Morgunblaðið - 13.10.2016, Blaðsíða 25

máli hvort við veiddum eitthvað
heldur var upplifunin að fá að
vera með afa helsta sportið,
síðan auðvitað að fá Ópal og
annað góðgæti meðan á akstri
stóð.
Seinna meir þegar ég varð
eldri og fór að læra að keyra
bíl var hann að sjálfsögðu tilbú-
inn að taka mig í æfingaakstur
hvenær sem var og þó á þeim
tíma hafi mér kannski þótt það
skrítið í byrjun er ég svo þakk-
látur fyrir það í dag, bæði
vegna minninganna og tímans
sem ég fékk að njóta með afa
mínum.
Afi minn gat látið mér finn-
ast að ég væri mikilvægasta
manneskjan í heiminum og
hann var alltaf reiðubúinn að
hlusta á þig, veita þér aðstoð,
hlúa að þér og veita þér góð
ráð.
Ég man eftir því að ég var
nýbúinn að kaupa mína fyrstu
eign og þrátt fyrir að hann
væri 87 ára að aldri þá ætlaði
hann að koma heim til mín og
fá að mála allavega einn vegg
til að byrja með en honum þótti
það mjög erfitt að geta ekki
hjálpað mér.
Afi minn mundi aldrei við-
urkenna að barnabörnin gerðu
eitthvað rangt, þrátt fyrir mína
eldunarkunnáttu á yngri árum,
þar má nefna brennda ham-
borgara, yfirsoðnar pylsur og
fleira en þetta voru bestu mál-
tíðir sem hann hafði nokkurn
tímann bragðað.
Afi minn var sanngjarn,
hjálpsamur, þolinmóður, gjaf-
mildur, hjartahlýr og ákveðinn.
Ég hugsa til baka og þakka
fyrir allar minningarnar sem
þú hefur gefið, öll faðmlögin
sem þú hefur veitt og alla þá
ást sem þú hefur sýnt mér.
Ég mun alltaf hafa þig í
minningum mínum og hjarta.
Þinn
Gunnar Örn.
Óli, bróðir minn, var góður
maður sem öllum þótti vænt
um. Hann var hlýr og skemmti-
legur, fróður og fylgdist vel
með fram á síðustu stund.
Hann var elstur bræðra
minna og fór síðastur. Ég átti
þá fjóra og þótti óendanlega
vænt um þá alla.
Minningarnar um Óla og
Láru, sem var mér svo kær,
eru mér dýrmætar. Ég var að-
eins smástelpa þegar þau tóku
saman og fékk eftir það að vera
hluti af þeirra fjölskyldu.
Nú er þessum kafla í lífi
mínu lokið, stóru bræðurnir all-
ir farnir en ég, litla systirin,
get yljað mér við góðar minn-
ingar.
Dætrum Óla, tengdasonum
og fjölskyldum þeirra votta ég
samúð. Þau mega vera stolt af
því hvernig þau hugsuðu um
fólkið sitt.
Elsku Óli, takk fyrir allt sem
þú varst mér alla tíð. Ég og
fjölskylda mín þökkum þér
samfylgdina sem aldrei bar
neinn skugga á.
Edda.
Félagi okkar í Lionsklúbbn-
um Fjölni, Ólafur H. Flygenr-
ing, lést 4. október sl. 92 ára að
aldri.
Kynni okkar Ólafs, eða Óla
eins og hann var oft kallaður,
hófust 1967 þegar ég hóf að
starfa í fjölskyldufyrirtæki
mínu sem hafði aðsetur í Ham-
arshúsinu við Tryggvagötu. Óli
var framkvæmda- og verslunar-
stjóri í Hamarsbúðinni hf. sem
hann var einnig hluthafi í
ásamt þeim Hamarsmönnum.
Við urðum fljótt góðir mátar
og voru ófáar ferðirnar ofan af
fimmtu hæðinni farnar til að
kaupa köldustu Coke sem fyr-
irfannst í Reykjavík og taka
smá spjall við Óla í leiðinni.
Stundum, þegar dætur mínar
komu í heimsókn á kontórinn,
var farið niður í búð til Óla og
kíkt í Coke-kælinn.
Var þessum ungu dömum vel
tekið með smá glensi, enda átt-
um við Óli það sameiginlegt að
eiga stúlkubörn.
Óli var giftur Láru Valdi-
marsdóttur sem lést 1. ágúst
1999. Óli og Lára höfðu bæði
létta lund og nutum við þess oft
í félagsskap þeirra á konu-
kvöldum kúbbsins.
Á þessum árum var Jón
Gunnarsson heitinn skrifstofu-
stjóri hjá Hamri hf. en hann
var einn af stofnendum Lions-
klúbbsins Fjölnis árið 1955. Jón
var meðmælandi Óla þegar
hann gekk í klúbbinn 1969. Ár-
ið 1973 komu þeir Óli og Jón að
máli við mig um að koma á há-
degisfund upp í Þjóðleikhús-
kjallara sem þá var fundarstað-
ur Fjölnis. Í framhaldi bauðst
Óli til að vera meðmælandi
minn ef ég vildi ganga í klúbb-
inn.
Mér þótti mikið til þess
koma að þessi heiðursmenn
skyldu hafa það álit á mér að
bjóða mér að gerast félagi og
þáði ég það með þökkum.
Óli starfaði óslitið frá 1969 til
2016 í klúbbnum sínum Fjölni
eða í 47 ár. Hann gegndi flest-
öllum störfum í klúbbnum, var
formaður, ritari, gjaldkeri svo
og sat í flestum nefndum sem
unnu að góðgerðarmálum og
fjáröflunum. Óli hlaut margar
viðurkenningar fyrir störf sín,
þar á meðal Melvin Jones-heið-
ursskjöldinn, sem er æðsta við-
urkenning innan Lionshreyf-
ingarinnar sem Lionsklúbbar
geta veitt félögum sínum.
Við félagar Óla í Fjölni
sjáum á eftir góðum félaga sem
ávallt var tilbúinn að vinna að
hinum ýmsu verkefnum sem
klúbburinn hefur haft með að
gera öll þessi 47 ár.
Við félagar í Lionsklúbbnum
Fjölni, svo og eiginkonur okk-
ar, kveðjum Óla með söknuði
og sendum þeim Ingibjörgu og
Ásthildi og fjölskyldum þeirra
okkar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Lionsklúbbsins
Fjölnis,
Þórir Jensen, formaður.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 2016
hér, elsku Gunnu, Ægi, Stínu,
Viktoríu, tengdabörn og öll afa-
börnin þín sex.
Hvíl í friði, elsku bróðir, og
takk fyrir allt.
Þín systir,
Aldís.
Ég er nýkominn heim til Hor-
sens í Danmörku eftir yndislega
vikudvöl á æskuslóðunum í
Grindavík, endurnærður eftir að
hafa eytt góðum tíma með fjöl-
skyldunni á Íslandi. Sigga hringir
í mig á sunnudeginum þann 2.
október og segir með sorgarrödd:
„Hann er farinn, hann Viktor er
dáinn.“ Í dag, 13. október, verður
Viktor Ægisson jarðsunginn og
borinn til grafar frá Grafarvogs-
kirkju. Það hellist yfir okkur mik-
il sorg en það hrannast einnig upp
margar góðar minningar um leið
og hún sleppir orðunum, um ynd-
islegan mann sem okkur hjónum
áskotnaðist að kynnast þegar hún
Sirrý dóttir okkar kynntist Ægi,
syni þeirra mætu hjóna, Viktors
Ægissonar og Guðrúnar Baldurs-
dóttur.
Nú þegar ég sit um miðja nótt
og set á blað nokkur orð um Vikt-
or koma í minningunni upp ynd-
islegar og þægilegar stundir í
góðri samveru með þeim hjónum
og báðum fjölskyldum okkar eins
og afmæli, veislur þegar haldið
var upp á tímamót einsog gifting-
ardag barnanna okkar,
Þorláksmessuskatan með örlítilli
hamsatólg og snapsi og áfram
mætti lengi telja.
Viktor var afskaplega vandað-
ur maður, harðduglegur og um-
hyggjusamur, sem vildi fjöl-
skyldu sinni og öðrum allt það
besta. Í mörgum skemmtilegum
og áhugaverðum samtölum okkar
Viktors í gegnum tíðina var víða
komið við, en mikið rætt um
byggingageirann þar sem við vor-
um báðir tengdir honum vegna
starfa okkar. Viktor var hús-
gagnasmíðameistari og hafði
unnið við sitt fag í tugi ára og ég
húsasmíðameistari með ekki eins
langa starfsreynslu, en samt nóga
til að við gátum gleymt okkur í
oftast mjög áhugaverðum um-
ræðum um hvað var að gerast í
bransanum í það og það skiptið
þegar við hittumst. Einnig var
mikið rætt um handboltann, ekki
síst enska og íslenska fótboltann,
svo og pólitíkina og samfélagið al-
mennt og alltaf gátum við fundið
eitthvað áhugavert til að spjalla
um. Þá fór ekki framhjá mér
hversu stoltur Viktor var af fjöl-
skyldu sinni og ekki síst þegar við
ræddum um barnabörnin, sem
við eigum sameiginlega.
Það fór ekkert á milli mála
þegar maður heimsótti þau hjón
heim í Hverafoldina að heimili
þeirra hjóna bar öll merki góðs
smekks þeirra beggja og fag-
mennsku og vandvirkni Viktors
þegar kom að húsgögnum, inn-
réttingum og klæðningum í loft-
um heimilis þeirra. Viktor var af-
skaplega vandaður og vel gerður
maður í alla staði og munum við
sakna hans og hans þægilega við-
móts. Sorgin er mikil á heimili
tengdasonar og dóttur okkar
Siggu og barnabörnin okkar hafa
misst föðurafa sinn. Ég og Sigga
eigum ekki heimangengt í jarð-
arförina sökum búsetu og starfa
okkar í Danmörku en hugur okk-
ar er allur hjá fjölskyldu Viktors
og Guðrúnar. Við Sigga viljum
votta Guðrúnu og fjölskyldum
þeirra Viktors okkar innilegustu
og dýpstu samúð á þessum sorg-
artímum og missir þeirra er mik-
ill. Guð blessi minningu Viktors
Ægissonar.
Sigurður Ólafsson,
Sigríður Ágústsdóttir.
Vinur og félagi til 45 ára hefur
nú kvatt þetta líf því látinn er
Viktor Ægisson, langt um aldur
fram. Viktor kenndi sér meins í
baki fyrir nokkrum árum en
þvert á allar væntingar ágerðist
meinið með árunum og hefur nú
lagt þennan öðling að velli.
Viktor lærði ungur húsgagna-
smíði og aflaði sér meistararétt-
inda í þeirri grein. Framan af
starfaði hann mest við smíði inn-
réttinga á verkstæði föður síns í
Kópavogi en hin síðari ár vann
hann einkum við lagfæringar
vegna tjóna í heimahúsum. Hann
var feikna vandvirkur smiður og
eftirsóttur til vinnu af þeim sök-
um. Skýrust dæmi um vandvirkni
hans og nostur má samt sjá í húsi
þeirra Gunnu í Hverafoldinni.
Allt er þar gert með yfirbragði
meistarans, sama hvar á er litið.
Viktor var mikill fjölskyldu-
maður og fjölskyldan var honum
allt. Einkum var náið samband
milli hans og dóttursonar hans,
Hafsteins, sem ólst upp að miklu
leyti á heimili þeirra Gunnu.
Hans missir er mikill að sjá nú á
bak afa sínum.
Viktor var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur og bjó þar
alla tíð. Hann hafði ákveðnar
skoðanir á ýmsum samfélagsmál-
um, fór yfirleitt ekki dult með og
stóð fast á sínu. Kom þá fyrir að
hart mætti hörðu og gat hvesst
svolítið milli manna en slíkt var
aldrei erft við menn. Þannig
minnumst við Viktors; traustur
og staðfastur en ætíð tilbúinn að
sættast við allt og alla þegar svo
bar undir.
Við Lína dveljum erlendis um
þessar mundir og eigum því ekki
þess kost að fylgja Viktori vini
okkar síðasta spölinn og þykir
mjög miður. Þessi fátæklegu
kveðjuorð verða þá okkar hinsta
kveðja til hans Viktors.
Eiginkonu hans, Guðrúnu M.
Baldursdóttur, börnum þeirra,
tengdabörnum og afkomendum
svo og öldruðum föður hans send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Ólína og Arnaldur.
✝ SigurjónMagnús Valdi-
marsson fæddist 3.
janúar 1932 í
Reykjavík. Sig-
urjón lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 29. sept-
ember 2016.
Foreldrar hans
voru Valdimar
Ólafsson skipa-
smiður, f. 20. febr-
úar 1906, d. 28. maí 1939, og
Fjóla Borgfjörð Oddsdóttir, f. 2.
júlí 1911, d. 6. október 1985.
Systkini Sigurjóns eru Ólína Jó-
hanna, f. 1930, d. 2014, Ásta
Sigurdís, f. 1933, Kristján
Guðmundur, f. 1934, d. 1961.
Ólafur Valdimar, f. 1935, Anna,
f. 1936, Aðalsteinn, f. 1938, d.
2013, og sammæðra er Val-
gerður Ásmundardóttir, f. 1944.
Sigurjón bjó með foreldrum
sínum í Hvallátrum í Breiðafirði
til sjö ára aldurs en þegar faðir
hans lést fluttist hann til móð-
urömmu sinnar, Ástríðar Jóns-
dóttur, og Sigurfinns Hallvarðs-
Sigurjón og Sólveig skildu
árið 1968.
Árið 1984 giftist Sigurjón
seinni konu sinni, Dóru Björgu
Gissurardóttur. Börn Dóru og
stjúpbörn Sigurjóns eru Guðný
Lilja, f. 1963, maki Snorri Harð-
arson. Þau eiga tvö börn og tvö
barnabörn en fyrir átti Guðný
einn son. Jónas Björn, f. 1968,
hann á tvö börn.
Fyrstu starfsárin vann Sig-
urjón ýmis störf til sjós og
lands. Framan af starfsævinni
vann hann stjórnunarstörf víða
um landið en upp úr 1980 sneri
hann sér svo að blaðamennsku
og vann sem blaðamaður og rit-
stjóri þar til hann lét af störf-
um. Sigurjón var m.a. ritstjóri
Sjómannablaðsins Víkings um
árabil og seinna ritstjóri Brim-
faxa, Félags landssambands
smábátaeigenda. Hann var einn
af stofnendum hestamanna-
blaðsins Eiðfaxa og var fyrsti
ritstjóri þess en hestamennska
var honum í blóð borin og byrj-
aði hann snemma að eiga við og
temja hesta.
Sigurjón var einn af
stofnendum Gæðingadóm-
arafélags hestamanna og var
fyrsti formaður þess félags.
Útför hans verður gerð frá
Guðríðarkirkju í dag, 13. októ-
ber 2016, kl. 15.
sonar, seinni
manns hennar, og
ólst upp hjá þeim á
Kársnesbraut í
Kópavogi. Sigurjón
eignaðist fjóra
syni, Eggert, f.
1953, móðir hans
er Herdís Eggerts-
dóttir. Eggert er
kvæntur Þrúði
Gísladóttur og eiga
þau fjögur börn og
eitt barnabarn.
Sigurjón kvæntist Sólveigu
Stefánsdóttur árið 1957 og
eignuðust þau þrjá syni.
Stefán Sturla, f. 1959, maki
hans er Petra Högnas. Þau eiga
tvö börn og eitt barnabarn en
fyrir átti Stefán tvær dætur
með fyrri konu sinni.
Sigurfinnur, f. 1961, maki
hans er Valgerður Friðriks-
dóttir og eiga þau tvö börn og
þrjú barnabörn.
Kristján Valdimar, f. 1963,
maki hans er Ann Sehlin. Krist-
ján á fjögur börn og tvö barna-
börn.
Hann pabbi minn er dáinn.
Það er allt breytt. Við hittumst
ekki oftar, förum ekki bílasölu-
rúntinn eða að skoða hesta. Nei,
tíminn hans pabba er liðinn.
Kallinn, eins og ég hef lengi kall-
að hann, var minn mentor og
vinur. Einhvers staðar las ég
„allir þessir dagar, öll þessi ár …
ekki vissi ég að þetta væri lífið“.
Við bræður höfum átt margar
yndislegar stundir með kallinum.
Margs er að minnast, annað
gleymist, eins og gengur. Eitt
sinn fórum við með honum norð-
ur í Miðfjörð frá Reykjavík, um
páska, og lentum í páskaóveðri.
Vorum 17 klukkutíma að fara yf-
ir Holtavörðuheiðina ásamt
þeirri löngu keðju bíla sem voru
á ferðinni. Lítinn mat höfðum við
meðferðis en páskaeggin sem við
ætluðum að gæða okkur á á
páskadag voru öll étin og þóttu
örugglega góð. Stórhríðin var
svo rosaleg að bílana fennti á
stuttum tíma. Ég man að það
kom maður og bað pabba að
drepa á vélinni svo ekki pústaði
inn í bílinn. En það hvarflaði
ekki að kallinum, í staðinn fór
hann reglulega út og skóf frá
púströrinu en hélt bílnum gang-
andi og heitum. Þegar líða tók á
nóttina og það fór að minnka á
bensíntanknum drap kallinn
annað slagið á bílnum. Við gutt-
arnir skriðum þá í svefnpokana
sem voru með, svo ekki væsti um
okkur. Í þessu óveðurspáska-
hreti á Holtavörðuheiðinni í
kringum 1970 voru margir bílar
skildir eftir. En ekki Pegottinn
hans pabba, eins og við kölluðum
bílinn. Ég held að það hafi aldrei
hvarflað að kallinum að þiggja
boðið um að skilja bílinn eftir og
fá far með rútunni sem fór á
undan okkur. Nei, hann skyldi
koma okkur og bílnum yfir. Og
það gerði hann.
Þannig hefur lífið hans pabba
verið, hann gafst ekki upp.
Þeir sem þekkja kallinn frá
fyrri tíð skilja varla á milli hans
og hestanna Ljúflings og Dýr-
lings. Tveir gæðingar sem hann
fékk á Kirkjubæ. Afburðagæð-
ingar sem hann tamdi og þjálf-
aði. Kallinn var frumkvöðull fyr-
ir hestamenn. Hann var fyrsti
fastráðni blaðamaður hjá dag-
blaði sem sá alfarið um hesta-
fréttir. Hann var einn af stofn-
endum og fyrsti ritstjóri
Eiðfaxa, fréttablaðs hesta-
manna. Hann var einn af stofn-
endum og fyrsti formaður Gæð-
ingadómarafélags hestamanna.
Hann gaf hestamannafélaginu
Stormi á Vestförðum fyrsta fána
og lógó félagsins.
Pabbi kenndi mér að virða
hestinn og skilja. Hann kom mér
í hendur þeirra sem gátu kennt
mér meira. Hann reyndist mér
alltaf góður vinur og studdi mig
með föðurlegri hvatningu.
Ég er þakklátur pabba mínum
fyrir allt sem hann var og fyrir
allt sem hann hefur kennt mér
og gaf.
Kæri vinur minn, pabbi minn,
er farinn, margt á ég honum að
þakka, en lífið mest.
Allt er breytt en minningin lif-
ir.
Stefán Sturla Sigurjónsson.
„Mínir vinir fara fjöld.“ Þann-
ig orti óðsnillingurinn Hjálmar
Jónsson frá Bólu.
Vissulega er það þannig að
þeim fjölgar vinum manns sem
falla frá eftir því sem árin færast
yfir. Vinur okkar, mágur og svili,
Sigurjón Valdimarsson, blaða-
maður og ritstjóri, er fallinn frá
og í dag kveðjum við þennan öð-
ling.
Í 32 ár höfum við átt samleið
með Sigurjóni eða allt síðan
hann kom inn í fjölskylduna og
giftist Dóru Björgu Gissurar-
dóttur.
Öll okkar samskipti hafa verið
afar ánægjuleg enda var Sigur-
jón einstakt ljúfmenni og
skemmtilegur maður.
Sigurjón var lengi blaðamaður
og síðan ritstjóri, meðal annars
Sjómannablaðsins Víkings, sem
hann reif upp og gerði að afar
skemmtilegu og fallegu blaði.
Hann var einstakur smekk-
maður varðandi útlit þeirra
blaða sem hann vann við og sem
dæmi má nefna að hann fékk
þekktan listamann til að sjá um
útlit Víkingsins á sínum tíma.
Sigurjón var einnig kunnur
hestamaður og hafði þar m.a. full
dómararéttindi og starfaði sem
slíkur um tíma. Á þessum 32 ár-
um síðan við kynntumst Sigur-
jóni höfum við átt margar yndis-
stundir með þeim hjónum bæði
hér heima og erlendis.
Það er því með trega í huga
sem við kveðjum þennan ljúfa
vin okkar. Minning hans mun
lifa með okkur um ókomna tíð.
Sigrún og Sigurdór.
Sigurjón
Valdimarsson
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi,
langafi og vinur,
STEFÁN ÞÓRISSON
frá Hólkoti í Reykjadal,
verður jarðsunginn frá Einarsstaðakirkju
laugardaginn 15. október klukkan 14.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á að láta Skógarbrekku á Heilbrigðis-
stofnun Norðurlands á Húsavík eða Harmonikkufélag
Þingeyinga njóta þess.
.
Aðalheiður Stefánsdóttir, Sveinn B. Sveinsson,
Þórir Stefánsson, Svanhvít Jóhannesdóttir,
Stefán Stefánsson, Lovísa Leifsdóttir,
Olga Ásrún Stefánsdóttir, Sigurjón B. Kristinsson,
Gunnhildur Stefánsdóttir, Leifur Hallgrímsson,
Hólmfríður Svavarsdóttir,
Ingibjörg Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
langamma og langalangamma,
MARTA GUÐRÚN JÓHANNSDÓTTIR
húsmóðir,
lést á heimili sínu Arnarstapa á hjúkrunar-
heimilinu Ísafold þann 30. september.
Útför verður gerð frá Seljakirkju föstudaginn 14. október
klukkan 15.
.
Kristinn Víglundsson, Erla Guðbjörnsdóttir,
Jóhann Víglundsson, Lilja Magnúsdóttir,
Birgir Víglundsson, Marta Hauksdóttir
og fjölskyldur.