhannsdóttir.
Karitas Jónsdóttir, nafna mín
og frænka, er látin. Æskuminn-
ingar mínar eru nátengdar Kaju
frænku og foreldrum hennar,
Ninnu frænku og Jóni Guðnasyni.
Kaja fæddist heima á Sólbergi og
átti sín fyrstu uppvaxtarár þar.
Foreldrar hennar leigðu tvö her-
bergi og aðgang að eldhúsi heima
hjá okkur. Síðar byggðu þau sér
fallegt hús í túnfætinum svo að að-
eins voru nokkrir metrar á milli
heimilanna.
Ég var tveimur árum eldri en
nafna mín og þar sem við áttu
heima í sama húsinu eða hlið við
hlið, vorum næstum því jafngaml-
ar og hétu sama nafninu, varð ein-
hvern veginn að aðgreina okkur.
Ég hélt mínu nafni en hún var
annað hvort kölluð Kækæ eða litla
Kaja. Það var gaman fyrir okkur
yngri systkinin, Sólberg og mig,
að hafa Kaju í húsinu enda var
heimilisfólkinu á Sólbergi farið að
fækka þar sem eldri systkinin
voru farin að heiman. Við Kaja
vorum eins og systur og lékum
okkur saman öllum stundum.
Á heimili Ninnu og Jóns Guðna-
sonar ríkti mikill höfðingsskapur,
gestrisni og einstök snyrti-
mennska. Ninna frænka var fræg
fyrir myndarskap. Þegar gesti bar
að garði bar hún fram endalausar
kræsingar úr búrinu sem í mínum
augum var heill töfraheimur og
var ég þó góðu vön. Kaja umvafin
ást og umhyggju enda einkabarn
foreldra sinna. Hún erfði mann-
kosti þeirra, dugnað, vinnusemi og
heilindi.
Kaja giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Birgi Bjarnasyni, og
eignuðust þau þrjú börn, Jónínu,
Lárus og Guðnýju. Áður en þau
giftust var Birgir búinn að kaupa
jörðina Miðdal í Syðridal. Hann
var aldeilis búinn að vinna í haginn
fyrir komu Kaju að Miðdal með
því að rækta jörðina og leggja
grunn að nýju íbúðarhúsi. Á með-
an stundaði Kaja nám í hús-
mæðraskólanum á Ísafirði. Það
var alltaf gaman að koma á Miðdal
og hitta heimilisfólkið, spjalla og
þiggja rausnarlegar veitingar.
Ég er einstaklega þakklát fyrir
að hafa átt Kaju að sem frænku og
nöfnu.
Guðs blessun fylgi þér og þín-
um afkomendum.
Karitas B. Jónsdóttir.
Í huga okkar kemur fyrst upp
hvað Kæja vildi gera öllum vel.
Hún passaði vel að við ungu
drengirnir fengjum nóg að borða
og að við værum hreinir og fínir
þegar við hjóluðum heim á sunnu-
dögum að hitta okkar fólk. Kæja
var húsmæðraskólagengin og
vissi sínu viti um næringargildi
fyrir unga pilta og ekki nóg með
það; hún lét okkur taka þátt í upp-
vaskinu eftir hádegið á meðan
Birgir lagði sig. Að vísu þvoði hún
sjálf upp, en að þurrka upp kenndi
hún okkur og erum við meistarar í
því að þurrka upp hnífapör án
þess að snerta málminn nema með
stykkinu, berar hendur máttu
ekki koma við af hreinlætis-
ástæðum. Við vinnumenn Kæju
vissum ekki til þess að vikulega
væri þurrkað ofan af hurðum fyrr
en við sáum hana gera það.
Þegar heyjað var á Gili gerði
Kæja okkur út með nesti fyrir
daginn og var þar ekki skorið við
nögl frekar en í annan tíma. Birgir
lét okkur þó gefa Smala og Víga
afganga ef nokkrir voru, til að
kosturinn yrði ekki minni daginn
eftir. Það er á reiki í okkar huga
hvort brauðsneiðarnar voru 5 eða
7 sem við áttum að torga áður en
við fórum í sætabrauðið. Auðvitað
bakaði Kæja sjálf allt sitt brauð.
Hún var þarna ekki að spara sæt-
indi en vissi að við þurftum að hafa
magafesti til að vinna. Alltaf var
farið til vinnu kl. 8 að morgni.
Klukkan 9.30 var hafragrautur,
slátur og brauð sem alltaf stóð vel
með okkur. Agnar var þó stundum
að fúlsa við súrmetinu. Á laugar-
dagskvöldum var oft dálítil hátíð á
Miðdal því að loknum önnum
dönsuðu Kæja og Birgir í skálan-
um við dansmúsík úr útvarpinu.
Mikið sem þau dönsuðu og Kæja
hló svo innilega sínum hvella og
smitandi hlátri að við upplifðum
að þau væru ástfangin. Kannski
var þetta fyrsta upplifun okkar af
ástinni. Kæja var mikil blóma-
kona, stofan hennar var full af
blómum sem öll blómstruðu og
báru vott um umhyggju húsmóð-
urinnar.
Kæja kom ekki mikið í fjárhús-
in, nema á vorin þegar hjálp þurfti
við burð. Þá mætti hún, eins og
alltaf, þegar mikið lá við; þannig
var Kæja, dugleg og ósérhlífin. Í
heyskap kom Kæja alltaf þegar
verið var að þurrka, hvort sem
verið var að raka í föng, lanir eða
galta. Það sópaði að henni með
hrífuna og mikið fannst henni þá
gaman. Gleði okkar var mikil því
að við vissum að þegar Kæja kom
gengu hlutirnir hratt. Á Miðdal
var vakað yfir okkur, við vorum
hvattir til að gæta okkar,það var
bæjarlækurinn, Stekkjafossinn,
Tröllagilið, Kikinn og að ekki sé
nú minnst á Núpinn. Þarna var
það Birgir sem leiddi okkur og
gætti en ekki voru áhyggjurnar
minni heima á Miðdal. Eftir að
Miðdalsdvöl okkar lauk hefur allt-
af verið gott að koma þangað í
heimsókn. Molasopi hjá Kæju var
aldrei minna en þrjár sortir af
tertum. Nú, þegar við kveðjum
Kæju, er þakklæti okkur efst í
huga. Það er ekki sjálfgefið að
eignast vináttu fólks til lífstíðar en
svo varð milli okkar og Kæju og
reyndar alls fólksins á Miðdal.
Miðdalsdvölin setti leyniþráð á
milli okkar vinanna sem aldrei
hefur slitnað. Það er ómetanleg
gjöf á lífsgöngunni. Við felum
Kæju þeim Guði sem sólina hefur
skapað.
Jón Guðni,
Bjarni og Agnar.
Karitas Ingibjörg
Jónsdóttir
Laugardaginn 9.
júlí sl. barst okkur
sú frétt að félagi
okkar, Ástráður
Karl Guðmundsson, hefði látist
fyrr um daginn eftir skamma
dvöl á sjúkrahúsi aðeins 56 ára að
aldri.
Ástráður starfaði til margra
ára hjá Tollstjóra og gegndi síð-
ustu árin stöðu innri endurskoð-
anda. Ástráður gerðist fé-
lagsmaður í Félagi um innri
endurskoðun fljótlega eftir að
hann tók við starfi innri endur-
skoðanda. Hann hafði mikinn
áhuga á framgangi innri endur-
skoðunar sem faggreinar og tók
virkan þátt í störfum félagsins.
Ástráður tók þátt í störfum al-
Ástráður Karl
Guðmundsson
✝ Ástráður KarlGuðmundsson
fæddist 19. október
1959. Hann lést 9.
júlí 2016.
Útför Ástráðs
Karls fór fram 20.
júlí 2016.
þjóða- og staðla-
nefndar félagsins
um árabil og var for-
maður nefndarinnar
frá árinu 2014 til
2016. Hann tók jafn-
framt þátt í að koma
á samstarfi þeirra
sem starfa við innri
endurskoðun hjá
tollstjóraembættum
á Norðurlöndum, en
slíkt samstarf er
mikilvægt til að byggja upp góða
þekkingu og miðla reynslu milli
þeirra sem starfa á þessum vett-
vangi.
Við minnumst Ástráðs, eða
Kalla, eins og sumum okkar var
gjarnt að kalla hann, sem fróðs
og skemmtilegs félaga þar sem
stutt var í húmorinn. Það var orð-
in árleg hefð að á aðalfundi legði
hann til hækkun félagsgjalda um-
fram það sem stjórn lagði til og
var sú tillaga ávallt felld, þar til á
aðalfundinum í vor þar sem
breytingartillaga Ástráðs var
samþykkt. Á þeim aðalfundi upp-
lýsti Kalli að hann ætlaði að taka
sér stutt hlé frá nefndarstörfum
til að vinna á heilsubresti, en að
hann kæmi af fullum krafti til
baka að nýju. Ekki grunaði okkur
þá að hann yrði kallaður á braut
svo fljótt.
Við fráfall Ástráðs Karls sér
Félag um innri endurskoðun á
bak góðum félaga. Félagsmenn
þakka störf hans og minnast hans
með virðingu. Við sendum fjöl-
skyldu hans og vinum hugheilar
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd stjórnar Félags um
innri endurskoðun,
Ágúst Hrafnkelsson.
Mætur og góður maður er
genginn – langt um aldur fram.
Ég sakna sárt góðs fagmanns og
ekki síður góðs vinar og sam-
herja. Það skarð sem hann skilur
eftir sig verður seint fyllt.
Hamingjusól Ástráðs skein
skærast eftir að hann, Hrefna og
Jóhannes urðu fjölskylda. Eng-
um sem á hann hlýddi duldist að
þau voru ljósið í lífi hans. Þeirra
missir er mikill og sár. Bið ég
þeim guðs blessunar á þeim erf-
iðu tímum sem framundan eru.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
( Úr Hávamálum)
Kæri vinur.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Ástráðs
Karls Guðmundssonar.
Edda Símonardóttir.
Kveðja frá Dómkórnum
Fallinn er frá Ástráður Karl
Guðmundsson, félagi okkar í
kórnum um árabil. Hann er hrif-
inn frá okkur fyrirvaralaust en
þegar við kvöddum hann fyrir
sumarfrí við lok starfsárs kórsins
óraði okkur ekki fyrir að sú
kveðja væri hin síðasta.
Ástráður söng bassarödd og
tók virkan þátt í fjölbreyttu starfi
kórsins svo sem flutningi stórra
verka, söngferðalögum innan-
lands og erlendis og messusöng.
Sem dæmi má nefna að í október
síðastliðnum tók hann þátt í
flutningi á Messíasi í Eldborgar-
sal Hörpu og á seinasta ári ferð-
aðist hann með kórnum til Lissa-
bon þar sem kórinn hélt tónleika.
Þá slóst eiginkona hans einnig
með í för.
Ástráður var góður félagi.
Hann var kíminn og sá oftar en
ekki skoplegu hliðarnar á tilver-
unni. Hann hafði einnig sínar
skoðanir á hinum ýmsu málefn-
um en setti þær gjarnan fram á
spaugilegan hátt. Við erum þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynnast
honum og starfa með honum og
munum minnast hans með hlýju.
Við erum einnig þakklát fyrir að
hafa kynnst eiginkonu hans sem
ásamt því að ferðast með okkur
erlendis mætti á skemmtanir
kórsins og tónleika.
Fyrir hönd Dómkórsins vil ég
þakka Ástráði fyrir samstarfið og
votta aðstandendum hans samúð
okkar.
Anna Þóra Benediktsdóttir.
Við erum öll að láni frá guði,
sagði pabbi okkar Hrefnu systur
ítrekað, jafnan við dræmar und-
irtektir. Hann hafði rétt fyrir sér
þá eins og oft áður, nú þegar við
kveðjum Ástráð Karl Guðmunds-
son sem kvaddi okkur skyndi-
lega, langt fyrir aldur fram. Það
er sárt að horfa á eftir þessum
heiðursmanni en frá honum staf-
aði ætíð ekkert nema gott. Kalli
rataði inn í tilveru okkar fyrir um
12 árum, kvæntist systur minni
og gekk hann Jóhannesi Hrefnu-
syni Karlssyni í föðurstað. Kalli
var fólkinu sínu mikil stoð og
stytta en þau færðu honum jafn-
framt mikla gleði og ógleyman-
legar stundir. Kalli hafði einstaka
hæfileika, hann var þolinmóður,
ráðagóður, hjartahlýr og alltaf
stutt í glaðværð og hlátur. Dætur
okkar muna ekki tilveru sína án
Kalla og geta vart til þess hugsað
að hann sé farinn enda þekktu
þær ekki annað en að eiga hann
að. Sú yngri skrifaði honum
kveðjubréf sem enginn fékk að
sjá nema Kalli og það fylgir hon-
um inn í eilífðina. Ekki þekki ég
orðin og ljóðið sem var skrifað á
blaðið en innihaldið get ég vel
ímyndað mér. Henni þótti ein-
staklega vænt um Kalla. Það
þótti okkur einnig og getum við
aldrei alveg þakkað honum nóg
fyrir. Það var ríkidæmi að kynn-
ast Kalla og sjá hann og systur
mína skapa sér sérstaklega fal-
legt heimili og áttu þau gott, ást-
ríkt hjónaband með Jóa ætíð sér
við hlið. Farðu í friði, okkar kæri
Kalli, að kynnast þér voru for-
réttindi. Minning um góðan
mann lifir um ókomna tíð.
Pálmi Guðmundsson
og fjölskylda.
Elskuleg vinkona
mín, Ásta, er látin
eftir erfið veikindi.
Við vorum æsku-
vinkonur og vorum
alltaf saman á okkar yngri árum,
það var yndislegur tími, við upp-
lifðum margt skemmtilegt sem
seint mun gleymast í síldarbæn-
um Sigló þegar mesta lífið var
þar. Það var yndislegt að alast
þar upp. Við fluttum síðan báðar
suður í borgina og hittumst
fyrstu árin þegar við höfðum
tækifæri til. Eitt sem ég man sér-
staklega eftir á okkar yngri árum
var þegar við vorum að syngja
fyrir gömlu konurnar sem
spiluðu brids, og þegar mamma
hennar Ástu fór til Reykjavíkur
Ástríður
Jóhannsdóttir
✝ Ástríður Jó-hannsdóttir
fæddist 30. október
1936. Hún lést 5.
júlí 2016. Útför
Ástríðar fór fram
22. júlí 2016.
keypti hún alltaf
eins föt á okkur vin-
konurnar. En í
seinni tíð hefur liðið
mikið lengra á milli,
ég sakna þess.
Ásta var mjög
dugleg kona og lét
veikindin ekki hafa
mikil áhrif á sig.
Hún átti yndislegan
mann og börn sem
munu sakna hennar.
Guð varðveiti þig og geymi,
elsku vinkona.
Ég votta öllum ættingjum og
vinum samúð mína.
Í minningu mætrar konu
margt um hugann fer.
Eitt líf með gleði og vonum,
úr heimi er farið hér.
Ég bið að hana taki
og geymi í faðmi sér,
Sá er yfir vakir
og heyrir allt og sér.
(Sv. G.)
Geirlaug Egilsdóttir.