Morgunblaðið - 13.10.2016, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 2016
✝ Ólafur HaukurFlygenring
fæddist í Hafn-
arfirði 20. júlí 1924.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfirði
4. október 2016.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Kristjánsdóttir,
húsfreyja, f. 1.1.
1902, d. 11.1. 1982,
og Garðar Flygenring, bakari og
bifreiðarstjóri, f. 19.7. 1895, d.
20.10. 1957. Systkini Ólafs eru
Kristján Ágúst, f. 1927, d. 2011,
Þórarinn Kampmann, f. 1931, d.
2013, Þórarinn, f. 1932, d. 1985,
Edda, f. 1939.
Ólafur fæddist og lést í Hafn-
arfirði en meginhluta ævinnar
bjó hann í Reykjavík og lengst á
Tunguvegi 14. Ólafur kvæntist
þann 26.2. 1949 Láru Sigríði
Valdemarsdóttur, f. 14.6. 1927, d.
Michael F. Nielsen, f. 1970,
þeirra dætur eru Inga María, f.
2003, og Anna Sofia, f. 2007. b)
Haraldur, f. 1980, í sambúð með
Árnýju Guðrúnu Ólafsdóttur, f.
1978, börn þeirra eru Laufey
Lára, f. 2010, Ólafur Haukur, f.
2016, sonur Haraldar, Nökkvi
Már, f. 1999, á einnig heimili hjá
þeim. c) Gunnar Örn, f. 1984.
Ólafur byrjaði ungur að vinna
til að létta undir fjárhag fjöl-
skyldunnar. Á unglingsárum
vann hann sem þingsveinn. Árið
1941 byrjaði hann 17 ára gamall
að vinna hjá Vélsmiðjunni Hamri
og varð svo verslunarstjóri í
Hamarsbúð þegar hún var opnuð
og vann þar þangað til búðinni
var lokað. Ólafur hóf svo störf
sem afgreiðslumaður í Húsa-
smiðjunni 1988 og vann þar
þangað til hann varð 70 ára.
Ólafur var meðlimur í Lions-
klúbbnum Fjölni frá árinu 1969
og mætti á fundi þar til fyrir hálfi
ári er heilsan brast. Hann var til-
nefndur sem Melvin Jones Lions-
félagi.
Útför hans fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, 13. októ-
ber 2016, klukkan 15.
30.7. 1999. For-
eldrar hennar voru
Ingibjörg Björns-
dóttir, húsmóðir, f.
13.2. 1906, d. 22.10.
1989, og Valdemar
Júlíusson, sjómað-
ur, f. 13.8. 1903, d.
18.8. 1963. Börn
Ólafs og Láru eru:
1) Ingibjörg, félags-
ráðgjafi, f. 9.6. 1950,
gift Páli Guðjóns-
syni, viðskiptafræðingi, f. 16.12.
1950, börn þeirra: a) Jóhanna
Sigríður, f. 1971, hennar dóttir
er Lísbet Freyja Ýmisdóttir, f.
2007, b) Ólafur Haukur, f. 1978 í
sambúð með Evu Rún Ingimund-
ardóttur, f. 1980, börn þeirra eru
Sindri Páll, f. 2010, og Lára Inga,
f. 2014. 2) Ásthildur, skrif-
stofustjóri, f. 19.8. 1955, gift
Friðriki Garðarssyni, rafvirkja-
meistara, f. 9.6. 1951, börn
þeirra: a) Lára Björk, f. 1976, gift
Þann 4. október sl. lést
tengdafaðir minn, Ólafur Hauk-
ur Flygenring, á hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi. Hann var á
93. aldursári.
Þó að okkur ættingjum hans
hafi verið það ljóst um nokkurt
skeið að hverju stefndi er sökn-
uðurinn afar mikill enda var
hér á ferð einstakur maður sem
var í senn mikill faðir, tengda-
faðir, afi og langafi.
Ég kynntist Óla tengda-
pabba fyrir 43 árum þegar ég
og kona mín, Ásthildur, felldum
hugi saman. Mér varð fljótt
ljóst eftir að ég fór að venja
komur mínar á Tunguveg 14 að
þar ríkti mikill kærleikur, ást
og umhyggja. Það var afar gott
að koma á Tunguveginn til Óla
og Láru tengdamömmu og það-
an fór enginn svangur, svo mik-
ið var víst. Þessum sama kær-
leik og umhyggju kynntust öll
barnabörnin þeirra eftir að þau
komu til sögunar. Það var
sannarlega toppurinn á tilver-
unni að fara í dekur til ömmu
og afa á Tunguveginn.
Nokkru eftir að tengda-
mamma lést ákvað Óli að selja
Tunguveginn og varð úr að
hann keypti sér litla íbúð á
Hjallabraut 33 í Hafnarfirði.
Var hann þar með kominn í
göngufæri við heimili okkar
Addýjar á Blómvanginum og
einnig var stutt fyrir hann að
fara til okkar á Flatahraunið
þar sem fyrirtæki okkar er til
húsa. Höguðu atvik því þannig
að í rúman áratug kom hann á
hverjum degi til okkar og vildi
vita hvernig hann gæti orðið að
liði, hvort sem um var að ræða
að ná í aðföng í bæinn eða að
rétta á einhvern annan máta
hjálparhönd. Að þiggja laun
fyrir var ekki á dagskrá hans
heldur bara að verða að liði.
Allt þetta verður aldrei full-
þakkað.
Óli var laxveiðimaður góður
og var afar gaman að fara slík-
ar ferðir með honum. Mér er
afar minnisstæð ferð sem við
fórum í Miðfjarðará í Bakka-
flóa. Atvik höguðu því þannig í
þetta skipti að í ferðinni voru
bara karlar þannig að ljóst var
að eldhúsverkin yrðum við að
leysa sjálfir.
Einn daginn var á matseðl-
inum kalt hangikjöt og með því
m.a. grænar baunir sem Óli var
að hita upp. Þegar baunirnar
voru tilbúnar ætlaði hann að
setja pottinn á borðið en var-
aðist ekki að handfang pottsins
var bilað og snerist potturinn
og baunirnar enduðu á trégólf-
inu í veiðihúsinu. En ráðaleysi
var ekki hluti af lífsmunstri Óla
þannig að hann náði sér í
spaða, mokaði baununum upp í
pottinn aftur og kom honum á
borðið þar sem þær voru borð-
aðar með bestu lyst. Eina
breytingin var sú að nú hétu
þær ekki Grænar baunir heldur
Gólfbaunir. Var eftir þetta
mjög oft spurt þegar grænar
baunir áttu í hlut hvort þetta
væru grænar baunir eða gólf-
baunir.
En nú er komið að leiðarlok-
um og mér er efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast einstökum
manni og allri hans góð-
mennsku og alúð við mig og allt
mitt fólk. Þessar ljóðlínur
þykja mér við hæfi á þessari
stundu
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þinn tengdasonur
Friðrik.
Það eru svo margar góðar
minningar um þig, elsku afi
minn, að ef ég ætlaði að koma
þeim öllum fyrir hér í blaðinu
yrði að gefa út aukablað. Þú
varst ekki bara afi heldur svo
mikill vinur og þú ræktaðir
gott vinasamband við mig. Sú
mynd sem kemur upp í huga
minn af þér er hvað þú varst
alltaf lífsglaður, jákvæður, lést
ekki hlutina vefjast fyrir þér,
fannst alltaf lausn á öllu og svo
nægjusamur.
Sem barn man ég eftir því
þegar þú og amma komuð í bú-
staðinn okkar á Suzuki Fox.
Það sem þú dásamaðir þennan
jeppa, algjört tryllitæki. Þú
hafðir lagt niður aftursætin og
fékk ég að sitja aftur í á meðan
þú brunaðir um vegslóðann yfir
Kverná, Dalsá og ég eins og
skopparabolti þarna aftur í að
reyna að halda mér í eitthvað.
Þegar þú varst sjötugur fór-
um við í bústaðinn á rauða Sub-
aru-bílnum sem var fólksbíll/
jeppi því hann var með bæði
hátt og lágt drif eins og þú orð-
aðir það. Ferðin austur gekk
vel en á síðasta deginum
ákváðum við að fara upp að
Sólheimajökli vestanmegin. Þar
ætlaðir þú að sýna mér og þér
hvað byggi í þessu tryllitæki.
Við komumst aftur heim í bú-
stað en þá uppgötvaðist gat á
vatnskassanum og varð að
draga bílinn til byggða.
Þegar þú hættir að vinna
keyptir þú tíu daga veiðikort í
Eystri-Rangá. Manstu þegar
ég setti í fimmtán punda laxinn
og þú náðir honum í háfinn, við
komum með hann upp í veiði-
hús, veiðivörðurinn tók mynd af
mér með hann, daginn eftir
kom mynd í Mogganum að lax-
inn væri mættur í Rangárnar.
Fyrir mig var þetta ekkert smá
afrek og það sem við vorum
sáttir að hafa fengið fyrsta lax-
inn í Rangánum þetta sumarið
og áttum enn eftir að fara níu
sinnum í viðbót, þvílík gleði og
veisla.
Á áttræðisafmælinu þínu fór-
um við barnabörnin með þig í
óvissuferð. Það var ýmislegt
dótið sem þú varðst að hafa
með þér, þar á meðal vegabréf.
Síðan þegar við komum upp á
flugvöll sagði ég við þig að ég
ætlaði inn og athuga hvort vél-
in væri ekki á áætlun. Svipnum
á þér gleymi ég aldrei en þegar
ég kom aftur út var búið að
segja þér að við værum ekki að
fara úr landi og það var þér
mikill léttir. En þessi óvissu-
ferð var tekin upp á upptökuvél
og er alltaf gaman að horfa á
hana og rifja upp skemmtilegar
stundir.
Í barnæsku þegar eitthvað
bjátaði á átti maður það til að
fara upp á Skalla og hringja í
heimasímann á Tunguveginum.
Það stóð aldrei á því að ef þú
fannst að mér leið ekki vel þá
bauðst þú til þess að sækja
mig, annars leystum við málin í
gegnum símann, man eftir
skiptum þar sem afgreiðslu-
stúlkan sagði við mig að tíkall-
inn væri löngu búinn en það
var svo gott að tala við þig, þú
hlustaðir á mig, skildir og virtir
skoðanir mínar, áttir það til
margoft að taka upp hanskann
fyrir mig og standa með mér
eins og sannur vinur.
Þú áttir alltaf tíma fyrir mig,
þess vegna sé ég eftir því að ég
skyldi ekki eiga meiri tíma fyr-
ir þig, kæri vinur, þú verður að
fyrirgefa það. En þú skildir að
ég var nokkuð upptekinn,
kvöldnám, vinnan, fjölskyldan,
já við spjölluðum um þetta.
Takk fyrir öll árin, að vera
afi minn, að hafa verið til.
Minningarnar um þig lifa, elsku
afi.
Haraldur Friðriksson.
Elsku afi minn, vinur og fyr-
irmynd, hefur nú kvatt þennan
heim. Minningar um þær
stundir sem við áttum saman
streyma upp á yfirborðið og
geta verið yfirþyrmandi en í
góðum skilningi þar sem ég á
bara góðar minningar um afa
minn og þær ættu aðeins að
leiða til bross og gleði nema
núna er sár söknuður inn á
milli. Enn erfiðara er að vita að
hann sé ekki lengur til staðar,
maðurinn sem studdi mig ávallt
í öllu sem ég gerði.
Mínar helstu minningar úr
æsku eru þegar var farið að
veiða með afa, það skipti ekki
Ólafur Haukur
Flygenring
✝ Viktor Ægis-son fæddist í
Reykjavík 24.
febrúar 1948.
Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 2.
október 2016.
Foreldrar hans
eru Ægir Vigfús-
son húsgagna-
smíðameistari, f.
26. febrúar 1930 í Reykjavík, og
Sigríður Unnur Konráðsdóttir
húsmóðir, f. 14. september 1929
á Orrahóli, Fellsströnd í Dala-
sýslu, d. 22. júlí 2010. Viktor
var elstur af fjórum systkinum,
hin eru 1) Konráð, f. 10. desem-
ber 1953, eiginkona hans er
Þórunn Björg Birgisdóttir, f. 9.
október 1953, 2) Lúðvík Berg, f.
5. mars 1958, eiginkona hans er
Guðrún Júlína Tómasdóttir, f.
30. október 1958, 3) Aldís
Björk, f. 6. júní 1967.
Þann 23. ágúst 1975 giftist
Viktor eftirlifandi eignkonu
sinni, Guðrúnu Baldursdóttur
skólaritara, f. 15. maí 1947 á
eru Bjarni Már, f. 2013, og
Viktor Benedikt Már, f. 2014.
Börn Ingimars af fyrra sam-
bandi eru Ottó Ingi, f. 1995,
Margrét Lísa, f. 1997, og Sindri
Már, f. 2000.
Viktor ólst upp í Vogahverf-
inu í Reykjavík, lauk námi í
húsgagnasmíði frá Iðnskólanum
í Reykjavík og tók sveinspróf í
kjölfarið og fékk síðar meist-
arabréf. Hann starfaði átján ár
með föður sínum Ægi á verk-
stæðinu Trjástofninum. Árið
1985 fór Viktor að starfa sjálf-
stætt og stofnaði fyrirtækið
Tréafl ásamt Þórhalli Sveins-
syni. Síðar starfaði hann einn
sem verktaki og vann mikið við
tjón fyrir Sjóvá og einnig aðra
smíðavinnu. Viktor og Guðrún
hófu fyrst búskap í Fossvogin-
um en fluttu árið 1988 upp í
Grafarvog. Viktor vandaði allt
sem hann smíðaði og sést það
best á heimilinu í Hverafoldinni
og sumarhúsi fjölskyldunnar í
Borgarfirðinum sem hann
byggði frá grunni. Viktor hafði
mikinn áhuga á knattspyrnu og
fór á ófáa leiki hjá uppeldisfé-
laginu sínu Fram. Útför Viktors
fer fram frá Grafarvogskirkju í
dag, 13. október 2016, og hefst
athöfnin klukkan 13.
Siglufirði. For-
eldrar hennar voru
Baldur Ólafsson
múrarameistari, f.
13 mars 1925 á
Siglufirði, d. 6. des-
ember 1967, og
Kristín Rögnvalds-
dóttir húsmóðir, f.
24. ágúst 1922 á
Torfhóli í Hofs-
hreppi í Skagafirði,
d. 29. nóvember
2010. Börn Viktors og Guð-
rúnar eru: 1) Ægir, knatt-
spyrnuþjálfari, f. 26. desember
1975, eiginkona Sigríður Kjart-
ansdóttir flugfreyja, f. 19. jan-
úar 1978. Börn þeirra eru El-
ísabeth Ýr, f. 2003, Margrét
María, f. 2010, og Viktor, f.
2011. 2) Kristín, viðskiptafræð-
ingur, f. 18. desember 1976. 3)
Viktoría Unnur, grunnskóla-
kennari, f. 28. október 1982,
eiginmaður Ingimar Óskar
Másson fasteignasali , f. 29.
september 1975. Barn Viktoríu
Unnar af fyrra sambandi er
Hafsteinn Már, f. 2002. Börn
Viktoríu Unnar og Ingimars
Það er með mikilli sorg og
trega sem ég kveð þig, pabbi
minn, í dag. Það er svo margt sem
kemur upp í hugann á þessari
stundu sem erfitt er að koma orð-
um að.
Þú varst góður maður sem
vildi öllum vel, komst fram við
alla af virðingu og áttir auðvelt
með að kynnast fólki.
Þér þótti einstaklega vænt um
barnabörnin þín og fannst gaman
að fylgjast með þeim vaxa og
dafna.
Bústaðurinn í Borgarfirðinum
var eitt af þínum hugðarefnum,
sannkölluð listasmíð.
Þar áttuð þið mamma góðar
stundir. Knattspyrna var eitt af
þeim áhugamálum sem við feðgar
áttum sameiginlegt, gátum rök-
rætt boltann fram og tilbaka og
oft á tíðum verið á öndverðum
meiði.
Þú skaust föstum skotum á
mig þegar mínu liði gekk ekki
sem skyldi og glottir. Einnig eru
minnisstæðir allir þeir leikir sem
við fórum á með þínu uppeldis-
félagi Fram á mínum yngri árum
en þú hafðir nú sterkar skoðanir á
gengi liðsins síðustu ár.
Fótboltaferðin til Manchester
fyrir nokkrum árum var einstak-
lega skemmtileg og loksins kom
að því að þú fékkst að horfa á
uppáhaldsliðið þitt í enska bolt-
anum leika á Old Trafford.
Elsku pabbi, tengdapabbi og
afi, takk fyrir allt sem þú hefur
gefið og gert fyrir okkur, minning
þín lifir í hjörtum okkar alla tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ægir, Sigríður,
Elísabeth Ýr, Margrét
María og Viktor.
Við kveðjum hann elsku pabba
með miklum söknuði í hjörtum
okkar og það eru margar minn-
ingar sem koma upp í huga okkar
um hann. Hann var einstakur og
góður pabbi, afi og hugsaði vel um
fjölskylduna sína. Hann var
ákveðinn og stóð fast á sínum
skoðunum en jafnframt var hann
léttur í lund og fannst mjög
skemmtilegt að tala við alla sem
urðu á hans vegi. Hann var mjög
nákvæmur og einstaklega hand-
laginn og sést það á smíðaverkum
sem hann tók sér fyrir hendur.
Varðandi nákvæmnina þá var
ekki hengd upp mynd í hans ná-
lægð nema með hallamáli og alls
kyns verkfærum.
Pabbi elskaði jól og áramót,
var hann byrjaður í sínum skrep-
pitúrum í nóvember í alls kyns út-
réttingum, heyrðist oft í Hvera-
foldinni þegar hann fór út: „Ég
þarf aðeins að skreppa,“ þá vissi
maður að hann var að fara að
kaupa gjafir, já eða flugelda.
Hann var mikill áhugamaður um
fótbolta og alls kyns íþróttir og
hafði miklar skoðanir á þeim.
Pabbi var gallharður Framari og
spilaði sjálfur með þeim fótbolta á
sínum uppvaxtarárum, varð síðar
mikill stuðningsmaður þeirra og
sótti marga leiki með þeim. Einn-
ig eru okkur minnisstæðar útileg-
urnar sem við fórum í með pabba
og mömmu út um allt land, eins
og til dæmis þegar við fórum í
náttúrulaug í Flókalundi,
skemmtilega útilegan í Skaftafelli
og ekki má gleyma öllum veiði-
ferðunum þar sem hann var mik-
ill áhugamaður um silungaveiði.
Þar sem pabbi hélt fast í hefðir og
ekki mátti breyta út af hefðinni
eins og á 17. júní þá var alltaf far-
ið í skrúðgöngu þann daginn og
svo var farið á Kentucy og tekinn
matur með heim. Pabbi og
mamma voru búin að koma sér
upp fallegu sumarhúsi í Borgar-
firði sem hann hafði byggt frá
grunni og elskaði hann að dytta
að honum, fá fjölskylduna og vini í
heimsókn og ekki síst þegar fólk
fór í heita pottinn fannst honum
nauðsynlegt að færa fjölskyldu og
afabörnum ýmsar veitingar í
pottinn.
Síðastliðin tvö ár glímdi pabbi
við erfið veikindi sem tóku mjög á
hann en það skipti pabba miklu
máli að hafa sterka og trausta
eiginkonu sér við hlið. Mamma
var honum alveg ómetanleg og
vitum við að hann dáðist að þeim
styrk sem hún sýndi í þeim áföll-
um sem þau gengu í gegnum. Það
er erfitt að sætta sig við það
tómarúm sem fráfall pabba okkar
skilur eftir sig en það er huggun
að hann fékk þann frið sem hann
var farinn að óska sér eftir erfið
veikindi.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hvíldu í friði, elsku pabbi,
minning þín mun lifa í hjörtum
okkar.
Kristín og Viktoría Unnur.
Elsku Viktor, þetta er allt svo
óraunverulegt að þú sért farinn
og komið sé að kveðjustund, alltof
snemma.
Ég var heppin að eiga þig sem
stóra bróður, fyrsta minningin
um þig er þegar ég var lítil og var
í dansskóla, þá var alltaf mesta
sportið hjá okkur vinkonunum að
fá þig til að sækja okkur því við
vissum að þú myndir gefa okkur
ís og fara með okkur í bíltúr,
dansinn var aukaatriði.
Þín mesta lukka var að kynn-
ast henni Gunnu. Átta ára var ég
orðin föðursystir þegar þið eign-
uðust Ægi, Stína kom svo ári
seinna og nokkrum árum síðar,
Viktoría. Þegar ég var að passa
hjá ykkur Gunnu var alltaf passað
upp á að sækja mig, þó svo að ég
byggi í næsta hverfi, ekki mátti
gleyma að borga mér og var borg-
unin á við forstjóralaun enda
varstu gjafmildur með eindæm-
um.
Þú varst hreinn og beinn og
mikill fjölskyldumaður. Vand-
virkur varstu og bera bæði fal-
lega húsið þitt og sumarbústað-
urinn þess sannarlega merki.
Orðið „vinan“ notaðir þú mikið
þegar við töluðum saman sem
mér þótti alltaf mjög vænt um og
kvaddir þú mig alltaf með þessu
orði. Við vorum aldrei mikið að
knúsast, en ég gleymi því aldrei
þegar við vorum stödd uppi á
líknardeild þegar mamma var að
deyja, þá gafstu mér eitt innileg-
asta og besta knús sem ég hef
fengið um ævina, það lét mér líða
eins og ég væri örugg og ekkert
slæmt gæti komið fyrir mig.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég kveð þig, elsku Viktor, með
miklum söknuði og bið Guð um að
styrkja og leiða í gegnum sorgina,
fjársjóðinn sem þú skilur eftir þig
Viktor Ægisson