Morgunblaðið - 08.10.2016, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 2016
✝ Sigríður Ingi-björg Bjarna-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
19. febrúar 1931.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands í Vest-
mannaeyjum, 1.
október 2016.
Foreldrar
Sigríðar Ingibjarg-
ar voru Bjarni
Bjarnason, f. 12. nóvember 1903 í
Efri-Hömrum í Holtum í Rangár-
vallasýslu, d. 9. apríl 1993, og
Sigurbjörg Einarsdóttir, f. 27.
apríl 1910 á Krossi í Landeyjum í
Rangárvallasýslu, d. 1. sept-
ember 1987. Systkini Sigríðar
Ingibjargar: Einar Valur, f. 25.
mars 1932, d. 5. september 2014,
og Gunnhildur, f. 4. apríl 1935.
Foreldrar þeirra, Bjarni og Sig-
urbjörg, bjuggu allan sinn bú-
skap í Eyjum og voru jafnan
kennd við hús þeirra, Breiðholt
nóvember 1953, eiginmaður
hennar er Páll G. Ágústsson.
Börn þeirra eru a) Íris, f. 1973 ,
gift Rúnari Þór Birgissyni og
eiga þau þrjú börn. b) Stefán, f.
1979, kvæntur Clöru L. Benitez
Robertsdóttur og eiga þau fjög-
ur börn. c) Hjalti, f. 1990, í sam-
búð með Örnu Hlín Ástþórsdótt-
ur.
Að lokinni skólagöngu í Eyj-
um fór Sirrý í Húsmæðraskól-
ann að Laugalandi í Eyjafirði
skólaárið 1949-1950. Eftir að
dæturnar uxu úr grasi fór hún á
vinnumarkað á nýjan leik og
starfaði meðal annars í versl-
unum tengdaforeldra sinna. Þá
starfaði hún um langt árabil við
handavinnukennslu í Gagn-
fræðaskólanum í Eyjum og síðar
veitti hún forstöðu í Athvarfi
nemenda við Barnaskóla Vest-
mannaeyja og Hamarskólann í
Eyjum. Sirrý lét af störfum árið
2001 þegar hún varð sjötug.
Síðustu æviárin eftir að heils-
an gaf sig dvaldi Sirrý á Heil-
brigðisstofnuninni í Vest-
mannaeyjum.
Útför Sigríðar Ingibjargar
fer fram frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum í dag, 8. október
2016, kl. 14.
við Vest-
mannabraut.
Sigríður Ingi-
björg, eða Sirrý
eins og hún var
jafnan kölluð, gift-
ist 12. apríl 1952
Stefáni Helgasyni,
elsta syni hjónanna
Helga Benedikts-
sonar, f. 1899, d.
1971, og Guðrúnar
Stefánsdóttur, f.
1908, d. 2009. Dætur þeirra eru :
1. Guðrún, f. 17. ágúst 1952 .
Eiginmaður hennar er Arnar
Sigurmundsson. Hún á þrjú
börn með fyrri eiginmanni sín-
um, Jóni Braga Bjarnasyni. Þau
eru: a) Sigurrós, f. 1972, gift
Kára Árnasyni Ibsen og eiga
þau tvo syni. b) Sigríður Dröfn,
f. 1976, gift Andrési Þór Gunn-
laugssyni og eiga þau fjögur
börn, c) Bjarni Bragi, f. 1991, í
sambúð með Hólmfríði Hart-
mannsdóttur. 2. Sigurbjörg, f. 7.
Faðmlag Sirrýjar ömmu var
innilegra og lengra þegar ég
hitti hana í síðasta skipti í sum-
ar, áður en ég fór frá Eyjum. Á
leið minni af spítalanum velti
ég fyrir mér hvort hún vissi
meira en ég – einhvern veginn
grunar mig það.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu eru frá Brimhólabraut-
inni, en við Hjalti frændi dvöld-
um þar saman löngum stund-
um. Hús Sirrýjar ömmu og
Denna afa og umhverfið í kring
var allt einn stór ævintýra-
heimur. Svefnsófinn sem við
gistum í var ekki sófi heldur
var hann Herjólfur, bláa teppið
á ganginum var sjór sem varð
að hoppa yfir. Hrjóstrugir
klettar á Hólnum urðu að húsi
með eldhúsaðstöðu og kjallara
og með einni nælu breytti
amma teppi í riddaraskikkju. Í
bakgarðinum tókum við öll
saman upp alls konar græn-
meti. Minnisstæð er búðarferð
með ömmu og afa þar sem
amma missti á mig eggjabakka
svo kollurinn varð að eggja-
köku, stóratburður fyrir lítinn
koll.
Eftir fráfall Denna afa árið
2000 fluttist Sirrý amma í íbúð
eldri borgara í Kleifarhrauni.
Allt var einhvern veginn betra
hjá ömmu en heima, meira að
segja mjólkin. Þær voru ófáar
gæðastundirnar sem fjölskyld-
an átti hjá ömmu sem umvafði
okkur með sinni hlýju og af-
slöppuðu nærveru. Hvort sem
það var á leið heim úr skól-
anum, af sparkvellinum eða í
hádegismat og kríu í sófanum,
alltaf voru dyrnar hjá ömmu
opnar og pönnukökupannan
stutt undan.
Við amma ræddum eitt og
annað, hvort sem það voru
gömul ástarbréf foreldra henn-
ar eða Heimaeyjargosið og
gamli tíminn. En það sem mér
finnst standa upp úr þessum
samræðum var hversu ótrúlega
umburðarlynd hún var þegar
kom að litrófi mannlífsins, hún
felldi enga dóma – allir voru
bara mannlegir.
Undanfarin ár fékk hún ófá-
ar heimsóknir upp á spítala í
Eyjum. Þar hafði hún helst
áhyggjur af því hvort allir gest-
komandi fengju kaffi og með-
læti. Hún var meira en tilbúin
til þess að hætta sér í svað-
ilfarir á óstyrkum fótunum svo
allir fengju sitt, svo að stundum
þurfti beinlínis að standa yfir
henni. Í fjölskylduboðum síð-
ustu árin naut hún sín þar sem
hún rifjaði upp gamla tíma yfir
slædsmynda-sýningum og dáð-
ist að litlu börnunum.
Það er erfitt að kveðja, en ég
er þakklátur fyrir að hafa átt
svona yndislega ömmu og að
geta yljað mér um hjartarætur
við minningarnar um allar góðu
samverustundirnar. Takk fyrir
allt.
Bjarni Bragi.
Elsku besta Sirrý amma.
Mikið rosalega er erfitt að
kveðja þig, en samt um leið er
ég glaður að þú fáir loks að
hitta Denna afa og alla þá sem
eru þér svo mikilvægir. Ég er
glaður að hafa safnað ótrúlega
dýrmætum minningum um ynd-
islega ömmu.
Þú átt svo sannarlega risa-
stóran hluta af hjarta mínu,
söknuðurinn er mikill, tóma-
rúmið er mikið en ég get hugg-
að mig við það að plássið sem
þú skilur eftir er pláss fyrir
þær endalausu minningar sem
ég á um þig, á um okkur saman
að hafa gaman. Þær mun ég að
eilífa geyma.
Ég þekki ekki lífið án þín,
allt frá því ég fæddist varðst þú
stór partur af því, þú varst mér
svo mikilvæg. Þú varst ekki
bara amma mín, þú varst vin-
kona mín. Við spjölluðum mikið
saman, við rúntuðum saman,
við grínuðumst saman. Þú varst
svo góð við allt og alla, þú sást
það góða í öllum.
Þolinmæði þín var einstök,
það mátti sko allt hjá Sirrý
ömmu og Denna afa.
Þú spurðir mig þegar ég var
lítill hvað krakkarnir á leikskól-
anum mínum hétu, ég svaraði:
„Áttu ís?“ Ísinn fékk ég alltaf
en þó komst það ekki til skila
fyrr en löngu síðar, að ég var
einfaldlega að svara þér að Ás-
laug Dís væri með mér á leik-
skólanum. Takk fyrir alla ísana,
takk fyrir allar pönnukökurnar,
takk fyrir allt, elsku amma.
Gleðinni, kærleikanum, húm-
ornum og þolinmæðinni tapaðir
þú aldrei. Minningunni um þig,
elsku amma mín, tapa ég aldr-
ei.
Við sjáumst síðar og þá fæ
ég pottþétt pönnukökur, ég bið
vel að heilsa öllum sem ég
þekki þarna uppi.
Hjalti Enok.
Elsku Sirrý amma.
Við eigum öll eftir að sakna
þín og allar góðu minningarnar
verða ávallt varðveittar hjá
okkur. Til dæmis þegar ég var í
pössun hjá þér og við elduðum
saman rosalega flott kjöt. Þá
sagði ég: Amma þú verður að
muna að steikja kjötið í 2 mín-
útur á hvorri hlið eins og karl-
inn i sjónvarpinu sagði, og að
sjálfsögðu gerðir þú það fyrir
mig. Eins þegar við vorum í
skrifstofuleik og við sendum
skeyti á milli okkar eða þegar
við vorum í spítalaleik og þá
skaust ég undir hornborðið, þar
sem dótakassinn var, náði í
sárabindið og fékk að vefja þig
alla. Eins man ég þegar við
misstum ilmvatnið í gólfið og
allt húsið angaði af ömmulykt
og við hlógum bara að því. Þú
varst alltaf tilbúin að hjálpa til
ef eitthvað var að, hugga mann
þegar maður átti erfitt eða
hlæja þegar manni leið illa og
koma manni í gott skap.
Seinna þegar ég var kominn
í skóla þá komum við Sirrý allt-
af í hádegismat á föstudögum
og þú varst alltaf búin að elda
eitthvað gott, en alltaf var nú
grjónagrauturinn bestur. Það
var fastur liður hjá okkur fjöl-
skyldunni á Þorláksmessu að
koma til þín í hangikjöt. Eins
var laufabrauðsútskurðurinn
hjá þér alveg ómissandi liður í
jólunum. Þetta eiga eftir að
verða skrítin jól og áramót í ár
þegar það vantar þig hjá okkur.
Við fengum oft að baka með
þér flatkökur og pönnukökur
og borðuðum það með bestu
lyst enda varst þú best í þeim
flokki.
Þín verður sárt saknað, en
við vitum að þú verður alltaf
með okkur.
Ástarþakkir fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig, elsku
amma.
Þinn,
Snorri.
Elsku amma, það eru bara
liðnir nokkrir dagar en samt
sakna ég þín eins og þú sért
búin að vera rosa lengi í burtu
frá okkur.
Ég fór aðeins að hugsa um
allar skemmtilegu og góðu
minningar okkar saman. Þegar
ég var lítil vildir þú alltaf leika
við mig og ég vildi alltaf vera
hjá þér. Þegar ég var síðan í
grunnskóla kom ég alltaf til þín
eftir skóla og þú varst alltaf
búin að elda góðan mat fyrir
mig. Síðan horfðum við alltaf
saman á þáttinn okkar og
spjölluðum mikið um persón-
urnar og hvað við vonuðumst til
að myndi gerast í næsta þætti.
Þú vildir alltaf láta mig lesa svo
þú gætir heyrt hvað ég væri
búin að bæta mig frá degi til
dags. Alltaf þegar við systkinin
áttum að fara í pössun þá vildi
ég fara til þín því það var svo
mikið kósí hjá okkur. Á morgn-
ana vaknaði ég síðan alltaf við
það að þú varst búin að finna
handa mér rosa flottan morg-
unmat og búin að skera niður
fullt af ávöxtum fyrir mig sem
þú færðir mér síðan á bakka.
Eftir að þú fórst á spítalann
gaf ég mér ekki eins mikinn
tíma til þess að kíkja á þig, því
fannst mér við fjarlægjast hvor
aðra pínu. Núna hugsa ég bara,
vá ég hefði átt að finna mér
meiri tíma til að bara fara til
þín og spjalla um allt og ekk-
ert.
En núna veit ég að þér líður
ekkert illa lengur. Núna ertu
ekki jafn þreytt og ég veit að
þú ert komin til mömmu þinnar
og pabba og til Denna afa.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar og minningarnar. Þú ert
og verður alltaf mín mesta fyr-
irmynd í lífinu og ég er svo
endalaust stolt af því að bæði
hef ég getað kallað þig ömmu
mína og svo stolt og glöð að ég
fái að bera nafn þitt með mér
alltaf.
Ég elska þig. Þitt langa-
ömmubarn,
Sirrý.
Móðir mín ól tvær kynslóðir
í þennan heim á 23 árum. Mág-
konur mínar, þær Sirrý, Bryn-
dís og Dóra, voru því stundum
ígildi móður minnar þegar for-
eldrarnir voru af bæ, enda var
ég á svipuðum aldri og bræðra-
börnin.
Sirrý var glaðlynd kona og
góðlynd. Hún hafði gott lag á
börnum og lét þau hlýða sér ef
þess þurfti. Hún var mannvinur
og sáttasemjari, sem einatt var
leitað til þegar draga þurfti úr
ýfingum milli manna. Stefán
sagði móður okkar eitt sinn að
þeim hefði aldrei orðið sundur-
orða í hjónabandi sínu.
Minningarnar hópast að. Um
aðventuleytið 1959 sáu þau
Sirrý og Denni um heimilið að
Heiðarvegi 20 á meðan móðir
okkar var með Helga bróður í
Reykjavík, þar sem hann barð-
ist við hvítblæðið sem dró hann
til dauða árið eftir. Þær Guð-
rún og Systa voru kærkomnir
leikfélagar. Töluðum við ótal
margt og reyndum enn fleira.
Þá hafði sá siður komist á að
gefa börnum í skóinn og varð
það til þess að við sofnuðum
stundum seint. Oft var kveikt
frammi á gangi og skein ljós-
geislinn á sængina hjá okkur.
Við komumst að því að englar
væru þar á ferð. Stundum
reyndum við að ýta þeim á
brott, en hvernig sem við kuðl-
uðum sænginni fóru þeir
hvergi.
Þeim hjónum var einstök
gestrisni í blóð borin og ein-
hvern veginn fór það svo að við
kynntum iðulega fyrir þeim
gesti sem að garði bar. Móttök-
urnar voru hlýlegar og alltaf
eitthvað gómsætt á borðum.
Kvöldið fyrir skírdag 1971 fór-
um við í heimsókn á Boðaslóð-
ina og fengum firnagóða rjóma-
tertu. Kvöldið eftir spurði
pabbi hvort við ættum ekki að
heimsækja Sirrý um helgina og
hjálpa þeim hjónum með kök-
una. Leikar fóru svo að hún var
nýtt á föstudaginn langa handa
fjölskyldu og vinum sem komu
til að votta samúð sína vegna
andláts hans.
Sirrý var einkar næm á að-
stæður og tilfinningar fólks.
Vorið 1987 átti ég erindi til
Eyja og bauð með mér konu
nokkurri, sem varð síðar eigin-
kona mín. Við héldum að engan
grunaði að um samdrátt væri
að ræða, en mamma trúði mér
fyrir því að Sirrý hefði sagt sér
að greinilega væri þetta ást-
arsamband, „því að hún horfði
á hann með svo mikilli vænt-
umþykju“. Auðvitað voru þetta
góðar fréttir.
Stefán lést árið 2000 og
syrgði hún hann mjög. Naut
Sirrý þess að tala um hann og
segja frá ýmsu sem borið hafði
við um ævina. En smám saman
fann hún glaðlyndi sitt á ný og
hefur umhyggja afkomenda
hennar vafalítið stuðlað að því.
Á ég þar við Guðrúnu og Systu,
afkomendur þeirra og eigin-
menn.
Við hjónin heimsóttum Sirrý
í síðasta sinn í sumar. Hún var
glöð að vanda en hugurinn
reikaði víða og athafnaþráin
lýsti sér í orðræðum hennar um
að hún ætlaði nú að fara að
pakka saman og halda heim af
sjúkrahúsinu. Margt rifjuðum
við upp. „Þú varst nú stundum
óttalega óþægur við mig,“ sagði
hún. Kannaðist ég vel við það
og bað hana fyrirgefningar. „Ef
þú kyssir mig á kinnina,“ svar-
aði hún og hlýddi ég því.
Við Elín biðjum sál hennar
allrar blessunar og vottum
þeim Guðrúnu, Systu og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar.
Arnþór Helgason.
Brosmildi, glettni og hlátur-
mildi eru allt orð sem koma
upp í hugann þegar ég hugsa til
Sirrýar. Hún var einstaklega
hjartahlý og glaðsinna kona.
Það birti upp í kringum hana.
Við Fífilgötufjölskyldan áttum
margar góðar samverustundir
með Sirrý og fjölskyldu. M.a.
gamlárskvöldin hjá okkur á
Fífó og þrettándakvöldin á
Boðaslóðinni hjá þeim. Báts-
ferðirnar, þegar haldið var til
Sölva. Ég átti líka góðar stund-
ir hjá Sirrý og Denna frænda,
manni hennar, þegar þau pöss-
uðu mig í æsku. Sirrý umfaðm-
aði mig og sinnti af mikilli
natni. Ég held að það hafi
myndast ákveðinn strengur
milli okkar frá þeim tíma sem
var alltaf til staðar. Ég kveð
þessa eðalkonu með söknuði og
þakklæti fyrir samferðina og
allar þær góðu minningar sem
hún skildi eftir handa mér.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég til dætra hennar, niðja
og annarra í fjölskyldunni.
Stefán Haukur
Jóhannesson.
Sigríður Bjarnadóttir, Sirrý,
elskuleg vinkona foreldra
minna og okkar systkinanna á
Fífilgötu 8, hefur kvatt þetta
líf. Hún skilur eftir sig góðar
minningar um ljúfa manneskju
sem öllum þótti vænt um. Hún
var ávallt hlý og brosandi, með
góðan húmor og gleði sem
geislaði af henni. Sirrý kenndi
hannyrðir við gagnfræðaskól-
ann þegar ég var unglingur og
náði góðu sambandi við okkur,
nemendur sína, þó að unglinga-
stælarnir væru stundum yfir-
þyrmandi. Seinna unnum við
Sirrý saman í þessum sama
skóla þegar ég hóf kennslu og
áttum gott og skemmtilegt
samstarf . Eftir það fór Sirrý
að vinna í barnaskólanum þar
sem hún hélt utan um athvarf
skólans og man ég eftir að Ei-
ríkur heitinn skólastjóri kynnti
hana sem „ömmuna“ í athvarf-
inu. Öll börnin sem þangað
sóttu nutu hins hlýja hjartalags
sem Sirrý bjó yfir. Hún sýndi
þeim ávallt þolinmæði, skilning,
stuðning og elskusemi og hvatti
þau sífellt til dáða. Nokkuð er
ég viss um að margir skjól-
stæðinga hennar hugsa til
hennar með mikilli hlýju þó
mörg ár séu liðin síðan athvarf-
ið var og hét.
Ég vil, fyrir hönd móður
minnar og systkina, þakka
samfylgdina í gegnum lífið.
Megi blessun fylgja afkomend-
um hennar sem við sendum
innilegar samúðarkveðjur.
Erna Jóhannesdóttir.
Sigríður Ingibjörg
Bjarnadóttir
Elsku Walter
minn, ég kynntist
þér fyrir fjórum ár-
um þegar ég kynnt-
ist Eiríki syni þínum, við áttum
alltaf gott samtal þegar þú komst
í heimsókn og þú gast alltaf hleg-
ið endalaust að sögunum þínum
aftur og aftur og við létum sem
við hefðum aldrei heyrt þær áður
og gátum hlegið með. Þú spilaðir
mikið á harmonikku og hljóm-
borð í gegnum tíðina og spilaðir
oft á böllum fyrir eldri borgara,
en ég fékk nú bara einu sinni að
heyra þig spila og er svo heppin
að eiga það enn, og í minningunni
get ég rifjað það upp þegar þú
varst að spila það og felli smá tár
við það. Eiríkur fékk frá þér
þennan mikla tónlistaráhuga og
spilar hann mikið sjálfur í dag.
Síðustu mánuði tengdumst við
mikið, þú varst búinn að vera
mikið veikur og við vorum alltaf
Walter Borgar
✝ Walter Borgarfæddist 12.
ágúst 1943. Hann
lést 20. september
2016.
Útför Walters
fór fram 30. sept-
ember 2016.
að vona að þú mynd-
ir hressast en þinn
tími var kominn og
vil ég þakka þér fyr-
ir það sem ég fékk
að kynnast þér. Mér
fannst svo gaman í
restina þegar ég
heimsótti þig og þú
varst að vakna. Þeg-
ar ég sagði: „þekk-
irðu mig“ þá sagð-
irðu: „heldurðu að
ég þekki ekki tengdadóttur
mína“. Það væri nú annað hvort.
Þegar þú hefur vind í fang,
þá haltu höfðinu hátt.
Hræðstu ei myrkrið,
það mun birta til.
Því að ljós heimsins
mun þér lýsa
í gegnum dauðans dimman dal.
Hann fer á undan
í gegnum storm og regn.
Þú munt aldrei ganga einn,
munt aldrei ganga einn.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Walter minn, hafðu
þökk fyrir þín kynni. Ég mun
sakna þín.
Þín tengdadóttir,
Svava.