Morgunblaðið - 01.10.2016, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. OKTÓBER 2016
✝ Guðni Sigurð-ur Sigurðsson
fæddist 6. október
1936 að Maríu-
bakka í Fljóts-
hverfi. Hann lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Klausturhólum 19.
september 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Mar-
grét Jóna Kristó-
fersdóttir, húsmóðir, f. 28. apríl
1915, d. 6. maí 2007, og Sig-
urður Sigurðsson bóndi á Mar-
íubakka í Fljótshverfi í
V-Skaftafellssýslu, f. 3. ágúst
1895, d. 24. júní 1983. Guðni var
elstur sex systkina en þau eru:
Kristófer, f. 19. september 1937,
Guðlaug Edda, f. 9. maí 1940, d.
18. október 1971, Guðbergur, f.
16. febrúar 1942, Guðrún
Lovísa, f. 27. júní 1944, d. 18.
október 2001, og Jón, f. 14. sept-
og Sólveig Eva. 3) Bjarki Vil-
hjálmur, f. 25. júní 1975, sam-
býliskona hans er Auðbjörg
Brynja Bjarnadóttir, f. 31. októ-
ber 1978, börn þeirra eru Marí-
anna Katrín, Bríet Sunna og
Kristófer Gunnar. 4) Margrét
Inga, f. 9. nóvember 1977, sam-
býlismaður hennar er Tarkan
Jared Conger, f. 8. ágúst 1973,
dætur þeirra eru Helena Sól,
Freyja Rós og Ísabella Anna. 5)
Ólafur Hans, f. 28. nóvember
1981, sambýliskona hans er Sól-
veig Ólafsdóttir, f. 1. ágúst 1985,
börn þeirra eru Kjartan Valur
og Rakel Arna. 6) Sigurður
Karl, f. 25. mars 1985, sambýlis-
kona hans er Steinunn Helga
Ómarsdóttir, f. 22. apríl 1991. 7)
Heimir Örn, f. 15. desember
1991.
Guðni fæddist og ólst upp á
Maríubakka hjá foreldrum sín-
um. Hann fór að heiman til náms
og vinnu og stundaði ýmis störf
til sjós og lands. Hann tók við
búi foreldra sinna ásamt bróður
sínum, Kristófer, og bjuggu þeir
í félagsbúi á Maríubakka.
Guðni verður jarðsunginn frá
Prestsbakkakirkju á Síðu í dag,
1. október 2016, klukkan 14.
ember 1948, d. 7.
mars 2013.
Guðni gekk í
hjónaband 27. sept-
ember 1973 með
Önnu Maríu Ólafs-
dóttur, f. 1. apríl
1951. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ólafur Þórarins-
son, f. 18. mars
1904, d. 28. febrúar
1987, og Birna
Norðdahl, f. 30. mars 1919, d. 8.
febrúar 2004. Börn þeirra
Guðna og Önnu eru: 1) Aðal-
steinn, f. 8. apríl 1970, sambýlis-
kona hans er Hrafnhildur
Garðarsdóttir, f. 4. nóvember
1976, börn Aðalsteins og Arn-
heiðar Smáradóttur eru Mar-
grét Lilja og Ægir Þór. 2) Edda
Guðrún, f. 23. mars 1973, eigin-
maður hennar er Bjarni Gests-
son, f. 9. maí 1966, börn þeirra
eru Guðni Ágúst, Guðrún María
Elsku pabbi, í dag er komið
að kveðjustund. Þó að sökn-
uðurinn sé mikill þá hugsa ég
með hlýju til allra góðu minn-
inganna sem ég á af þér. Ég er
þakklát fyrir alla þá hluti sem
þú kenndir mér að meta, allt
frá tónlist og söng til ættfræði
og þjóðfræði og allan þann
fróðleik sem þú deildir með
mér. Þú varst besti faðir og
vinur og við gátum rætt langar
stundir um hin ýmsu málefni.
Oft voru innilegustu og bestu
samræður okkar í gegnum síma
því þú varst hlédrægur maður
og dróst þig oft í hlé í stærri
hópum. Oft stóð ég mig að því
að hugsa að þessari frétt eða
hugdettu yrði ég deila með þér
í næsta símtali. Það verður
tómlegt að hafa þig ekki lengur
við hlið sér eða hinum megin á
símalínunni.
Mig langar að kveðja þig
með textanum hans Megasar
um tvær stjörnur en það var
eitt af þeim lögum sem okkur
þóttu báðum svo fallegt og
minnir mig á þig. Hvíl í friði
pabbi minn.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir
mig á eftir sér
en ekki fæ ég miklu ráðið um það
hvert hann fer
en ég vona bara að hann hugsi svo-
lítið hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
Ég gaf þér forðum keðju úr gulli um
hálsinn þinn
svo gleymdir þú mér ekki í dagsins
amstri nokkurt sinn
í augunum þínum svörtu horfði ég á
sjálfan mig um hríð
og ég vonaði að ég fengi bara að
vera þar alla tíð.
Það er margt sem angrar, en ekki er
það þó biðin
því ég sé það fyrst á rykinu hve
langur tími er liðinn
og ég skrifa þar eitthvað, með
fingrinum, sem skiptir öllu máli
því að nóttin mín er dimm og ein,
og dagurinn á báli.
Já, og andlitið þitt málað, hve ég
man það alltaf skýrt
augnlínur og bleikar varir, brosið svo
hýrt
jú, ég veit vel að ókeypis er allt það
sem er best,
en svo þarf ég að greiða dýru verði
það sem er verst.
Ég sakna þín í birtingu að hafa þig
ekki við hlið mér
og ég sakna þín á daginn, þegar sól-
in brosir við mér
og ég sakna þín á kvöldin þegar
dimman dettur á
en ég sakna þín mest á nóttunni,
þegar svipirnir fara á stjá.
Svo lít ég upp og sé við erum sam-
an þarna tvær
stjörnur á blárri festingunni sem
færast nær og nær
ég man þig þegar augu mín eru opin
hverja stund
en þegar ég nú legg þau aftur fer ég
á þinn fund.
Þín dóttir,
Inga.
Mér tregt er um orð til að þakka
þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og
blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri
lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina
stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Hjartans þakkir fyrir sam-
veruna, elsku pabbi.
Þín
Edda.
Elskulegur tengdapabbi
minn er látinn eftir erfið veik-
indi sem hann barðist hetjulega
við síðustu árin.
Frá okkar fyrstu kynnum
leið mér vel í nærveru Guðna,
en hann hafði afskaplega góða
nærveru og leiftrandi persónu-
leika. Hann var mikill sögu-
maður og minnugur allt fram
til hinstu stundar. Guðni var
hnyttinn og fannst gaman að
hlæja en stundum heyrðist eng-
inn hlátur heldur sagði andlits-
vipurinn allt sem segja þurfti
og ég veit að fólkið hans veit
nákvæmlega hvaða svip ég er
að tala um. Hann var líka mikill
barnakarl og hafði alveg ein-
stakt lag á barnabörnunum
sem laumuðust til afa til að fá
gotterí en ósjaldan nestaði
hann Kjartan Val, son okkar
Óla, með nammi í poka þegar
við fórum heim frá Maríu-
bakka. Guðni var yndislegur
afi, hann sýndi krökkunum allt-
af áhuga og vakti forvitni
þeirra á hinum ýmsu hlutum og
hann sagði þeim afasögur en þá
sló þögn á hópinn, afskaplega
held ég að afabörnin eigi eftir
að sakna afa í sveitinni, eins
Kjartan Valur kallaði afa sinn.
Tengdapabbi var einn af
þeim sem mér fannst gaman að
elda fyrir, því hann var alltaf
tilbúinn að smakka eitthvað
nýtt enda mikill sælkeri þegar
kom að mat. Honum fannst sig-
inn fiskur afskaplega góður en
þegar afi minn og amma í
Súðavík fréttu það, sendu þau
okkur oft með siginn fisk til
Guðna þegar því var við komið.
Guðni sagði alltaf að hann væri
ekki vinsæll á Maríubakka þeg-
ar hann matreiddi þetta lostæti
því að konurnar á bænum, þær
Anna og Auja, þoldu ekki lykt-
ina. Honum hefur nú ábyggi-
lega ekki þótt það leiðinlegt
þegar þær fóru að setja út á
matseldina. Ég gat alltaf talað
við Guðna og leitað ráða hjá
honum ef á þurfti að halda. Í
veikindum hans dáðist ég að
honum en hann setti sjálfan sig
alltaf í síðasta sæti en hugsaði
fyrst um aðra. Stundum minnti
ég hann á að hann væri veikur
og þyrfti að fara vel með sig,
þá brosti hann bara og sagði:
„ég er sæmilega góður núna“.
Guðni var alinn upp í faðmi
sveitarinnar og það leyndi sér
ekki hversu vænt honum þótti
um Maríubakka. Hann sagði
manni sögur af lífi sínu þar,
hvort sem þær voru af börn-
unum þeirra Önnu Maríu, eða
æskuárum hans með foreldrum
sínum og systkinum. Guðni
hafði einstakt lag á að glæða
sögur lífi. Guðni mætti líka
mótlæti í lífinu sem hann tók á,
á sinn eigin hátt. Systkinamiss-
irinn tók augljóslega mikið á
hann en við áttum sameiginlega
þá reynslu. Þá reynslu áttum
við í fallegu og innilegu spjalli
um sorgina og missinn stuttu
áður en hann lést. Guðni talaði
mikið um börnin sín en þau
hjónin nutu mikils barnaláns.
Guðna þótti afskaplega vænt
um börnin sín og mikil var
gleðin þegar þau komu í heim-
sókn að Maríubakka. Þau voru
stolt hans og hamingja og verð-
laun hans á lífsleiðinni.
Tengdapabbi var einstakur
maður og mikið afskaplega á ég
eftir að sakna hans. Minningin
um einstaklega góðan og
skemmtilegan mann lifir áfram
í hjörtum þeirra sem þekktu og
nutu samvista við Guðna Sig-
urð.
Elsku Guðni, þakka þér fyrir
allar góðu sögurnar og góðu
stundirnar.
Þín tengdadóttir,
Sólveig Ólafsdóttir.
Mig langar að minnast
tengdaföður míns, Guðna S.
Sigurðssonar, í örfáum orðum.
Hann var ekki bara tengdafaðir
minn heldur félagi og vinur.
Dauðinn kemur manni alltaf
í opna skjöldu en þann 19. sept-
ember sl. lagði Guðni af stað í
sína hinstu ferð eftir að hafa
glímt við krabbamein í nokkur
ár. Þegar sorgin bankar á
dyrnar er margt sem leitar á
hugann. Okkar fyrstu kynni
voru fyrir rétt rúmum 22 árum
og fyrir stuttu var hann einmitt
að rifja upp þann tíma þegar
hann fékk fyrst að vita af minni
tilvist. Á þeim tíma hafi hann
verið verulega hugsi yfir því
þegar Bjarki, sonur hans, hafði
stokkið frá heyskap fyrirvara-
laust og skilið sig eftir ósam-
antekið hey í Efri hólunum án
nokkurra skýringa. Síðar kom í
ljós að það lá góð ástæða að
baki og höfum við oft brosað að
þessu saman. Bæði vorum við
hissa á því hve langt síðan
þetta var og furðuðum okkur á
hve tíminn líður óskaplega
hratt.
Tengdafaðir minn var af-
skaplega góður og traustur
maður. Hann var ungur í anda
allt til síðasta dags, hann var
sérstaklega barngóður, hafði
góða frásagnarhæfileika og
kunni margar sögur, ljóð og
kvæði sem glöddu unga sem
aldna. Guðni var umfram allt
grandvar og heiðarlegur mað-
ur, orðheppinn, glaðlyndur og
hlýr og naut þess að vera um-
kringdur börnum, barnabörn-
um, frændfólki og vandamönn-
um. Hann var ákaflega fróður
um eigin ætt og lagði sig fram
um að kynna sér ættir annarra.
Hann fylgdist alltaf vel með
sínu fólki hvar sem það var
statt hverju sinni. Áhugasamur
var hann um þjóðmál, hafði
gott minni og var oft til hans
leitað um menn og málefni fyrri
tíðar. Guðni var ákaflega
heimakær og vildi helst hvergi
annars staðar vera en á æsku-
stöðvunum á Maríubakka.
Börnin mín þrjú hafa notið
þeirra forréttinda sl . 9 ár að
búa í mikilli nálægð við Guðna
afa og hjá honum áttu þau allt-
af skjól. Það eru mikil viðbrigði
að geta ekki hitt afa þegar
heim er komið, hvort sem það
er að rabba eða að fá sælgæt-
ismola í litlar hendur og hér áð-
ur fyrr var það óskráð regla að
láta vita af sér þegar maður
var kominn heim, hvort sem
það var þegar við bjuggum í
höfuðborginni eða hér á Mar-
íubakka. Yngsta barnið mitt,
Kristófer, 4 ára afastrákur,
sagði við mig á dögunum að
hann vissi hvernig hinir dánu
færu til himna. Nú? sagði ég.
„Já, mamma, verðir Guðs, sem
eru englar, sækja mann þegar
maður er tilbúinn og svífa með
mann til himna. Þetta er leynd-
armál sem afi Guðni sagði mér
og Bríeti.“
Það fór ævinlega vel á með
okkur og er ég þakklát fyrir
kynni mín af tengdaföður mín-
um, velvilja hans og vináttuna
sem við áttum. Guðni, þín verð-
ur sárt saknað en minningarnar
lifa.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Auðbjörg B. Bjarnadóttir.
Dagurinn 19. september
2016, afmælisdagurinn minn,
mun ekki gleymast því þennan
dag fékk ég þær fréttir að
Guðni bróðir minn væri dáinn.
Svona er lífið, eða þannig týnist
tíminn má líka segja. Guðni
hefði orðið 80 ára 6. október
hefði hann lifað. Fyrstu end-
urminningarnar eru frá leikjum
okkar og uppátækjum. Ég man
að við fórum fram á sandinn
sunnan við Maríubakka með
hrútshorn, festum smáspýtur á
þau og þóttumst vera bænd-
urnir á Kálfafelli, Björn og
Helgi, að sækja timbur á fjöru
eins og gert var þegar vötnin
frusu á vetrum. Svo eignuð-
umst við kassabíla sem við
renndum okkur á niður hóla í
túninu, þá þóttumst við vera
bílstjórarnir hjá verslun Hall-
dórs Jónssonar í Vík, þeir
Bjarni Sæm. og Valdimar Tóm-
asson. Árin liðu, barnaskólinn í
Múlakoti, enginn skólabíll í þá
daga en við héldum til hjá góðu
frændfólki á Keldunúpi og
gengum á milli, eina klukku-
stund hvora leið sem þætti
mikið í dag. En bjart er yfir
bernskunnar tíð og árin liðu,
við uxum úr grasi eins og sagt
er. Fyrir utan störfin heima
fórum við að vinna utan heim-
ilis á vertíð og fleira, gjarnan
til skiptis og það var ævintýra-
blær yfir því og við lærðum
ýmislegt. Árið 1964 var ráðist í
að byggja nýtt íbúðarhús á
Maríubakka, seinna var svo
byggt við það hús önnur íbúð
sem Guðni flutti í með konu
sinni, Önnu Maríu Ólafsdóttur
frá Bakkakoti, við Suðurlands-
veg. Þau eignuðust fríðan
barnahóp og þegar sá hópur
stækkaði var enn byggt við
húsið á Maríubakka. Nú í dag
býr sonur þeirra, Bjarki Vil-
hjálmur, í elsta hluta íbúðar-
hússins á Maríubakka með fjöl-
skyldu sinni. Með búskapnum
ekur hann sjúkrabíl og Auð-
björg Brynja, kona hans, starf-
ar sem hjúkrunarfræðingur og
ljósmóðir og eru þau máttar-
stoðir í læknishéraðinu og ég
gleðst yfir því. Við Guðni ól-
umst upp saman, unnum saman
meginhluta ævinnar og eftir að
ég hætti búskap og flutti til
Keflavíkur töluðumst við oft
saman í síma og hann sagði
mér frá því helsta sem gerðist í
sveitinni mér til fróðleiks og
ánægju. Ég þakka bróður mín-
um fyrir samveruna og bið fjöl-
skyldu hans og vinum allrar
blessunar.
Kristófer Sigurðsson
frá Maríubakka.
Maríubakka í Fljótshverfi
ber hátt hjá mér í minningum
genginna ævidaga. Mig bar þar
fyrst að garði sumarið 1953,
gestur öllum ókunnur. Bænd-
urnir, Sigurður og Jón Sigurðs-
synir og faðir minn voru þre-
menningar í Skógaætt,
maddama Sólveig Einarsdóttir
á Prestsbakka, amma þeirra,
var systir Sigríðar í Varmahlíð,
ömmu föður míns. Ragnhildur
Sigurðardóttir, móðir þeirra
systra, kona Einars Högnason-
ar stúdents í Skógum, var
barnabarn sr. Jóns Steingríms-
sonar.
Þetta þótti mikill skyldleiki í
þann tíð. Þeir bræður tóku mér
sem frænda og þurfti ekki til,
rótgróin gestrisni og góðvild
gerði alla, háa sem lága, er að
garði bar jafna. Húsfreyjurnar,
Margrét Kristófersdóttir, kona
Sigurðar, og Margrét Magnús-
dóttir, kona Jóns, voru engir
eftirbátar bænda sinna í því að
fagna af alúð gestum og veita
vel. Þarna lá eins og gamall
menningarblær liðinna alda yfir
lífi og starfi, jafnt innan bæjar
sem utan.
Guðna Sigurðsson hef ég
þekkt í áratugi og þegið af hon-
um hugarhlýju, skemmtun og
fróðleik svo að ei gleymist.
Guðni og fjölskylda hans hafa
setið Maríubakka með mikilli
sæmd til dagsins í dag, byggt
ný og vönduð hús frá grunni,
fært land í nútímahorf og jafn-
framt sýnt hinni gömlu arfleifð
rækt og virðingu. Sami hlý-
leikablær menningar og góð-
vildar sem mætti mér 1953 hef-
ur haldist þar í góðu horfi,
alltaf jafnnotalegt að setjast
þar niður og spjalla um líðandi
stund og liðna tíð. Guðni sinnti
búi og fjölskyldu sem best
gegndi. Hann var flestum fjöl-
fróðari og festi minningaþætti
á blöð, þar er fjársjóður sem
síðar verður mikils metinn.
Hann var hagmæltur vel en fór
hljótt með. Mig leiddi hann úr
garði sumarið 2015 með hug-
þekku ljóði. Hin síðari ár áttum
við einatt samræður í síma þar
sem margt bar á góma um
gengna þjóðmenningu og leitað
svara er svo bar undir. Ég
sakna hans mjög. Minningar
um hlýjan, hugþekkan mann
verða ekki frá mér teknar.
Hann naut þeirrar hamingju að
eiga umhyggjusama eiginkonu,
góð og vel gefin börn, tengda-
börn og góða niðja. Ég votta
þeim öllum af alhuga samúð.
Mér er harmur í huga en ég
ann frænda og vini þess vel að
hafa fengið eilífan frið eftir
langa og harða baráttu við
heilsubrest.
Þórður Tómasson.
Það hefur hver sína sýn á
sveitina en hún birtist manni á
ólíkan hátt, allt eftir því hvaðan
á hana er horft. Frá eldhús-
glugganum á Maríubakka sér
maður sveitina frá öðru sjón-
arhorni en ég er vanur en það
er sjónarhornið sem Guðni
þekkti best sem er líklega ein-
hver tilkomumesta fjallasýn
sem hægt er að hugsa sér. Síð-
an ég kom þangað fyrst hef ég
ýmist átt erindi eða gert mér
upp erindi til að banka á hurð-
ina hjá Guðna.
Fundirnir okkar voru inni-
haldsríkir og drógust stundum
á langinn enda var skrafað um
flestallt annað en upphaflegt
erindi mitt var. Guðni þekkti
söguna og frásagnir þeirra sem
gengnir eru.
Það var ekki búið að sötra
mikið af kaffinu þegar Guðni
var kominn á flug en hann
hafði mikla frásagnargáfu og
hafði gaman af að segja frá.
Bestu sögurnar úr sveitinni
voru sumar hverjar frá þarsíð-
ustu öld en við báðir vissum að
sannleiksgildið var ekki alltaf
aðalatriðið heldur aukaatriði í
heildarmyndinni, enda var aldr-
ei á nokkurn mann hallað. Þess
vegna var svo oft skellt upp úr
yfir kaffibollum í hita leiksins.
Það var happ að kynnast Guðna
og fá að sjá sveitina út um hans
eldhúsglugga. Ég hef styrkst í
þeirri trú að maður þekkir ekki
sveitina ef maður þekkir ekki
fólkið sem þar býr og með því
að horfa út um eldhúsglugga
nágrannans öðlast maður meiri
víðsýni. Ég færi fjölskyldunni á
Maríubakka innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur Jónu í Kálfa-
fellskoti.
Hörður
Hauksson.
Guðni Sigurður
Sigurðsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur.
Minningargreinar